De tijd verstreek, Diva haar buik werd dikker, haar uier meer gezwollen en haar karakter niet milder zullen we maar zeggen…
We hadden een mooie grote box van 6 bij 3 voor haar, met camera’s op de stal waarmee we overal mobiel mee konden gluren.
Een paar weken eerder was bij ons het eerste veulen, Johnny Walker, geboren van Stephanie Kooijman, een Johnson uit de volle zus van Avanti, Figurante. We waren toen al dagen aan het waken en Figurante had al een aantal keer ervoor gezorgd dat ze precies met haar kont in die ene hoek was gaan liggen die niet geheel te zien was op camera, wat maakte dat we met 200 kilometer per uur naar huis scheurden om daar een verbaasde Figurante aan te treffen waarom wij toch zo aangesneld kwamen. De laatste avond was ik dan ook zo moe, dat mijn vriendinnetje die bleef slapen zei dat ik lekker moest slapen en dat zij de camera’s in de gaten hield. “Weet je het zeker?” vroeg ik. “Jahaaaa.” Was het antwoord. Nou graag, want een paar uurtjes slaap kon ik wel gebruiken!
Ik werd wakker, keek op de laptop op bed, wreef nog een keer in mijn ogen, keek toen nog een keer en toen naast me, ja hoor, die was in slaap gevallen… “Wakker worden!!!! Er ligt een veulen!!!”
Rennend en struikelend de stal in en daar was een prachtig mooi hengstveulen op zijn weg geboren te worden.
Maar goed terug naar Diva.. Dit ging mij dus niet nog een keer gebeuren, ik moes
t erbij zijn, van het begin tot het einde. Ook al moest ik het weken zonder slaap doen. Uiteindelijk hebben we een hele nacht zitten puzzelen, zo’n rotding met tigduizend stukjes, om maar wakker te blijven, de nacht erna maar hulptroepen ingeschakeld wat maakte dat we met zijn allen dit bijzondere moment hebben mee kunnen maken. De bevalling ging goed, ze had het wel zwaar en ik heb haar daarom wat geholpen door telkens als ze perste iets mee te trekken.
Ik heb het vlies open gemaakt, het slijm wat uit het neusje gehaald zodat het kon ademen. Toen het veulen er helemaal uit was, liet Diva het daar gewoon liggen. Ze had echt geen flauw benul wat hier nu de bedoeling van was. Het bleek een prachtig voskleurig merrieveulentje. We legden haar dichter bij het hoofd van Diva zodat ze het kon ruiken en likken, maar nog weinig reactie. We hebben Diva toen wat gemolken, het veulen met de fles wat biest gegeven, haar beentjes gestimuleerd door er zachtjes in te knijpen en te wrijven (iets wat de merrie normaal zou doen) en hierna een beetje in de benen geholpen.
Wanneer het veulen haar moeder opzocht en aanraakte, piepte Diva heel hard en keek ze weg. Dit heeft ze dagen volgehouden. Gelukkig was het veulen zo wijs dat ze haar moeder in een hoek dreef en zelf ging drinken, zij regelde het eigenlijk wel, de dappere jonge dame. De eerste paar keer moesten we Diva nog even vast houden die nacht, maar na een paar keer bleef ze staan en durfden we hen wel alleen te laten voor een paar uur (met de camera’s erop).
Het was prachtig weer (dat is dan weer het voordeel van een laat veulen), dus de volgende dag konden ze gelijk even naar buiten. Na heerlijk rondgedarteld te hebben, was ons knappe prinsesje moe en viel ze buiten in de zon op onze schoot in slaap, wat de mooiste plaatjes op leverde!
Diva vond het helemaal prima dat wij ons over haar dochter ontfermden. Ook mijn zoontje Luca kon er direct alles mee, een heerlijk beestje!
Dit jaar was het jaar van de “J” bij het KWPN. En bij zo’n mooi, lief en dapper dametje hoort een zelfde soort naam, het werd Jahzara wat ‘gezegende prinses’ betekent. Al snel werd ze Saartje genoemd.
Omdat Diva van mij altijd samen stond met Wendel en Wendel verder heel vriendelijk, wel erg enthousiast, is, had ik besloten Wendel weer gewoon bij Diva en Saartje te zetten. Dit was niet zo’n groot succes de eerste keer.
Diva snapte nog steeds niet veel van het moederschap en het beschermen van een veulen. Moeder en dochter stonden in de wei en Wendel lieten we daarbij los. Hij ging als een gek op het veulen af en Diva snapte niet dat ze ertussen moest gaan staan om het veulen af te schermen. Het veulen viel en Wendel daardoor ook op zijn voorknieen, vlak, maar dan ook vlak voor het veulen. Bizar hoe snel zoiets gaat en hoe veel controle zo’n paard dan toch nog heeft. Eigenlijk zou Wendel er boven op gevallen zijn, maar hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar het was er tegenaan.
Hier schrok Diva wel zo van, dat in eens het moederinstinct boven kwam, een geluk bij een ongeluk. Sindsdien beschermde ze het veulen overal en draaide ze zo dat ze altijd tussen veulen en ‘gevaar’ zat. Een wijze les voor ons en een wijze les voor Diva. En zo hebben koning Wendel en zijn harem en kinderen heerlijk bij elkaar gestaan, wat een genot!
