Blog

Mijn prinses Diva, kwam met een half jaar oud, rechtstreeks van haar fokker C. Spijkers, bij mij terecht. Een prachtige jongedame, met veel front, enorm lange benen en een heel bijzonder karakter.

Ze werd met het veewagentje gebracht, we hielden haar aan weerszijden vast met uitladen en het enige dat ik me daar nog van herinner, is dat we in vier hele grote passen aan de andere kant van de stal (60m) kwamen, ik benen om mijn oren hoorde suizen en als klein duimpje aan het halster van een veulen werd meegenomen. Aan het einde van de stal zaten gelukkig de deuren dicht en gingen we dus de enige open box binnen, met z’n drieën tegelijkertijd…

Daar stond ze dan, een prachtige verschijning, met een even mooi papier: Valeron x Jazz x Rubinstein. Alleen bleek ze later geen Diva te heten maar Dior, voor ons is het echter altijd Diva gebleven.

Een aantal dagen heeft ze in stal moeten doorbrengen voor ik het vertrouwen had gekregen haar te kunnen aanraken. Ze was niet gemeen, gewoon heel erg bang en door haar soms blinde paniek wel heel onvoorzichtig (lomp) en onvoorspelbaar, geen goede combinatie. De dagen die hierop volgden was het de korte route naar de longeercirkel, daar los, daar weer te pakken zien te krijgen en dan weer naar stal.

We deden steeds wat meer grondwerk, zoals aan de lijn halt houden, volgen, haar hoofd laten zakken en aanraakoefeningen. Overal reageerde ze heel heftig op, iedere hand die je optilde, of geluid dat ze hoorde nam ze de benen. In beginsel was ik dan ook geneigd om haar niet bloot te stellen aan dat alles en alles om haar heen rustig te houden, want ze was al zo bang. Toch moest zij minder sensibel worden wilden we haar een kans geven in deze wereld vol met prikkels. Dit hield in dat we telkens als ze weer ergens aan was gewend, we haar weer iets nieuws aanboden. Poetsen, hoefsmid, vast staan, de trailer enzovoorts. Langzaam maar zeker raakte ze steeds iets meer bestand tegen al deze invloeden, maar alles op haar lijf bleef eng en moest weg. Er is dan ook meer dan eens gezegd: “Daar komt nooit een zadel op!”

In de loop der tijd heb ik tal van redenen gekregen waarom Diva zo heftig was, zoals       2 kruinen op haar hoofd en haar ogen zitten ongelijk, de een wat hoger dan de ander. Ik weet het niet, het maakte me ook niet uit eigenlijk. Het was gewoon een enorme uitdaging om dit zo kwaliteitsvolle paard voor me te winnen.

Toch een zadel erop…

Diva werd ouder en meer volwassen, de tijd kwam dan ook om haar klaar te gaan maken voor de keuring en zadelmak. Om een paard keuringsklaar te maken is het fijn om te kunnen longeren met een longeersingel om, zodat je een bijzetje kunt gebruiken. Nou, dat hebben we geweten!

Weken achtereen, soms dagelijks, stuiterde Diva tot het dak van de longeercirkel. Iedere dag weer opnieuw maakte zij zich helemaal bol, met haar hoofd tussen haar knieën en bleef maar springen en bokken, of je haar nu stil liet staan of naar voren joeg, het maakte helemaal niets uit. De singel erop leggen ging nog, een touwtje voor haar borst langs ook, singel onder haar buik door werd al erg spannend en vast maken lukte net, maar aansingelen ho maar. Dit maakte ook dat wij altijd een touw voorlangs vastmaakten, zodat de singel nooit naar achteren kon schuiven als het niet was aangesingeld.

We hebben elkaar regelmatig aangekeken en getwijfeld of ze ooit zadelmak en te rijden   zou zijn. Gelukkig geef ik niet snel op en hielden we vol. Na een week of zes,  probeerde ik heel eigenwijs een zadel in plaats van de longeersingel en met resultaat!  Het zadel accepteerde ze beter en het bokken werd langzamerhand minder. Weer een obstakel overwonnen!

