Blog

Ik sta er om bekend niet alleen de mooie kanten te laten zien van de sport en het ondernemen in de paarden. Maar ook ieder struikelblok te delen. Het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn, soms is het gewoon echt heel lastig…

Mijn droom had ik verwezenlijkt, het rijden van Grand Prix met een zelf opgeleid paard. Alles had er jaren voor in het teken gestaan, alleen maar paard, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Niet op vakantie, onbegrip, schuldgevoel, angst en teleurstelling.

Maar dan eindelijk! Die felbegeerde punt in de GP!

Ik herinner het me als de dag van gister, ik reed onderweg terug en ik dacht: Wat is er nu eigenlijk veranderd? Ik had gedacht dat ik over zou stromen van geluk en blijdschap, maar eigenlijk was het tegengestelde bijna het geval. Heb ik hier nu al die jaren alles voor op het spel gezet?! Het voelt helemaal niets anders dan gister of vorig jaar…

Van dat gevoel heb ik best een poos last gehad. Het duurde even voordat ik in kon zien dat het niet gaat om het behalen van dat einddoel, maar de weg die je naar dit doel toe hebt afgelegd, dat is waar de magie heeft plaats gevonden. Toen ik dit snapte, duurde het zelfs nog weer een poos voor ik dit ook echt zo kon voelen.

Ik wil geen spijt krijgen

Vandaar dat ik het ook een hele tijd niet op kon brengen om er weer helemaal voor te gaan, maar die tijd is voorbij. Ik wil samen met mijn vriend weer knallen in de ring! Wendel is net 17 geworden en ondanks dat hij topfit is, is het toch een behoorlijke leeftijd. Als ik er nu niet nog eens voor ga, dan gebeurt het niet meer en ik weet dat ik daar spijt van krijg. Wij hebben namelijk echt nog niet op de top van onze kunnen gepresteerd. Het doel is een proef in Flow neer kunnen zetten, keer op keer, want dat is mijn allergrootste uitdaging met Wendel.

Onze protocollen lijken meestal meer op de uitslag van een loterij. Wij zijn namelijk niet van de 6jes, maar van de 8en en 1en, met over het algemeen ook nog -2 ergens. Hier moet dan ook verandering in komen, dus we hebben weer hard getraind de afgelopen maanden en zijn back on track!

Proevenclinic als tussenstap

Omdat Wendel dus nog al heftig kan zijn en zeker wanneer we voor het eerst weer op wedstrijd gaan -hij heeft echt ritme en regelmaat nodig- schreef ik me in voor een proevenclinic. Geen hoge verwachtingen en stress, maar gewoon relaxed een proefje rijden. Hierna nog wat onderdelen uit de proef verbeteren onder het toeziend oog van een GP jurylid.

Losrijden ging super relaxed en op het gemakje. Toen jas aan en de ring in, waar de spanning zich eigenlijk direct al opbouwde. Waarom? Eigenlijk weet ik het niet, ik weet dat de spanning niet bij mij vandaan kwam. Ik ben al niet zo gestresst voor wedstrijd en nu al zeker niet, omdat er niets vanaf hing.

Niets meer te vertellen

Het eerste stuk van de proef weet ik dan nog door te rijden, totdat er gepassageerd en gepiaffeerd moet worden, daar gaat het al mis. Te weinig voorwaarts, te veel terug en hup in zijn achteruit. Vervolgens het galopstuk, met eerst de 2ers, dat kon ik vergeten, geloof dat het 21 eners werden! En dat terwijl ik hem helemaal een kant uit gebogen hou om hem in een galop te houden en hem te laten wachten, tevergeefs.

Zig-zag was goed, dan waar de eners wel gesprongen moeten worden, werd het weer iets heel anders. Pirouettes in 3 sprongen, ook knap, maar echt niet correct. En dan de laatste lijn, ik geloof dat ik deze 5 keer opnieuw heb gereden voor het er enigszins op leek. Kortom een groot fiasco!

