Mijn paardenverhaal…
Volgende maand is het achtentwintig jaar geleden dat ik mijn eerste wedstrijd reed en even later zelfs eentje won. Ik reed als klein meisje van tien jaar op een Dravertje dat nog net mee mocht als E-pony. Hij heette Star en misschien was dat ook wel de reden dat ik Nicky’s naam onthouden heb en daar nu terecht ben gekomen. Als er één ding is wat Star mij geleerd heeft, is het volhouden en doorzetten. Meer dan eens bleef hij achteruit lopen in plaats van vooruit. En de galop was ook een uitdaging met een paardje dat via de drafbaan en manege in de dressuursport terecht is gekomen. Uiteindelijk hebben we na veel bloed, zweet, tranen én lachen M2 gereden.
Op mijn dertiende kwam Kevin en reed ik, eigenlijk nog steeds als klein meisje, op een driejarig Engels Volbloed van één meter tachtig. Een groot paard met een klein hartje, superlief maar wel bang voor de welbekende bakkabouters. In de twintig jaar dat hij mijn Grote Vriend was, hebben we ZZ-licht gereden en heerlijk buiten gereden. Het verdriet was groot toen hij van de ene op de andere dag niet meer op kon staan, maar gelukkig is hem een lange lijdensweg bespaard gebleven.
De paarden die ik daarna nog heb gereden; Jette van mijn zusje en mijn eigen Athilla (Tilla voor intimi) mogen niet in het verhaal ontbreken. Ook van hen heb ik leren volhouden. Jet was zacht uitgedrukt ‘een beetje sloom’ en Tilla kon uit het niets keihard gaan rennen, waarbij je richting het hek maar moest gokken welke kant hij zou kiezen. Helaas bleek hij op zijn twaalfde ernstige artrose te hebben in zijn halswervels. Alle behandelingen en revalidatie ten spijt, had hij hier toch teveel last van om nog onder het zadel aan de slag te kunnen en geniet hij nu van zijn pensioen.
Een paar maanden geleden heb ik alle plaatjes van de gewonnen bekers gehaald. De bekers deed ik niets mee, maar ik ben sentimenteel genoeg om de tastbare herinneringen van al die ervaringen te willen bewaren. En dan blijkt toch maar weer dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan…
Dani en Diva
Na een lange zoektocht ben ik bij Nicky terecht gekomen en heb ik een kennismakingsles gereden op Dani. Daan meet met zijn één meter vijfentachtig nog net een paar centimeter meer dan mijn eigen paarden. Zeker aan zijn enorme galopsprong moest ik wel even wennen! Maar groot als hij is, ook zo lief. We hebben soms onze miscommunicaties, maar sinds dat ik hem in januari ben gaan rijden, hebben we grote sprongen voorwaarts gemaakt. In juni zijn we voor het eerst gestart en waren meteen de eerste punten in het ZZ-licht binnen. Zeker geen foutloze proeven, maar we weten nu waar we staan en waarmee we verder kunnen. Nu ik na een wedstrijdstop van tien jaar weer gestart ben, smaakt dat naar meer! We zijn nu hard aan het werk om als de benodigde punten binnen zijn de overstap te kunnen maken naar het ZZ-zwaar. En stiekem heb ik al geroepen dat ik als verjaardagscadeau volgend jaar juni graag een slipjas wil ☺.
In april zag ik op Facebook een foto langskomen van Diva, omdat er voor haar een nieuwe leaser werd gezocht. Nog zo’n gaaf paard! Sinds mei rijd ik ook Diva twee keer per week. We zijn onze weg nog een beetje aan het zoeken, maar ik wilde haar toch graag gaan starten en begin juli hebben we in het ZZ-licht twee winstpunten gereden.
De komende tijd wordt de uitdaging om met allebei de puntjes op de i te zetten en te gaan knallen in de ring! En hoe tof zou het zijn om ze uiteindelijk allebei op het hoogste niveau te rijden en nog veel meer mooie herinneringen te maken?
Naast paardrijden ben ik ook nog heel druk met andere dingen: Ik ben getrouwd met Gábor en mama van de twee liefste kindjes die met hun drie en vijf nu al paardengek zijn! We maken met z’n viertjes graag mooie reizen en we vinden het leuk om kids, paarden en reizen vast te leggen op de gevoelige plaat. Als GZ-psycholoog heb ik een eigen praktijk voor GGZ en relatietherapie.