Nicky Star

Uitschrijven / Gegevens wijzigen
Powered door YMLP

Toen ik zwanger was van mijn eerste, heb ik bijna de hele zwangerschap doorgereden. Wanneer ik na een maand of zes met mijn buik op het zadel klapte omdat mijn Wendel het nodig vond zijn stuiterende zichzelf te zijn, besloot ik dat het genoeg was. Dat besluit was makkelijk genomen, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan… Zodoende toch een compromis gesloten, wel rijden, maar enkel op mijn oude vertrouwde exemplaar, Kafka toen 19 jaar oud.

Met 8 maanden gingen mijn vriendin Pascal en ik nog een laatste keer een strandritje doen als mooie afsluiting voor even. Je weet ten slotte nooit hoe lang het duurt voordat je weer in het zadel zit. Het thuisfront vond het geen goed idee, wie gaat er nu 8 maanden zwanger op een paard een strandrit maken? “Ach maak je niet druk, ik neem die ouwe mee, wat moet er gebeuren?” Was mijn antwoord.

We maakten een heerlijk rustig ritje op vrijdagavond, heerlijk weer voor de tijd  van het jaar. We stapten een stukje door het water en besloten juist om aan het  einde van het stukje water (zo’n inhammetje op het strand), om te keren. Zo  gezegd, zo gedaan, alleen zakte het zand onder mijn Kafka zijn benen weg, hij schrok, wilde razendsnel omdraaien –dat valt niet mee als je bejaard bent- wat  dus ook niet ging en samen gingen we dan ook ten onder in het water. Ik en ongeboren baby, Jantje noemden we hem toen nog, onder Kaf.

Gelukkig wist Kafka zijn evenwicht weer te vinden, stond op en bleef keurig  staan wachten totdat ik me uit het slik gevist had. Eenmaal op het droge, keek Pas van bovenaf Kyra op me neer en vroeg me of alles OK was met “Jantje”.  Waarop ik antwoordde, terwijl ik mijn telefoon uit mijn natte zakken viste en op  het droge gooide: “Ik geloof het wel hoor.” En hierna werd ik keihard uitgelachen, lekker was dat! Het slik droop van mijn gezicht en alles zat helemaal onder. En toen moesten we dus nog het hele eind terug, in oktober, tegen zonsondergang en helemaal nat…

Eenmaal bij de trailer aangekomen, alle natte zooi uitgedaan, een paardendeken om me heen gewikkeld en zo naar huis gereden. Tja, daar had ik natuurlijk iets uit te leggen, met mijn: “Wat kan er nu gebeuren?”

Ze zeggen dat je wijzer wordt naarmate je ouder wordt, hier heb ik wel eens mijn twijfels bij, maar bij mijn 2^e zwangerschap had ik wel bedacht dat ik het ditmaal anders, rustiger, zou doen. En zoals altijd, luisterde moeder natuur weer perfect naar me en bezorgde mij met 12 weken ‘zwangerschapsgerelateerde bekkenklachten’, want bekkeninstabiliteit mag het niet heten aangezien een bekken altijd instabiel is, heb ik mij laten vertellen. Allemaal prima, maar dit was geen grapje. Wat een vreselijk vervelend gedoe, niet paardrijden, niet lang zitten, niet tillen, niet lang liggen, niet ver lopen en al helemaal niet staan. Heel erg handige belemmeringen als je een eigen trainingsstal hebt en je hoofdwerkzaamheden bestaan uit, je raad het al: paardrijden – toch zeker een aantal per dag – paarden heen en weer lopen, stalwerkzaamheden en lesgeven.

Paardrijden zat er dus al vroeg niet meer in voor mij dit keer. Wat was dat balen, de paarden gingen zo lekker! Zeker Wendel was helemaal back on track, met het Zware Tour debuut in het vizier. Ook Diva was weer op de terugweg, na het verwerken van haar ‘zwangerschap’. 

Ik ben toen op zoek gegaan naar ruiters die deze twee kanjers door konden rijden voor me, wat na een kleine zoektocht ook gelukt is. Je geeft je kostbare bezit niet zo maar uit handen, dus dat was voor mij een voorwaarde dat ze hier bij mij op stal zouden blijven staan zodat ik hen goed in de gaten kon houden, Chantal ze kon blijven monitoren en dat ze in hun vertrouwde omgeving en kudde konden blijven. Zeker Wendel is hier heel gevoelig voor en staat dan gerust aan 1 stuk door als een gek te weven als hij niet op zijn gemak is, terwijl hij dat thuis nooit doet. Ook kon ik zo waarborgen dat ze nog altijd hele dagen buiten op de wei kwamen, wat voor hen van cruciaal belang is voor hun welzijn en gemoedstoestand. Daarnaast zijn de koning en zijn koningin niet de meest makkelijke paarden om te rijden, in ieder geval niet voor iedereen weggelegd, aangezien zij graag de nodige  goochelkunsten uit hun hoge hoed toveren.