Maar goed, het was maar een training en ik kreeg hulp. Dus hierna samen aan de gang, fijne tips over de drafappuyementen, over de benen zo mooi groot, maar rustiger en meer gedragen houden, daar kon ik wat mee!

Dit had ik niet aan zien komen

Toen nog wat passage- piaffe, laatste meer op de plaats. Wendel dacht terug, maakte zich strak, drukte zich uit de rug.

“Ga je er weer op?”

Ik zette mijn voet in de beugel en stapte weer op. “Ga je er weer op?” Natuurlijk! Ik had me niet echt zeer gedaan en dit was me in 12 jaar tijd met Wendel nog nooit overkomen. Hij deed het niet expres om mij te bezeren. Het is gewoon zijn manier van communiceren als hij niet kan doen wat ik van hem vraag.

Het bleef redelijk dramatisch, alsof hij dan helemaal in zijn eigen wereld is en mijn hulpen niet meer door voelt komen. Hij doet zijn stinkende best, maar helemaal zo als hij denkt dat het moet, naar mij luisteren doet hij niet meer. Als ik toch tot hem probeer door te dringen, dan flipt hij.

Dan nu, mijn struikelblok…

Waar doe ik goed aan? Een paard met zo veel stress en gevaarlijke acties. Heel goed controleerbaar als ik thuis ben, of in het bos. Als ik weer mee wil rijden, dan moeten we er door heen. Eenmaal in het ritme, dan wordt het steeds beter weet ik uit ervaring, maar zo ver is het nog niet.

Overmorgen staat onze eerste wedstrijd gepland. Wel starten? Niet starten? HC starten? Uitstellen? Helemaal niet meer gaan? Opgeven?

Ik twijfel me suf!

Opgeven is niet iets voor mij, maar toch twijfel ik me suf over deze kwestie, wat een struikelblok. Ik wil mijn vriend niet in de stress, graag blijf ik zelf heel en daarnaast speelt ook nog eens mee dat ik niet meer voor l*l wil staan, mezelf onder andere een nederlaag met 2 verliespunten wil besparen.

Gelukkig heb ik 2 toptrainers met wie ik hierover kan sparren. Zowel Tonnie Huberts als Stephanie Kooijman zeggen volmondig: “Gaan!” Gelukkig zitten we hier in allemaal op 1 lijn en is Steph er bij zondag. Ik kan niet zeggen dat ik sta te popelen om weer de ring in te gaan dit keer, maar ik ga het toch doen, ongeacht de uitkomst.

Want… Succes begint met doorzetten waar een ander de handdoek in de ring gooit. Dus einde struikelblok, stoppen met piekeren en op naar zondag!

Begrijp me niet verkeerd, met een gezonde dosis kritiek is helemaal niets mis, integendeel, mits het opbouwend is…

Ik word er helemaal niet goed van om telkens weer alle stukjes leerling, collega en stagiair op te rapen. Deze bij elkaar te zoeken en weer in elkaar te passen van al die -toch al zo- onzekere (paarden)meiden.

Nare ervaringen

De afgelopen weken komen er telkens weer opnieuw mensen op mijn pad die behoorlijk wat nare ervaringen achter de rug hebben als het gaat om ‘communicatie’.

Of het nu gaat om een stagiair die rot behandeld werd op haar vorige stageadres, waar ze enkel takken mocht rapen de hele dag, structureel. Een meid die haar benen uit haar lijf loopt voor haar baas, waar dagelijks tegen geschreeuwd en gescholden wordt. Of iemand die tijdens de les -waar ze nota bene voor betaalt- wordt afgezeken. En zelfs een handgemeen, met politie en al erbij, voor iemand die de staleigenaar probeert te helpen met het vangen van een losgebroken paard.

Dit zijn geen uitzonderingen, het is schering en inslag!

