Nicky Star

Iedereen verklaart mij altijd helemaal knettergek! En ik snap het enerzijds wel. Anderzijds ook helemaal niet.

De mogelijkheid om hen allemaal zelf te trainen heb ik niet, dus waarom ze dan verzamelen? Tja… Omdat ik van hen hou, het mijn vrienden zijn, ze stuk voor stuk heel bijzonder zijn, ze allemaal niet voor niets bij mij terecht gekomen zijn en ik weet dat zij het bij mij goed hebben.

Dat voelt voor mij als knettergek!

Bij mij speelt namelijk altijd andersom de vraag: Hoe kun je een dier waarvan je zo veel zegt te houden weg doen? Bij dieren als honden doe je dit toch ook niet? Uitzonderingen daargelaten natuurlijk… Dat voelt voor mij als knettergek!

Waarom gaan paarden dan maar van hand tot hand? Omdat er zo veel geld in om gaat? Natuurlijk begrijp ik dat iemand een paard fokt om deze te verkopen. Ook snap ik dat iemand dit paard koopt om op te leiden. Ook snap ik dat diegene dit doet om het paard weer te verkopen.

Maar als particulier, als ‘gebruiker’, je koopt een dier waar je helemaal verliefd op bent, totdat de verliefdheid over is, het dier je niet meer past en dan verkoop je jouw ‘allessie’ en ga je door naar de volgende. Omdat deze ‘beter’ is? Of omdat het onderhoud van een dier waar je niet veel plezier meer aan beleeft zo duur is?

Het paard als gebruiksdier

Ik snap juist dit fenomeen niet zo. Wat ik hieruit opmaak is dat het paard nog steeds wordt gezien als gebruiksdier, je gebruikt het zo lang het je past en dan…

Natuurlijk zijn er uitzonderingen waarbij er in het belang van het paard wordt gehandeld, maar toch blijf ik erbij dat ik mijn paarden voor het leven kies, ook als het moeilijk is.

Dat al mijn paarden even veel liefde en aandacht verdienen, dat ik iedereen de kans gun die ik vroeger niet had en dat de schoorsteen moet roken maakt dat al mijn kanjers -voor-3 dagen-per-week- verleased worden. Zo sla ik meerdere vliegen in 1 klap.

Niet opgelegd of aangepraat door een ander, maar echt wat er uit jouw hart komt… Wat vind jij nu echt zelf?

Zo veel (paarden)mensen, nog meer meningen. Hoe een paard eruit moet zien, hoe het moet lopen, wat correcte training zou zijn, huisvesting, maar vooral allemaal wat er niet goed is. Iedereen levert maar kritiek op elkaar. Weinig positief opbouwend, maar gewoon lekker elkaar afzeiken.

“Heb je die gezien?” “De nieuwe troef van Isabel, ze wint toch wel, al maakt ze fout op fout” “Anky, ja zij heeft lekker makkelijk praten” “Heb je zo veel geld, kopen ze zo’n ezel” “Die gaat het echt nooit leren” “Jeetje, moet zij eerst niets eens tig kilo afvallen!” “Wat een k*tpaard, al kreeg ik hem gratis..” “Zo’n goed paard, jammer dat zij erop zit” “Tja, zo kan ik het ook!” 

En ga zo maar door…

Het gebeurt overal

Op FB waar vooral ons Nederlandse trots te grazen wordt genomen. De mensen die zich een weg naar de top geknokt hebben, een doorzettingsvermogen hebben getoond waar wij met zijn allen alleen maar ontzag voor zouden moeten hebben. 

Maar zeker ook dicht bij huis, op menig pensionstal of vereniging is het schering en inslag. De leerlingen, stal- en teamgenoten worden behandeld alsof ze alle wijsheid reeds in pacht hadden moeten hebben. Natuurlijk is het veel makkelijker om de fouten van een ander te zien, dan die van jezelf.

Het feit dat op een ander kritiek geleverd wordt geeft alleen maar aan dat er iets bij de bekritiseur ligt waarmee die persoon zelf aan het werk zou kunnen gaan. Just saying:-)

Keer op keer melden zich bij mij mensen die zich zo onzeker voelen en een plek zoeken waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze zich fijn en veilig voelen, waar ze fouten mogen maken en veel kunnen leren. 

Zo ook vanmiddag nog, een hele leuke dame, die heel graag hier op stal wil komen om samen met haar paard te groeien in een leuk team, maar me gewoon geen filmpje wil laten zien van het rijden, zo onzeker over haar eigen kunnen.

Uiteraard ligt een gedeelte hiervan bij die leuke dame zelf.

