Begrijp me niet verkeerd, met een gezonde dosis kritiek is helemaal niets mis, integendeel, mits het opbouwend is…
Ik word er helemaal niet goed van om telkens weer alle stukjes leerling, collega en stagiair op te rapen. Deze bij elkaar te zoeken en weer in elkaar te passen van al die -toch al zo- onzekere (paarden)meiden.
Nare ervaringen
De afgelopen weken komen er telkens weer opnieuw mensen op mijn pad die behoorlijk wat nare ervaringen achter de rug hebben als het gaat om ‘communicatie’.
Of het nu gaat om een stagiair die rot behandeld werd op haar vorige stageadres, waar ze enkel takken mocht rapen de hele dag, structureel. Een meid die haar benen uit haar lijf loopt voor haar baas, waar dagelijks tegen geschreeuwd en gescholden wordt. Of iemand die tijdens de les -waar ze nota bene voor betaalt- wordt afgezeken. En zelfs een handgemeen, met politie en al erbij, voor iemand die de staleigenaar probeert te helpen met het vangen van een losgebroken paard.
Dit zijn geen uitzonderingen, het is schering en inslag!
Leerlingen en stagiairs durven geen vragen te stellen of hardop antwoord te geven (ik vraag nog al veel tijdens lessen), omdat ze bang zijn ‘dom’ gevonden te worden. Nou meiden, als jullie niets vragen of geen antwoord durven geven, dan zorgt dat uiteindelijk voor domheid…
Iedere week vraag ik me wel een aantal keren af waar die onzekerheid bij al die (jonge) meiden toch vandaan komt. Social Media levert hier een grote bijdrage aan, maar de manier van communiceren -in de paarden?- zeker weten ook.
Ik hou 1 hele simpele regel aan: “Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden.”
Kritiek is goed
Nogmaals, helemaal niets mis met kritiek, zonder kritiek ook geen leermomenten, maar kritiek kan op een normaal volume, met normale taal, met als doel iemand of iets verder te helpen.
Ervoor zorgen dat iemand groeit, dat iemand zelf beslissingen durft en kan nemen. Iemand bewust na laten denken, zelfstandigheid in de hand werken, bijdragen aan iemands groei, zelfvertrouwen en geluk.
Dat is wat ik ambieer.
Het werkt namelijk allemaal exact hetzelfde als bij een paard: Je kunt enkel nieuw gedrag aanleren door middel van beloning.
Onzekere meid, het wordt tijd om voor jezelf op te komen!
Laat je niet gek maken, ga voor jezelf staan. Laat niet tegen je schreeuwen of je belachelijk maken, maar eis dat er met respect met je wordt omgegaan en anders verlaat je de situatie.
Vaak heeft het niet eens iets met jou te maken, maar met degene die de ‘boodschap’ brengt. Een slecht humeur, vervelende gebeurtenissen waar jij niets van af weet of gewoon een eikel/ kreng die met zijn of haar eigen onzekerheid kampt en dit op jou afreageert.
Is het je wel eens opgevallen dat door deze bullebakken niet tegen iedereen op dezelfde manier wordt ‘gesproken’? Dat is niet omdat deze mensen alles goed doen en jij niet. Dit is omdat deze mensen dit gedrag niet accepteren en jij wel…
Schop onder je kont
Omring jezelf met mensen die je met respect behandelen. Mensen waarbij jij jezelf veilig voelt, want alleen dan kun je leren. Mensen die het liefst rete kritisch (kan niet kritisch genoeg) tegen je zijn, je een spiegel voor houden, je een flinke schop onder je kont geven wanneer je die nodig hebt, maar ook net zo goed complimenteus zijn wanneer je het goed doet. Alleen dan groei je uit tot de prachtige, lieve, mooie, zelfverzekerde (paarden)vrouw die je nu al in je hebt.
Ook al is het spannend of moeilijk, je kunt het! Het is een les die je moet leren. Liever nu, dan ga je er nog heel veel plezier aan beleven:-)