Leerlingen en stagiairs durven geen vragen te stellen of hardop antwoord te geven (ik vraag nog al veel tijdens lessen), omdat ze bang zijn ‘dom’ gevonden te worden. Nou meiden, als jullie niets vragen of geen antwoord durven geven, dan zorgt dat uiteindelijk voor domheid…

Iedere week vraag ik me wel een aantal keren af waar die onzekerheid bij al die (jonge) meiden toch vandaan komt. Social Media levert hier een grote bijdrage aan, maar de manier van communiceren -in de paarden?- zeker weten ook.

Ik hou 1 hele simpele regel aan: “Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden.”

Kritiek is goed

Nogmaals, helemaal niets mis met kritiek, zonder kritiek ook geen leermomenten, maar kritiek kan op een normaal volume, met normale taal, met als doel iemand of iets verder te helpen.

Het werkt namelijk allemaal exact hetzelfde als bij een paard: Je kunt enkel nieuw gedrag aanleren door middel van beloning.

Onzekere meid, het wordt tijd om voor jezelf op te komen!

Laat je niet gek maken, ga voor jezelf staan. Laat niet tegen je schreeuwen of je belachelijk maken, maar eis dat er met respect met je wordt omgegaan en anders verlaat je de situatie.

Vaak heeft het niet eens iets met jou te maken, maar met degene die de ‘boodschap’ brengt. Een slecht humeur, vervelende gebeurtenissen waar jij niets van af weet of gewoon een eikel/ kreng die met zijn of haar eigen onzekerheid kampt en dit op jou afreageert.

Is het je wel eens opgevallen dat door deze bullebakken niet tegen iedereen op dezelfde manier wordt ‘gesproken’? Dat is niet omdat deze mensen alles goed doen en jij niet. Dit is omdat deze mensen dit gedrag niet accepteren en jij wel…

Schop onder je kont

Omring jezelf met mensen die je met respect behandelen. Mensen waarbij jij jezelf veilig voelt, want alleen dan kun je leren. Mensen die het liefst rete kritisch (kan niet kritisch genoeg) tegen je zijn, je een spiegel voor houden, je een flinke schop onder je kont geven wanneer je die nodig hebt, maar ook net zo goed complimenteus zijn wanneer je het goed doet. Alleen dan groei je uit tot de prachtige, lieve, mooie, zelfverzekerde (paarden)vrouw die je nu al in je hebt.

Ook al is het spannend of moeilijk, je kunt het! Het is een les die je moet leren. Liever nu, dan ga je er nog heel veel plezier aan beleven:-)

De ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur is voor ons al jaren reden voor een grapje: “Een klein beetje been, nu even opvangen op je buitenteugel, even aantikken, zo ja, nee op het achterbeen houden, opvangen, opvangen! Maar wel door blijven gaan! Zo ja, beetje buitenbeen nu, juist zóóóóóóóóó.”

De ruiter heeft fantastisch gereden, het paard liep zóóóóóóóóó fijn, echt niet normaal!

Des te groter het drama de volgende dag, dat wel. Want ja… dan is er niemand die aan de touwtjes trekt en moet de ruiter het zelf doen. Maar ja, wat dan eigenlijk precies???

Onze grap was dan dat die ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur het vele malen beter doet dat wij. Ons doel is namelijk een zelfstandige trainer te creëren, iemand die weet wat hij doet, waarom en hoe.

Waarom die andere instructeur het dan toch beter doet?

Heel simpel…

De leerling heeft de volgende dag die ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur weer nodig en daarom lessen ze iedere week of soms zelfs een aantal keren per week. En bij ons, in het meest gunstige geval steeds minder vaak, omdat

De leerling heeft de volgende dag die ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur weer nodig en daarom lessen ze iedere week of soms zelfs een aantal keren per week. En bij ons, in het meest gunstige geval steeds minder vaak, omdat ze het zelf af kunnen, omdat ze in een vroeg stadium problemen leren herkennen, ze zelf deze problemen kunnen oplossen, doelen kunnen stellen, een trainingsschema kunnen maken en gemotiveerd zelfstandig naar het doel toe kunnen trainen.

