Mijn prinses Diva, kwam met een half jaar oud, rechtstreeks van haar fokker C. Spijkers, bij mij terecht. Een prachtige jongedame, met veel front, enorm lange benen en een heel bijzonder karakter.
Ze werd met het veewagentje gebracht, we hielden haar aan weerszijden vast met uitladen en het enige dat ik me daar nog van herinner, is dat we in vier hele grote passen aan de andere kant van de stal (60m) kwamen, ik benen om mijn oren hoorde suizen en als klein duimpje aan het halster van een veulen werd meegenomen. Aan het einde van de stal zaten gelukkig de deuren dicht en gingen we dus de enige open box binnen, met z’n drieën tegelijkertijd…
Daar stond ze dan, een prachtige verschijning, met een even mooi papier: Valeron x Jazz x Rubinstein. Alleen bleek ze later geen Diva te heten maar Dior, voor ons is het echter altijd Diva gebleven.
Een aantal dagen heeft ze in stal moeten doorbrengen voor ik het vertrouwen had gekregen haar te kunnen aanraken. Ze was niet gemeen, gewoon heel erg bang en door haar soms blinde paniek wel heel onvoorzichtig (lomp) en onvoorspelbaar, geen goede combinatie. De dagen die hierop volgden was het de korte route naar de longeercirkel, daar los, daar weer te pakken zien te krijgen en dan weer naar stal.
We deden steeds wat meer grondwerk, zoals aan de lijn halt houden, volgen, haar hoofd laten zakken en aanraakoefeningen. Overal reageerde ze heel heftig op, iedere hand die je optilde, of geluid dat ze hoorde nam ze de benen. In beginsel was ik dan ook geneigd om haar niet bloot te stellen aan dat alles en alles om haar heen rustig te houden, want ze was al zo bang. Toch moest zij minder sensibel worden wilden we haar een kans geven in deze wereld vol met prikkels. Dit hield in dat we telkens als ze weer ergens aan was gewend, we haar weer iets nieuws aanboden. Poetsen, hoefsmid, vast staan, de trailer enzovoorts. Langzaam maar zeker raakte ze steeds iets meer bestand tegen al deze invloeden, maar alles op haar lijf bleef eng en moest weg. Er is dan ook meer dan eens gezegd: “Daar komt nooit een zadel op!”
In de loop der tijd heb ik tal van redenen gekregen waarom Diva zo heftig was, zoals 2 kruinen op haar hoofd en haar ogen zitten ongelijk, de een wat hoger dan de ander. Ik weet het niet, het maakte me ook niet uit eigenlijk. Het was gewoon een enorme uitdaging om dit zo kwaliteitsvolle paard voor me te winnen.
Toch een zadel erop…
Diva werd ouder en meer volwassen, de tijd kwam dan ook om haar klaar te gaan maken voor de keuring en zadelmak. Om een paard keuringsklaar te maken is het fijn om te kunnen longeren met een longeersingel om, zodat je een bijzetje kunt gebruiken. Nou, dat hebben we geweten!
Weken achtereen, soms dagelijks, stuiterde Diva tot het dak van de longeercirkel. Iedere dag weer opnieuw maakte zij zich helemaal bol, met haar hoofd tussen haar knieën en bleef maar springen en bokken, of je haar nu stil liet staan of naar voren joeg, het maakte helemaal niets uit. De singel erop leggen ging nog, een touwtje voor haar borst langs ook, singel onder haar buik door werd al erg spannend en vast maken lukte net, maar aansingelen ho maar. Dit maakte ook dat wij altijd een touw voorlangs vastmaakten, zodat de singel nooit naar achteren kon schuiven als het niet was aangesingeld.
We hebben elkaar regelmatig aangekeken en getwijfeld of ze ooit zadelmak en te rijden zou zijn. Gelukkig geef ik niet snel op en hielden we vol. Na een week of zes, probeerde ik heel eigenwijs een zadel in plaats van de longeersingel en met resultaat! Het zadel accepteerde ze beter en het bokken werd langzamerhand minder. Weer een obstakel overwonnen!
Nicky Star
Uitschrijven / Gegevens wijzigen
Powered door YMLP
| Virusvrij. www.avast.com |