Maar…

Ik weet absoluut zeker dat de rest van onze paardenwereld hier ook een heel groot aandeel in heeft. Het geblèr van de gemiddelde instructeur uit de hoek over alles dat nog niet goed genoeg is in termen waarvan de ruiter niet eens weet wat het betekent. Of het paard wordt op afstand bestuurd door de instructeur, waardoor de leerling niets leert en geen vooruitgang boekt. Ik heb zelfs meegemaakt dat een leerling vertelde hoe haar instructrice herhaaldelijk tegen haar zei dat ze nooit verder zou komen! (Helemaal leuk te weten, dat deze leerling deze instructrice zo voorbij reed in de wedstrijden!) Wiens tekortkoming zou dat dan zijn? 

En ook het o-zo-positief opbouwende protocol na de eerste wedstrijd van de zuurpruim bij de C berekend vanuit de 6 (als je al mazzel hebt). De stalgenoten die staan te kletsen en te giechelen langs de kant wanneer je net aan het stuntelen bent. Of je gewoon herhaaldelijk uitlachen voor je grootse dromen. Staleigenaren die zeggen dat je maar beter een ander paard kunt kopen, want met deze wordt het toch niets.

En dan alle informatie die voorbij komt, die soms lijnrecht tegen elkaar in gaat, dus waar moet je nu naar luisteren, welke voorbeeld volg je, wie kies je om jou te begeleiden op jouw pad.

Uiteindelijk denk ik dat het allemaal heel simpel is. Voor het grootste gedeelte van de (paarden)mensen is paardrijden een hobby! Een f*cking hobby! En een hobby hoort leuk te zijn! Je hoort te genieten, een feestje te maken van iedere rit! Te leren, beter te worden! Jij hoort blij te zijn, jouw paard hoort blij te zijn, jullie moeten blij zijn met elkaar! Is dat niet het meest belangrijke?

Dus wat vind jij nu echt?

Niet wat een ander wil, of vindt… Wat vind jij? Wat zijn jouw kernwaarden? Hoe ziet in jouw ogen een goed gaand, gezond en blij paard eruit? Hoe zou jij op jouw paard willen zitten? Wanneer ben jij gezond en zie je er ook zo uit? Hoe is dit voor jouw paard? Wanneer ben jij happy? Wat heeft jouw paard nodig om happy te zijn? Als je diep van binnen voelt, weet je de antwoorden op deze vragen al lang, ook als je nog maar net bent begonnen op jouw pad der ontwikkeling.

Als we ons nu allemaal eens op onszelf focussen, hebben we daar niet al ons handen vol aan? En brengt het ons niet daadwerkelijk veel meer? Puur vanuit jezelf, met hulp van iemand die jij vertrouwt, die jou aanzet tot het vinden van de antwoorden in jezelf en in jouw paard.

Stel dat we met elkaar een pact zouden sluiten. Wij; jij en ik. Jij en al jouw stal/teamgenoten. “Wij praten niet meer slecht over een ander. Punt. Uit. Zo simpel.”

Een poos geleden heb ik de overstap gemaakt naar de Grand Prix, iets waar ik echt megatrots op ben dat we zo ver zijn gekomen. Topsport, iets waar ik altijd van droomde en mijn hele leven naar toe gewerkt heb, altijd voor volgehouden heb, bloed-zweet-en-tranen voor gegeven heb, vele offers voor gebracht heb en slachtoffers voor gemaakt heb. Maar we hebben het gehaald! Yeah! Trots! Blij!

En toen…

Een diep donker gapend zwart gat.

Haha, nee hoor, dat is een grapje! Maar toch… Het was gek! Het doel waar je altijd naar toe hebt gewerkt, is in eens geen doel meer, je hebt het behaald. En dan?

Na het genieten en het vieren van het succes had ik mezelf al redelijk snel een nieuw doel gesteld: 70% in de GP.

Een meetbaar, moeilijk-maar-haalbaar, prestigieus doel dacht ik zelf, dus hoppa! Aan de slag!

Maar toch…

Lees verder

 

 

Wil jij ook uitgroeien tot een zelfbewuste en zelfstandige ruiter?

Doe je dit graag waar en wanneer het jou uitkomt online?

Of werk je graag 1:1 onder fysieke begeleiding?

Veel te dik, echt tonnetje rond, niet regelmatig, wilde haar ene achterbeen niet op tillen, geheel uit conditie, weinig tot geen balans, dof en lang in het haar, kwam ze bij ons. Een super lieve bonte jonge dame, Kyra genaamd.

Zij was net aangekocht door haar nieuwe eigenaren en zij hadden haar nog geen dag op stal gehad. Ze brachten haar na de aankoop direct naar ons, omdat zij wisten dat het een ‘projectje’ was waarvoor meer kennis nodig was dan zij in huis hadden. Ze waren zo verliefd op haar geworden, dat zij haar toch een kans wilden geven, terwijl zij niet eens op haar hadden kunnen ‘proefrijden’, ze niet regelmatig was en daarom dan ook afgekeurd.

Omdat wij de tijd nemen voor het paard, echt kijken naar de mogelijkheden en nauw samenwerken met Chantal Rijkhoff, onze ‘huis’holistisch dierenarts, kregen wij de gelegenheid deze jonge dame weer op de rit te helpen. We zijn 3 maanden met haar aan de slag gegaan en in die tijd heeft Chantal haar begeleid en drie maal behandeld. Zo konden we de training goed afstemmen op de mogelijkheden en overbelasting voorkomen.