Dus ja, omzettechnisch helemaal niet zo snugger…

Onze missie ga ik nooit veranderen!

Toch is dat iets dat ik nooit ga veranderen! Dat is ons doel en dan ook onze missie:-)

Vandaag had ik er weer eens een leuk gesprek over met mijn vriendinnetje. Ze had vorige week mee gelest bij mijn trainer Tonnie Huberts en vond het lastig het zelfstandig in de praktijk te brengen na een losse les en zodoende heb ik haar vandaag nog een kleine opfrissing gegeven.

Waar ze bij hem braaf luistert en gewoon doet wat er gezegd wordt, gaat ze met mij het ‘gesprek’ aan. Waarom dan? Maar het voelt niet fijn! Loopt ze dan niet helemaal zus of zo? Hoe zit dat dan? Dat kan ik niet hoor.. 

En ik vraag op mijn beurt weer door aan haar. Dat doe ik heel vaak trouwens, soms lijkt het wel eens of de rollen omgedraaid zijn, dat ik de vragen stel en de leerling moet uitleggen:-) 

Bewust onbekwaam

Mijn vriendinnetje is een talentvolle meid, met een goede dosis verstand (als ze er naast staat :-p ) en een heleboel gevoel in haar donder. Maar soms lijken die 2 dingen nog niet helemaal met elkaar samen te werken. Door haar vragen te stellen wordt ze gedwongen om na te denken en deze gedachten weer te koppelen aan het gevoel. Op die manier worden er verbindingen gemaakt, die ze niet meer vergeet en die dus wel blijven hangen voor langere tijd.

Ook is ze een verschrikkelijk gewoontedier, net als velen van ons overigens. En net als onze trouwe viervoeters. Je doet dan ook vaak iets puur en alleen uit gewoonte. Dat werkt niet. Tenminste.. Niet als je iets wilt veranderen. Alleen als je iets wilt houden zoals het is, oftewel bevestigen. Een stukje onbewust bekwaam zoals bijvoorbeeld lichtrijden waar je niet meer bij na hoeft te denken.

Als je iets anders wilt, zul je dus eerst bewust moeten zijn van het feit dat je iets nog niet goed kunt, oftewel bewust onbekwaam.

Bevelen opvolgen is niet ons ding

Ik heb dat echt nodig, zij ook. Wij moeten eerst snappen wat er niet goed is, wat er moet gebeuren en dan schudden we het uit ons mouw. Zo maar bevelen opvoeren is niet ons ding, maar laat ik voor mezelf spreken.

Tonnie ook geen ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur

Hiermee bedoel ik overigens niet dat Tonnie een ik-bestuur-op-afstand-het-paard-instructeur is, integendeel! Hij kan heel snel de vinger op de zere plek leggen en vol overgave hiermee aan het werk gaan. Niemand komt de les uit en zegt: “Zo, doe mij gelijk nog zo’n les er achteraan” Het is altijd heel intensief zullen we maar zeggen:-) En of hij nu om 08u begonnen is en je de laatste bent om 23u, maakt geen enkel verschil, echt bewonderenswaardig, zo enorm bevlogen en gek van het spelletje!

Uit jouw comfortzone

Het gesprek ging dan ook verder over extremen. Haar vraag aan mij was: “Zo kan ik mijn paard toch niet altijd laten lopen, te hard voorwaarts en te weinig over de rug?” Mijn antwoord hierop is als volgt: “Iedereen gaat terug naar zijn comfortzone, tenminste dat is mijn ervaring. Dus als je een ‘vreemd’ iemand in de les hebt, dan pik je er uit wat het meest belangrijk is dat er verandert en daar ga je aan werken, soms best ‘extreem’ om diegene te kunnen laten ervaren waar dat stukje over gaat. Eenmaal thuis zwakt dit weer af en gaat iemand al snel weer terug naar het veilige, het stukje dat ze kennen. En hopelijk blijft er dan 10% hangen van dat ‘extreme’ stukje dat jij in de les hebt behandeld en dat ze vervolgens zelfstandig thuis kunnen toepassen…”

