De ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur is voor ons al jaren reden voor een grapje: “Een klein beetje been, nu even opvangen op je buitenteugel, even aantikken, zo ja, nee op het achterbeen houden, opvangen, opvangen! Maar wel door blijven gaan! Zo ja, beetje buitenbeen nu, juist zóóóóóóóóó.”
De ruiter heeft fantastisch gereden, het paard liep zóóóóóóóóó fijn, echt niet normaal!
Des te groter het drama de volgende dag, dat wel. Want ja… dan is er niemand die aan de touwtjes trekt en moet de ruiter het zelf doen. Maar ja, wat dan eigenlijk precies???
Onze grap was dan dat die ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur het vele malen beter doet dat wij. Ons doel is namelijk een zelfstandige trainer te creëren, iemand die weet wat hij doet, waarom en hoe.
Waarom die andere instructeur het dan toch beter doet?
Heel simpel…
De leerling heeft de volgende dag die ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur weer nodig en daarom lessen ze iedere week of soms zelfs een aantal keren per week. En bij ons, in het meest gunstige geval steeds minder vaak, omdat
De leerling heeft de volgende dag die ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur weer nodig en daarom lessen ze iedere week of soms zelfs een aantal keren per week. En bij ons, in het meest gunstige geval steeds minder vaak, omdat ze het zelf af kunnen, omdat ze in een vroeg stadium problemen leren herkennen, ze zelf deze problemen kunnen oplossen, doelen kunnen stellen, een trainingsschema kunnen maken en gemotiveerd zelfstandig naar het doel toe kunnen trainen.
Dus ja, omzettechnisch helemaal niet zo snugger…
Onze missie ga ik nooit veranderen!
Toch is dat iets dat ik nooit ga veranderen! Dat is ons doel en dan ook onze missie:-)
Vandaag had ik er weer eens een leuk gesprek over met mijn vriendinnetje. Ze had vorige week mee gelest bij mijn trainer Tonnie Huberts en vond het lastig het zelfstandig in de praktijk te brengen na een losse les en zodoende heb ik haar vandaag nog een kleine opfrissing gegeven.
Waar ze bij hem braaf luistert en gewoon doet wat er gezegd wordt, gaat ze met mij het ‘gesprek’ aan. Waarom dan? Maar het voelt niet fijn! Loopt ze dan niet helemaal zus of zo? Hoe zit dat dan? Dat kan ik niet hoor..
En ik vraag op mijn beurt weer door aan haar. Dat doe ik heel vaak trouwens, soms lijkt het wel eens of de rollen omgedraaid zijn, dat ik de vragen stel en de leerling moet uitleggen:-)
Bewust onbekwaam
Mijn vriendinnetje is een talentvolle meid, met een goede dosis verstand (als ze er naast staat :-p ) en een heleboel gevoel in haar donder. Maar soms lijken die 2 dingen nog niet helemaal met elkaar samen te werken. Door haar vragen te stellen wordt ze gedwongen om na te denken en deze gedachten weer te koppelen aan het gevoel. Op die manier worden er verbindingen gemaakt, die ze niet meer vergeet en die dus wel blijven hangen voor langere tijd.
Ook is ze een verschrikkelijk gewoontedier, net als velen van ons overigens. En net als onze trouwe viervoeters. Je doet dan ook vaak iets puur en alleen uit gewoonte. Dat werkt niet. Tenminste.. Niet als je iets wilt veranderen. Alleen als je iets wilt houden zoals het is, oftewel bevestigen. Een stukje onbewust bekwaam zoals bijvoorbeeld lichtrijden waar je niet meer bij na hoeft te denken.
Als je iets anders wilt, zul je dus eerst bewust moeten zijn van het feit dat je iets nog niet goed kunt, oftewel bewust onbekwaam.