De eerste stap voor Kyra

De eerste stap was duidelijk: Kyra moest afvallen en best veel! Toch kun je een paard niet in eens heel weinig voer gaan geven. Omdat het maag-darmstelsel van een paard vraagt om vele kleine beetjes arm voer, zijn we haar op die manier gaan voeren. Daarnaast hebben we al het voer uitgetest met behulp van de connectiesensor en voor haar specifiek een dieet samengesteld.

Uit het doormeten wat Chantal met behulp van een Lecherantenne doet, kwam tevens uit dat Kyra de suikers die zij binnen krijgt niet goed kan omzetten, dit wordt ook wel insulineresistentie genoemd. Aan haar lichaam was dit ook wel te zien en te voelen. Vaak hebben deze paarden een verharde bovenlijn, zo ook Kyra en was ze erg stijf wanneer ze moest bewegen. We zijn haar hier een supplement voor gaan geven, namelijk Glucobalance.

Om af te vallen is het naast opletten wat er naar binnen gaat, het ook bevorderlijk om meer te gaan bewegen. Dat was in dit geval niet zo moeilijk, want ze deed al maanden helemaal niets. Dit kwam door tijdgebrek, maar ook door het feit dat ze niet regelmatig liep. Van de rust die ze had gehad, is het probleem niet minder geworden, dus dit bood direct ook mogelijkheden voor ons…

Telkens weer goed monitoren

We zijn haar dan ook rustig aan beweging gaan geven. Van een paar rondjes stappen over het terrein en direct wat grondwerkoefeningetjes meenemen, tot een uur stappen in de molen, een rustig drafje aan de lijn op de ‘zware dagen training’. Telkens weer monitoren of de beweging die zij kreeg een positieve uitwerking had of omgekeerd. We leerden haar aan de hand om haar balans beter te verdelen over vier benen en om te wijken voor fysieke druk, iets waar ze behoorlijk moeite mee had.

Langzaam aan werkten we door naar de dubbele lange lijnen en toen ook dit goed ging, zijn we haar gaan rijden. Voornamelijk rechtuit en voor langere tijd op een hand, zodat ze echt haar balans kon vinden, voor er weer gewisseld werd naar de andere kant. Ze liep nog steeds niet altijd regelmatig, maar ze verbeterde wel degelijk!

Regelmatig kwamen haar eigenaren kijken hoe het met haar ging en woonden dan een training bij. Wij zagen haar dagelijks en dat maakt het soms moeilijk het verschil te zien. Maar zij konden dan echt goed zien dat ze weer heel wat was afgevallen, al veel minder stijf bewoog, haar conditie en balans verbeterde en zij steeds regelmatiger ging lopen:-)

Spannend en best gek!

Na enige tijd was dan eindelijk het moment aangebroken dat Tess zelf op haar eigen paard kon stappen. Spannend en best gek natuurlijk! Tess heeft al een paard en eigenlijk is dit paard ook voornamelijk bedoeld van Nathan, haar vriend, die nog niet kan rijden… Dit was mij vanaf het begin af aan duidelijk gemaakt en ik heb dan ook direct in het begin goed gekeken met voor type paard we hier dan te maken hadden. Kyra is een echt “aardetype”, goed gevuld en bomproef, dus dat maakt dan ook dat ik eer met veel vertrouwen aan ben begonnen.

Uiteindelijk ligt het natuurlijk aan waarvoor je het paard wilt ‘gebruiken’. Als zij mij hadden aangegeven dat ze er Grand-Prix mee hadden willen rijden, had ik het avontuur nooit aangegaan. Maar… nu is het een win-win situatie en daar hou ik van! Het paard krijgt een fantastisch leven en zij hebben er een heerlijk paard aan om mee te leren rijden, samen op buitenrit te gaan en te genieten van elkaar. Paard blij, mensen blij, ik blij:-)

Inmiddels is Kyra mee naar haar nieuwe huis in Belgie. Ze maakt het goed, ze ziet er top uit, loopt helemaal regelmatig, is hartstikke slank, glanst en gedraagt zich voorbeeldig. We zien hen nog steeds twee keer per maand, wanneer Nathan bij Shannon lest en Tess bij mij. Ik vind het zo fijn dat we hen in ieder geval nog een heel jaar mogen begeleiden! En ik ben super dankbaar dat we met elkaar weer zo een mooi resultaat hebben weten neer te zetten!

Zo zie je maar wat voeding en training kunnen betekenen in een tijdsbestek van 3 maanden!

Wil jij ook alles leren wat er te leren valt over voeding en training? Kom dan naar onze Voeding & Training clinic op 13 mei

Of leer jij liever thuis of onderweg? Schrijf je dan in voor ons online programma en kijk wanneer het jou uitkomt;-)