En hierin vind ik Tonnie Huberts echt een kei. Hij legt de vinger op de zere plek en laat je ervaren wat er moet gebeuren onder het genot van een goed onderlegd stukje theorie en bijna altijd vergezeld van een stukje voordoen op de grond. Zo huppelt Tonnie dan ook vaak genoeg door de baan om te laten zien hoe ik wissels om de pas moet rijden of een pirouette:-p

Uitbalanceren

Het werkt een beetje hetzelfde als iemand die scheef zit. Je kunt 100 keer tegen die persoon zeggen: “Ga recht zitten!” Maar die persoon denkt dat hij recht zit! Wil je die persoon in het midden krijgen, zul je diegene eerst scheef de andere kant uit moeten zetten en pas daarna kunnen ze zelf het midden vinden. Eerst een stukje overcompenseren en dan weer uitbalanceren.

Dus als je jouw paard telkens op het voorbeen laat remmen, zoals hier het geval was, zul je dus eerst even geheel van dat voorbeen af moeten. Ook als dit voor nu ten koste gaat van andere voorwaarden. En hierna breng je alles weer in balans. Dat hele stuk daarvoor kende je al, dat deed je namelijk al een poosje, dus hoef je dat niet eindeloos te doen in een les.

Vraag jouw instructeur alles!

Uit jouw comfortzone komen wel, net als zelf nadenken, zelf voelen, je aan jouw plan houden, initiatief nemen en zelfstandig rijden. Vraag jouw instructeur de hemd van het lijf: Waarom? Waarom niet? Waarvoor dan? Hoe zit dat dan? Leg eens beter uit! Ik snap je niet! Doe het eens voor? Laat het me zien! Mag ik het op jouw paard voelen? Ken je filmpjes die ik moet kijken? Ken je boeken die ik moet lezen? Waar heb jij het meest aan gehad? Wat is jouw meest belangrijke levensles? Hoe zie je mij als ruiter? Waar liggen mijn verbeterpunten?

Zet jouw instructeur aan het werk! Geloof me, voor ons wordt het dan alleen maar leuker en interessanter en we brengen elkaar allemaal naar een hoger niveau:-)

Wil jij ook uitgroeien tot een zelfbewuste en zelfstandige ruiter?

Doe je dit graag waar en wanneer het jou uitkomt online?

Of werk je graag 1:1 onder fysieke begeleiding?

Iedereen verklaart mij altijd helemaal knettergek! En ik snap het enerzijds wel. Anderzijds ook helemaal niet.

De mogelijkheid om hen allemaal zelf te trainen heb ik niet, dus waarom ze dan verzamelen? Tja… Omdat ik van hen hou, het mijn vrienden zijn, ze stuk voor stuk heel bijzonder zijn, ze allemaal niet voor niets bij mij terecht gekomen zijn en ik weet dat zij het bij mij goed hebben.

Dat voelt voor mij als knettergek!

Bij mij speelt namelijk altijd andersom de vraag: Hoe kun je een dier waarvan je zo veel zegt te houden weg doen? Bij dieren als honden doe je dit toch ook niet? Uitzonderingen daargelaten natuurlijk… Dat voelt voor mij als knettergek!

Waarom gaan paarden dan maar van hand tot hand? Omdat er zo veel geld in om gaat? Natuurlijk begrijp ik dat iemand een paard fokt om deze te verkopen. Ook snap ik dat iemand dit paard koopt om op te leiden. Ook snap ik dat diegene dit doet om het paard weer te verkopen.

Maar als particulier, als ‘gebruiker’, je koopt een dier waar je helemaal verliefd op bent, totdat de verliefdheid over is, het dier je niet meer past en dan verkoop je jouw ‘allessie’ en ga je door naar de volgende. Omdat deze ‘beter’ is? Of omdat het onderhoud van een dier waar je niet veel plezier meer aan beleeft zo duur is?

