Niet opgelegd of aangepraat door een ander, maar echt wat er uit jouw hart komt… Wat vind jij nu echt zelf?
Zo veel (paarden)mensen, nog meer meningen. Hoe een paard eruit moet zien, hoe het moet lopen, wat correcte training zou zijn, huisvesting, maar vooral allemaal wat er niet goed is. Iedereen levert maar kritiek op elkaar. Weinig positief opbouwend, maar gewoon lekker elkaar afzeiken.
“Heb je die gezien?” “De nieuwe troef van Isabel, ze wint toch wel, al maakt ze fout op fout” “Anky, ja zij heeft lekker makkelijk praten” “Heb je zo veel geld, kopen ze zo’n ezel” “Die gaat het echt nooit leren” “Jeetje, moet zij eerst niets eens tig kilo afvallen!” “Wat een k*tpaard, al kreeg ik hem gratis..” “Zo’n goed paard, jammer dat zij erop zit” “Tja, zo kan ik het ook!”
En ga zo maar door…
Het gebeurt overal
Op FB waar vooral ons Nederlandse trots te grazen wordt genomen. De mensen die zich een weg naar de top geknokt hebben, een doorzettingsvermogen hebben getoond waar wij met zijn allen alleen maar ontzag voor zouden moeten hebben.
Maar zeker ook dicht bij huis, op menig pensionstal of vereniging is het schering en inslag. De leerlingen, stal- en teamgenoten worden behandeld alsof ze alle wijsheid reeds in pacht hadden moeten hebben. Natuurlijk is het veel makkelijker om de fouten van een ander te zien, dan die van jezelf.
Het feit dat op een ander kritiek geleverd wordt geeft alleen maar aan dat er iets bij de bekritiseur ligt waarmee die persoon zelf aan het werk zou kunnen gaan. Just saying:-)
Keer op keer melden zich bij mij mensen die zich zo onzeker voelen en een plek zoeken waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze zich fijn en veilig voelen, waar ze fouten mogen maken en veel kunnen leren.
Zo ook vanmiddag nog, een hele leuke dame, die heel graag hier op stal wil komen om samen met haar paard te groeien in een leuk team, maar me gewoon geen filmpje wil laten zien van het rijden, zo onzeker over haar eigen kunnen.
Uiteraard ligt een gedeelte hiervan bij die leuke dame zelf.
Maar…
Ik weet absoluut zeker dat de rest van onze paardenwereld hier ook een heel groot aandeel in heeft. Het geblèr van de gemiddelde instructeur uit de hoek over alles dat nog niet goed genoeg is in termen waarvan de ruiter niet eens weet wat het betekent. Of het paard wordt op afstand bestuurd door de instructeur, waardoor de leerling niets leert en geen vooruitgang boekt. Ik heb zelfs meegemaakt dat een leerling vertelde hoe haar instructrice herhaaldelijk tegen haar zei dat ze nooit verder zou komen! (Helemaal leuk te weten, dat deze leerling deze instructrice zo voorbij reed in de wedstrijden!) Wiens tekortkoming zou dat dan zijn?
En ook het o-zo-positief opbouwende protocol na de eerste wedstrijd van de zuurpruim bij de C berekend vanuit de 6 (als je al mazzel hebt). De stalgenoten die staan te kletsen en te giechelen langs de kant wanneer je net aan het stuntelen bent. Of je gewoon herhaaldelijk uitlachen voor je grootse dromen. Staleigenaren die zeggen dat je maar beter een ander paard kunt kopen, want met deze wordt het toch niets.
En dan alle informatie die voorbij komt, die soms lijnrecht tegen elkaar in gaat, dus waar moet je nu naar luisteren, welke voorbeeld volg je, wie kies je om jou te begeleiden op jouw pad.
Uiteindelijk denk ik dat het allemaal heel simpel is. Voor het grootste gedeelte van de (paarden)mensen is paardrijden een hobby! Een f*cking hobby! En een hobby hoort leuk te zijn! Je hoort te genieten, een feestje te maken van iedere rit! Te leren, beter te worden! Jij hoort blij te zijn, jouw paard hoort blij te zijn, jullie moeten blij zijn met elkaar! Is dat niet het meest belangrijke?
Dus wat vind jij nu echt?
Niet wat een ander wil, of vindt… Wat vind jij? Wat zijn jouw kernwaarden? Hoe ziet in jouw ogen een goed gaand, gezond en blij paard eruit? Hoe zou jij op jouw paard willen zitten? Wanneer ben jij gezond en zie je er ook zo uit? Hoe is dit voor jouw paard? Wanneer ben jij happy? Wat heeft jouw paard nodig om happy te zijn? Als je diep van binnen voelt, weet je de antwoorden op deze vragen al lang, ook als je nog maar net bent begonnen op jouw pad der ontwikkeling.
Als we ons nu allemaal eens op onszelf focussen, hebben we daar niet al ons handen vol aan? En brengt het ons niet daadwerkelijk veel meer? Puur vanuit jezelf, met hulp van iemand die jij vertrouwt, die jou aanzet tot het vinden van de antwoorden in jezelf en in jouw paard.
Stel dat we met elkaar een pact zouden sluiten. Wij; jij en ik. Jij en al jouw stal/teamgenoten. “Wij praten niet meer slecht over een ander. Punt. Uit. Zo simpel.”