De paarden werden heerlijk doorgetraind en ze  bleven in het wedstrijdritme, ik kon van alles meegenieten en had niets te klagen, maar toch was het moeilijk. Aan de ene kant was het heerlijk, eens even niet te ‘moeten’ rijden, tijd aan andere dingen  te kunnen besteden en vanaf de zijlijn te kunnen kijken. Aan de andere kant was het frustrerend om mijn eigen paarden zo lekker te zien lopen en er zelf niets mee te kunnen. Uiteindelijk lijd ik aan hetzelfde virus als iedere paardeneigenaar, dat je het liefst alles zelf doet, op je eigen manier en moeite hebt met dit uit handen geven.

Ik ben de heren heel erg dankbaar voor het doortrainen van mijn paarden. Dit maakte mogelijk dat ik een week of 8 geleden de paarden, geheel fit,  weer over kon nemen. Mijn 2^e kleine mannetje is inmiddels bijna 4 maanden, wat maakt dat ik dus met een maand of 2 weer in het zadel stapte, geheel vrij van bekkenklachten overigens, deze verdwenen als sneeuw voor de zon na de geboorte. (Bij de eerste kon ik het destijds nog geen 4 weken rekken en toen reed ik al weer.)

De paarden waren fit, maar ik daar in tegen zo slap als een vaatdoek, na maanden van weinig kunnen doen. Ik had bedacht dat ik eerst wat zou gaan trainen voor weer te paard te gaan, dit is echter bij gewoon wandelen gebleven, al het andere wat ik probeerde viel vies tegen. Ik had dan ook gedacht dat ik megaspierpijn zou hebben van een rondje rijden en was zelfs bang dat ik het hele gevoel kwijt zou zijn. Maar dit bleek helemaal niet zo te zijn! Natuurlijk moest ik weer even mijn balans zoeken, maar dit ging hartstikke snel gelukkig.

Ook had ik me druk gemaakt of het 9 maanden lang trainen door een ander gevolgen zou hebben voor de chemie die ik had met mijn paarden, de afstemming zeg maar. Miss Diva moest wel even overtuigd worden dat ik nog steeds, na al die tijd, niet afgeschreven was als leidende merrie van ons beiden. Tijdens het losstappen op het terrein moest ze bij ieder obstakel overtuigd worden van mijn leiderschapscapaciteiten wat de eerste 2 dagen de nodige tijdsvertraging opleverde. Toen de prinses na 2 dagen toch overtuigd raakte van mijn volhardendheid, ging de rest redelijk vanzelf.

Bij Wendel ging het anders, ik ging zitten en het was alsof 2 puzzelstukjes in elkaar vielen, wat was dat bijzonder. Opstappen en rijden alsof het nooit onderbroken is geweest. Heel even 1 lijntje afstemmen in een serie wissels en dat was dat. Wat een genot en wat had ik dat gemist, iets denken en samen uitvoeren, alsof het niets is, met het grootste gemak van de wereld…

Dus ja, wat doe je dan, dan schrijf je gewoon een wedstrijd in, ook al pas je nog niet eens in je wedstrijdkloffie, krijg je nog kramp in je kuiten bij het sluiten van je ritsen en heb je nog geen eens een bezoekje aan je trouwe instructeur gebracht. Voor mij persoonlijk werkt dat altijd het beste, gewoon een wedstrijd inschrijven, dan heb ik iets om naar toe te trainen en die reep chocola in de kast te laten liggen. Dan heb ik een beginpunt en weet ik waar ik sta om vervolgens een plan van aanpak te maken. Dus ik schreef me in, met Wendel 2 proeven in de Lichte Tour en met Diva een paar dagen later 1 proef in het ZZzwaar (de eerste keer voor ons). Een relaxed wedstrijdje, lekker low-profile weer eens beginnen.

