Was een van de reacties van onze deelnemers aan de ‘bomproef wedstrijdpaard’ clinic. En daar ben ik blij mee, want confronterend is altijd leerzaam, mits je dit zo kunt interpreteren. En is dat niet waar het om draait? Dat wij, als ruiters, onszelf ontwikkelen en daardoor de paarden kunnen ontwikkelen? En dat ontwikkelen van onszelf kan weer alleen wanneer je wordt geconfronteerd met bepaalde aspecten.
Nog veel te vaak hoor ik dat ruiters het probleem bij hun paard leggen, of bij andere factoren, maar daar wil ik het vandaag niet over hebben. De paarden hebben last van spanning, luiheid, stress, domheid, een teveel aan energie of gewoon een baaldag. Maar is het niet aan ons, om de paarden zo te trainen dat ze onder iedere omstandigheid hun, door ons aangeleerde, kunsten kunnen vertonen?
Tenminste dat is mijn visie, uiteindelijk is alles onze verantwoordelijkheid. Wij willen een paard onder andere rijden en uitbrengen op wedstrijden. Dan is het onze taak om er voor te zorgen dat het paard dit ook kan, fysiek en mentaal. Mijn missie is dan ook om zo veel mogelijk mensen aan te zetten tot het trainen van deze aspecten.
Help jij mee in het verspreiden van deze visie? Dat te allen tijde de ruiter zelf verantwoordelijk is voor de geleverde prestatie en nooit het paard.
Wij trainen vaak met verschillende vreemde objecten in of langs de bak, om de paarden te laten wennen aan allerlei vormen van afleiding. Maar hoe vaak krijg of neem je de mogelijkheid om echt de aspecten te trainen die je tegen kan komen op wedstrijd? Niet zo vaak, we gaan gewoon en zien daar wel waar het schip strandt, of soms de sportieve prestaties.
Daar hebben wij iets op verzonnen: Een trainingsdag waarop een ieder kan komen trainen hoe om te gaan met vreemde objecten als een juryhokje, geluidsinstallatie, bloembakken, vlaggen, witte hekjes, prijsuitreikingen en ererondes. Dit alles doen we met een hartslagmeter om, bij zowel het paard als de ruiter! Want dan kun je ook echt zien wat er van binnen gebeurt. Ruiters waaraan je vraagt of ze last hebben van spanning, die met een strak gezicht zeggen van niet, terwijl ze een hartslag van 175 slagen per minuut hebben. Nou geloof mij als ik zeg dat daar meer voor nodig is dan een paar rondjes doorzitten in draf, ook met een slechte conditie…
Voor ons was het ook leerzaam om zo veel verschillende combinaties de revue te zien passeren onder deze omstandigheden. Er vielen namelijk nog al wat dingen op die ik van te voren toch anders had ingeschat. Zo zie je maar, meten is weten!
De dag begon met een Friese merrie, die voor aanvang al los een ronde deed over het terrein, bij binnenkomst in de baan een rolberoerte kreeg en weinig ontzag meer toonde voor haar amazone. Toen ze na het losrijden de “wedstrijdbaan” betrad, ging ze vol in de ankers, draaide om en wilde de benen richting uitgang nemen. Ook hierna kostte het enige overtuigingskracht om haar langs de bloembakken en het juryhok te krijgen, maar de aanhouder won. Wat het opvallende voor mij was, is dat de hartslag van het paard relatief laag bleef, geen echte uitschieters, dit had ik wel verwacht. De hartslag van haar amazone was wel aan de hoge kant, maar voor haar kostte het dan ook wel wat inspanning de dame in kwestie te overtuigen.
Een jonge dame, die door het horen van de woorden: “Je mag je proef beginnen.” Van een hartslag van 80 naar een hartslag van 170 schoot, wat vervolgens tijdens de proef weer mooi afvloeide.
Een paard die helemaal niet toonde dat het spanning had, maar toch een hoge hartslag had. Dusdanig hoog, dat dit niet enkel door inspanning was te verklaren. Het paard bleef keurig bij de amazone en liet zich langs alles leiden, zonder te verblikken of verblozen, maar het had wel degelijk spanning en dit is wel echt iets om rekening mee te houden.
Wat een hele mooie eyeopener was voor een deelnemer, is dat wanneer zij zelf een (te) directe hulp gaf voor de galop, de hartslag van het paard omhoog schoot en daardoor ook een felle reactie terug kreeg. Na wat oefenen met het doseren van hulp, kwam hier een mooie vloeiende overgang uit voort, zonder spanning bij het paard.
Voor mij is dit jaren geleden al duidelijk geworden in een clinic die we gaven op Horse Event, ook met behulp van de hartslagmeter. Als ruiter kun je, geheel alleen, door het te veel-te snel-te onverwachts geven van hulp, het paard net zo veel stress bezorgen als wanneer er een paar honderd man applaudisseert. En ik denk niet dat de meeste ruiters zich dit realiseren!
Wat opviel is dat de paarden, over het algemeen genomen, in goede conditie verkeerden. Zij herstelde snel na gedane arbeid. De ruiters leken hier toch iets meer moeite mee te hebben, ook over het algemeen gesproken. Werken aan je eigen fysieke gesteldheid is dus echt geen overbodige luxe!
Wat doe jij naast paardrijden om in topconditie te zijn? Maak een trainingsschema voor jezelf en ga aan de slag, je bent het jouw paard verplicht!
Het tweede dat opviel is dat de ruiters meer last van stress leken te hebben dan de paarden, ook weer uitzonderingen daargelaten. Werken aan de mentale weerbaarheid van het paard is dus van groot belang, maar ook aan jouw eigen mentale gesteldheid, zodat de volgende keer bij het instarten van de muziek de ruiters niet meer wit wegtrekken, maar vol overgave de ronde kunnen rijden zoals die bedoeld is!
Train jij jezelf mentaal en hoe doe jij dat? Neem jouw ‘angst’ in het paardrijden, hak het in kleine stukjes en ga het trainen! Hoe veel vrijer zou je jezelf voelen als je dat hebt overwonnen?
Door het mogelijk maken van het trainen van deze aspecten, het inzichtelijk maken van wat er nu echt daadwerkelijk gebeurt en hier de begeleiding op toe te spitsen, hopen wij op dit gebied het bewustzijn van de mens te vergroten en hierdoor het leven van de paarden te veraangenamen, dat is onze doelstelling.
Help jij mee met onze missie? Zorg dat je erbij bent, deel dit bericht en neem iemand mee!
Wil jij ook jullie mentale weerbaarheid trainen? Op www.equinova.nl/contact/agenda/ kun je jezelf inschrijven voor onze nieuwe “Bomproef wedstrijdpaard” trainingsdag op zaterdag 6 mei 2017. Voor meer informatie