Bevelen opvolgen is niet ons ding
Ik heb dat echt nodig, zij ook. Wij moeten eerst snappen wat er niet goed is, wat er moet gebeuren en dan schudden we het uit ons mouw. Zo maar bevelen opvoeren is niet ons ding, maar laat ik voor mezelf spreken.
Tonnie ook geen ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur
Hiermee bedoel ik overigens niet dat Tonnie een ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur is, integendeel! Hij kan heel snel de vinger op de zere plek leggen en vol overgave hiermee aan het werk gaan. Niemand komt de les uit en zegt: “Zo, doe mij gelijk nog zo’n les er achteraan” Het is altijd heel intensief zullen we maar zeggen:-) En of hij nu om 08u begonnen is en je de laatste bent om 23u, maakt geen enkel verschil, echt bewonderenswaardig, zo enorm bevlogen en gek van het spelletje!
Uit jouw comfortzone
Het gesprek ging dan ook verder over extremen. Haar vraag aan mij was: “Zo kan ik mijn paard toch niet altijd laten lopen, te hard voorwaarts en te weinig over de rug?” Mijn antwoord hierop is als volgt: “Iedereen gaat terug naar zijn comfortzone, tenminste dat is mijn ervaring. Dus als je een ‘vreemd’ iemand in de les hebt, dan pik je er uit wat het meest belangrijk is dat er verandert en daar ga je aan werken, soms best ‘extreem’ om diegene te kunnen laten ervaren waar dat stukje over gaat. Eenmaal thuis zwakt dit weer af en gaat iemand al snel weer terug naar het veilige, het stukje dat ze kennen. En hopelijk blijft er dan 10% hangen van dat ‘extreme’ stukje dat jij in de les hebt behandeld en dat ze vervolgens zelfstandig thuis kunnen toepassen…”
En hierin vind ik Tonnie Huberts echt een kei. Hij legt de vinger op de zere plek en laat je ervaren wat er moet gebeuren onder het genot van een goed onderlegd stukje theorie en bijna altijd vergezeld van een stukje voordoen op de grond. Zo huppelt Tonnie dan ook vaak genoeg door de baan om te laten zien hoe ik wissels om de pas moet rijden of een pirouette:-p
Uitbalanceren
Het werkt een beetje hetzelfde als iemand die scheef zit. Je kunt 100 keer tegen die persoon zeggen: “Ga recht zitten!” Maar die persoon denkt dat hij recht zit! Wil je die persoon in het midden krijgen, zul je diegene eerst scheef de andere kant uit moeten zetten en pas daarna kunnen ze zelf het midden vinden. Eerst een stukje overcompenseren en dan weer uitbalanceren.
Dus als je jouw paard telkens op het voorbeen laat remmen, zoals hier het geval was, zul je dus eerst even geheel van dat voorbeen af moeten. Ook als dit voor nu ten koste gaat van andere voorwaarden. En hierna breng je alles weer in balans. Dat hele stuk daarvoor kende je al, dat deed je namelijk al een poosje, dus hoef je dat niet eindeloos te doen in een les.
Vraag jouw instructeur alles!
Uit jouw comfortzone komen wel, net als zelf nadenken, zelf voelen, je aan jouw plan houden, initiatief nemen en zelfstandig rijden. Vraag jouw instructeur de hemd van het lijf: Waarom? Waarom niet? Waarvoor dan? Hoe zit dat dan? Leg eens beter uit! Ik snap je niet! Doe het eens voor? Laat het me zien! Mag ik het op jouw paard voelen? Ken je filmpjes die ik moet kijken? Ken je boeken die ik moet lezen? Waar heb jij het meest aan gehad? Wat is jouw meest belangrijke levensles? Hoe zie je mij als ruiter? Waar liggen mijn verbeterpunten?
Zet jouw instructeur aan het werk! Geloof me, voor ons wordt het dan alleen maar leuker en interessanter en we brengen elkaar allemaal naar een hoger niveau:-)
Wil jij ook uitgroeien tot een zelfbewuste en zelfstandige ruiter?
