6 jaar was ik toen ik op de manege mocht beginnen met paardrijden.
16 lengtes jong toen ik weer stopte met paard rijden.
6 jaar later kocht ik mijn eerste paard Tzigane en Kafka volgde 6 maanden later.
26 jaar telde mijn leven toen ik een stal overnam in Oude Tonge met 36 stallen en Equinova tot leven kwam.
Nu -op 1 november 2023- viert Equinova al weer haar 15e verjaardag! Geen spectaculair groot feest, maar toch wel even een momentje om bij stil te staan.
Het is niet niets, 15 jaar ondernemen in de paardenwereld. Zeker in deze onrustige tijden waarbij ondernemers niets zeker zijn. Menig paardenondernemer zet de riek voorgoed in de hoek. Men stopt met de manegelessen, gaat over op pension, of andersom, of ze stoppen er gewoon helemaal mee. Grondstofprijzen reizen de pan uit, personeel is niet te vinden, om nog maar niet te spreken over stikstof, natura 2000 en dierenactivisten met hun plannen om de paardensport voorgoed de nek om te draaien…
Ik snap het wel. Wie nu niet heel goed nadenkt over en rekent voor de toekomst, heeft straks echt een serieus probleem. En dat straks kan wel eens eerder zijn dan je denkt.
Lekker negatief zo, dat 15 jarig verjaardag feestje!
Ik denk dat het goed is. Moeilijke tijden zorgen wel vaak voor verandering in positieve zin. Uiteindelijk dan. Eerst wordt het moeilijker. Iedereen wordt uitgedaagd om na te denken over wat echt belangrijk is. Alleen diegene met visie, die dicht bij zichzelf staan, die willen vernieuwen, ontwikkelen, vooruitstreven, over een dosis zelfkritiek beschikken en een doel dienen dat groter is dan zichzelf… Dat zijn degene die over blijven. En heel eerlijk… De paardensport heeft dat heel hard nodig.
Vraag jij jezelf wel eens af, of die dierenactivisten niet stiekem wel eens een beetje gelijk hebben?
Ik wel in ieder geval.
Toch zit het zo in mijn systeem om er direct met alles wat ik in me heb tegen in te gaan. Gewoon omdat ik niet beter weet. Het is zoals het altijd al was -gelukkig zelfs beter met de jaren- en ik ben van mening dat de paarden het bij ons op stal echt heel goed hebben. Ze staan altijd buiten, hebben een maatje, volle bak sociaal contact, hele dag ruwvoer, de nodige zorg uiteraard en ga zo maar door. Maar heel eerlijk, dit zijn gewoon de primaire levensbehoefte waar wij slechts in voorzien. Niets meer, niets minder.
Wat maakt dan dat het ok is wat wij van hen verlangen? Omdat wij dat nu eenmaal leuk vinden.
In de loop van die 15 jaar hebben wij zo veel onbegrepen paarden een stem gegeven. Maar ook ik merk steeds meer dat ik domweg overbreng wat mij is geleerd. Natural horsemanship leek mij ooit dé meest diervriendelijke manier. De definitie van loswerken: controle krijgen over richting en tempo van het loslopende paard dmv lichaamstaal om zo de dominantie-verhoudingen te bepalen. Is dat het dan?
Logisch enerzijds natuurlijk dat ik overbreng wat mij is geleerd. Maar anderzijds merk ik dat ik steeds minder vanuit mijn hoofd werk, maar meer vanuit een innerlijk weten, het moet goed voelen. Het paard moet gezien en gehoord worden en erkend tot in de kern. Een echte samenwerking en dat betekent input en output van 2 kanten. We dragen een hele grote verantwoordelijkheid…
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het goed is om telkens weer echt bij jezelf te raadde te gaan. Is wat ik nu doe echt het allerbeste of moet er iets anders? Is goed ook echt goed genoeg? Is mijn paard echt gelukkig? Is wat ik wil, ook echt ok voor mijn paard? En dan vanuit het hoofd en vanuit het hart❤️
Terug naar het verjaardag feest!
Want bij een verjaardag feestje horen cadeaus? En laten er nu nog veel meer feestjes aankomen de komende tijd… Vandaar een nieuw cadeau. Next Level; 1 dag helemaal voor jezelf!
Nu -deze maand- met 100€ korting, omdat ik wil dat jij 100% voor jezelf, jouw paard èn het “nieuwe paardrijden” gaat!