Thuis hebben we Diva keuringsklaar gemaakt, ook werd ze PROK goedgekeurd. Op de keuring deed ze het goed, ze mocht door naar de centrale keuring waar ik blij was dat ik een professional had gevraagd haar voor te brengen, ik had haar never bij kunnen benen en die mannen doen dat super! Daar werd ze dan ook voorlopig KEUR verklaard.
Het verdere zadelmak maken viel ook niet mee, ze bleef erg heftig in alles wat ze deed. Toch viel dat stukje mee ten opzichte van het accepteren van de singel. We hebben er regelmatig naast gelegen, maar het moeilijkste stuk kwam eigenlijk pas later. Wanneer de Diva niet meer zo heel bang was en haar eigen krachten begon te kennen. Ze wist heel erg goed wat ze kon doen om je buiten spel te zetten. Zo kon ze je helemaal pletten tegen de bakrand, maar zichzelf helemaal bol maken en als een rodeostier door de baan heen stieren bleef favoriet. Ze had in principe maar 1 bok nodig om je tegen de grond te smijten en vervolgens op je neer te kijken alsof ze zeggen wilde: “Zo, dat is jouw plek, daar op de grond!”
Toch ging het langzamerhand steeds beter, we reden de IBOB hartstikke goed, wat maakte dat we haar op haar derde al ELITE mochten noemen. Ook reden we mee met de Prinsenstad jonge paarden competitie wat ook hartstikke goed ging. Dit wel eens waar met hulp van mijn toenmalige instructeur Laurens van Lieren die me daar doorheen gekletst heeft, want men wat vond ik dat spannend, met een nog zo’n ongeleid projectiel in zo’n ambiance!
Wanneer ik op een donkere winter avond thuis in onze binnenhal opstapte en aan een lang teugeltje naar achteren stapte, ging het van het een op het andere moment kei en keihard hagelen. En dat maakte toch wel zo’n verschrikkelijk lawaai, dat zij oprecht heel erg schrok en compleet door het lint ging. Al bij de allereerste sprong wist ik dat ik nooit kon blijven zitten en dat ik op de grond zou eindigen. Toch kwam ik er op de een of andere manier maar niet vanaf. Ze bleef bokken en springen, maar bleef telkens precies onder mij. Ik kwam een meter uit het zadel, klapte weer op haar rug enzovoorts. Ik geloof dat dit zo een sprong of 8 is doorgegaan voordat ik eindelijk op de koude harde grond smakte. Ik kon niets meer bewegen en had een vreselijke pijn. Uiteindelijk bleken al mijn ruggenwervels zwaar gekneusd, maar gelukkig niets gebroken.
Vanaf dat moment zat de schrik er goed in, het opgebouwde vertrouwen had een hele flinke deuk opgelopen. Ik reed haar wel weer, maar ik durfde niet meer door te pakken, ik had me zo verschrikkelijk kansloos gevoeld. Het gevoel dat ik echt geen schijn van kans maakte, maakte me heel onzeker.
Het ging van kwaad tot erger, want Diva had aan mij geen enkele steun meer en zo koos zijn haar eigen plan, dat van stil staan, niet meer willen lopen, staken, het schot inlopen en ga zo maar door. Uiteindelijk heb ik toen de hulp ingeschakeld van een stalgenoot die ook professioneel in de paarden zit, veel jonge paarden reed en vooral niet bang was. Toen ik zag dat het haar wel lukte, gaf mij dit de benodigde durf, om met haar hulp, weer aan te pakken. Het heeft ook toen nog de benodigde bloed, zweet en tranen gekost, maar we hebben het overwonnen!
Toch, na inmiddels al die jaren, wanneer het onverwachts keihard gaat regenen of hagelen, verstijven we nog steeds, beiden…
We gingen op wedstrijd, werden clubkampioen, reservekampioen in Zeeland, Zuid-Hollands kampioen in het M1, MacRidercup kwartfinales en het ging allemaal zo hard en zo goed. Ik was helemaal niet van plan haar weg te doen en had daarom ook geen haast. Ik besloot haar te laten dekken om haar een ‘tussenjaartje’ te gunnen. Het was namelijk ook geen paard om rustig aan een beetje in de rondte te rijden, je moest haar wel echt werken.
Diva is groot, 1.74m, mooi opwaarts gebouwd, maar had wat meer lengte mogen hebben. Ze was zelf behoorlijk pittig van karakter. We hebben toen gekozen om met Dreamboy te dekken, ze was mooi in 1x drachtig en alles verliep prima. We reden nog lekker door en reden dan ook met dikke buik Nederlandse, dit was niet ons beste optreden. Verder ging het nog zo goed dat ik besloot nog 1x, met dikke buik, een Z2 proefje te rijden, ze moest toen nog 6 (ja, dat mag) worden. Ik dacht, ik probeer het 1 keer, lukt het dan staat er op het papier van het veulen ook direct het sportpredicaat bij moeders. Lukt het niet, mag ze lekker met zwangerschapsverlof en kijken we daarna weer verder.
Nou dat lukte dus, we wonnen direct 2x op ons debuut, met dikke buik, met maar liefst 70% en 65% rond, hoppa 5 winstpunten!!!
Daarna heb ik haar dan ook rustig aan afgebouwd, zodat ze lekker kon gaan genieten van het drachtig zijn.
Nicky Star