Ik moet zeggen dat mijn hart 1x oversloeg bij het zien van de startlijst, niets lekker low-profile als je o.a. na Diederik de ring in mag. Maar goed, na mijzelf er aan herinnerd te hebben dat ik dit voor mijzelf deed, me herpakt en mijn eigen trainingsdoelen voor de geest gehaald. Op die manier dan ook naar de wedstrijd toe getraind en op pad gegaan.

En niet onverdienstelijk met mijn grote vriend Equinova’s Wendel. We zaten in een goede flow en alles ging met het grootste gemak de eerste proef, misschien wat flauwtjes, maar wel foutloos en dit was altijd ons struikelblok. Tijdens de 2^e proef werden er protocollen opgehaald en sloeg de buitendeur open door de wind, dit leverde wat spanning op waardoor ik na de 3ers een toegift met eners gaf, maar verder kon ik hem redelijk goed bij de les houden. Dit resulteerde in ruim 66% voor beide proeven, mooi commentaar en een mooie plaatsing net na de vaste groep in PSG en in de Inter I konden we de rest achter ons laten. Al met al een supergeslaagde dag waar ik van te voren voor getekend had!

Afgelopen zondag was het de beurt aan Diva, ik kende de proef van voor tot achter uit mijn hoofd, was heerlijk relaxed na mijn rentree dinsdag en was er dan ook helemaal klaar voor.

Met losrijden was de Diva zelf al heerlijk relaxed, mijn hulpen kwamen goed door en ze trok er fijn aan. Ik had dan ook helemaal zin om onze kunsten te vertonen in de ring en reed deze vol vertrouwen binnen. Aan het einde van de lange zijde gekomen bleek dat ik toch een behoorlijk inschattingsfoutje had gemaakt… Juryhokjes in een zee van bloemen, wat eng!

Om een lang verhaal kort te maken, kreeg ik de spanning niet voldoende meer afgevloeid wat resulteerde in de nodige slordigheden en raakte ik ook nog eens volledig de weg kwijt. Al met al 59,93% en gedeeld 10^e plaats van de 30.

Op zo’n moment kan ik daar gelukkig om lachen en goed relativeren. Maar eenmaal alleen in de auto (tenminste, met baby Jesse, maar die zegt nog niet zo veel), begint het dan toch aan me te knagen en raak ik geïrriteerd op mezelf. Wat heb ik verkeerd gedaan waarom het mis loopt, waar heb ik de steken laten vallen? En eigenlijk weet ik dan het antwoord al, de wedstrijd met mijn prinses heb ik niet serieus genoeg aangepakt. De voorbereiding was niet goed genoeg, ik heb aan ons kunnen getwijfeld, er te makkelijk over gedacht toen ze zo relaxed was en ik was zelf dan ook veel te relaxed, grappen aan het maken over m’n jasje die nog niet dicht past, oftewel niet gefocussed genoeg.

Dezelfde avond heb ik dan ook een nieuwe wedstrijd ingeschreven met bijbehorend plan van aanpak, REVANCHE! (op mezelf mentaal wel te verstaan)

Nicky Star

YMLPUF

Uitschrijven / Gegevens wijzigen

Powered door YMLP

YMLPUFE

Op woensdag 24 februari is Chapeaux bij ons op stal in Hoeven aangekomen. Chapeaux was en is nog steeds onder behandeling van Chantal Rijkhoff. Hij is bij haar terecht gekomen omdat hij o.a. staakgedrag vertoonde. Doordat hij niet getraind kon worden bracht hij veel tijd op stal door waardoor hij ook nog eens last kreeg van koliek, verder was het gewoonweg geen blij paard.

We hebben toen onderling overlegd en ervoor gekozen om Chap uit zijn eigen omgeving weg te halen en op onze accommodatie te huisvesten om te kijken wat ‘het roer geheel om’ voor hem zou kunnen betekenen. Ook zijn we de uitdaging aangegaan om met een heel team met hem aan het werk te gaan. Chantal als o.a. dierenarts en chiropractor neemt het fysieke gedeelte voor haar rekening, Alied werkt met hem aan de hand, Pascalle rijdt hem en ik neem het gedragsmatige stukje voor mijn rekening.

Wordt vervolgd…