Het paard als gebruiksdier

Ik snap juist dit fenomeen niet zo. Wat ik hieruit opmaak is dat het paard nog steeds wordt gezien als gebruiksdier, je gebruikt het zo lang het je past en dan…

Natuurlijk zijn er uitzonderingen waarbij er in het belang van het paard wordt gehandeld, maar toch blijf ik erbij dat ik mijn paarden voor het leven kies, ook als het moeilijk is.

Dat al mijn paarden even veel liefde en aandacht verdienen, dat ik iedereen de kans gun die ik vroeger niet had en dat de schoorsteen moet roken maakt dat al mijn kanjers -voor-3 dagen-per-week- verleased worden. Zo sla ik meerdere vliegen in 1 klap.

Niet opgelegd of aangepraat door een ander, maar echt wat er uit jouw hart komt… Wat vind jij nu echt zelf?

Zo veel (paarden)mensen, nog meer meningen. Hoe een paard eruit moet zien, hoe het moet lopen, wat correcte training zou zijn, huisvesting, maar vooral allemaal wat er niet goed is. Iedereen levert maar kritiek op elkaar. Weinig positief opbouwend, maar gewoon lekker elkaar afzeiken.

“Heb je die gezien?” “De nieuwe troef van Isabel, ze wint toch wel, al maakt ze fout op fout” “Anky, ja zij heeft lekker makkelijk praten” “Heb je zo veel geld, kopen ze zo’n ezel” “Die gaat het echt nooit leren” “Jeetje, moet zij eerst niets eens tig kilo afvallen!” “Wat een k*tpaard, al kreeg ik hem gratis..” “Zo’n goed paard, jammer dat zij erop zit” “Tja, zo kan ik het ook!” 

En ga zo maar door…

Het gebeurt overal

Op FB waar vooral ons Nederlandse trots te grazen wordt genomen. De mensen die zich een weg naar de top geknokt hebben, een doorzettingsvermogen hebben getoond waar wij met zijn allen alleen maar ontzag voor zouden moeten hebben. 

Maar zeker ook dicht bij huis, op menig pensionstal of vereniging is het schering en inslag. De leerlingen, stal- en teamgenoten worden behandeld alsof ze alle wijsheid reeds in pacht hadden moeten hebben. Natuurlijk is het veel makkelijker om de fouten van een ander te zien, dan die van jezelf.

Het feit dat op een ander kritiek geleverd wordt geeft alleen maar aan dat er iets bij de bekritiseur ligt waarmee die persoon zelf aan het werk zou kunnen gaan. Just saying:-)

Keer op keer melden zich bij mij mensen die zich zo onzeker voelen en een plek zoeken waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze zich fijn en veilig voelen, waar ze fouten mogen maken en veel kunnen leren. 

Zo ook vanmiddag nog, een hele leuke dame, die heel graag hier op stal wil komen om samen met haar paard te groeien in een leuk team, maar me gewoon geen filmpje wil laten zien van het rijden, zo onzeker over haar eigen kunnen.

Uiteraard ligt een gedeelte hiervan bij die leuke dame zelf.

Maar…

Ik weet absoluut zeker dat de rest van onze paardenwereld hier ook een heel groot aandeel in heeft. Het geblèr van de gemiddelde instructeur uit de hoek over alles dat nog niet goed genoeg is in termen waarvan de ruiter niet eens weet wat het betekent. Of het paard wordt op afstand bestuurd door de instructeur, waardoor de leerling niets leert en geen vooruitgang boekt. Ik heb zelfs meegemaakt dat een leerling vertelde hoe haar instructrice herhaaldelijk tegen haar zei dat ze nooit verder zou komen! (Helemaal leuk te weten, dat deze leerling deze instructrice zo voorbij reed in de wedstrijden!) Wiens tekortkoming zou dat dan zijn? 

En ook het o-zo-positief opbouwende protocol na de eerste wedstrijd van de zuurpruim bij de C berekend vanuit de 6 (als je al mazzel hebt). De stalgenoten die staan te kletsen en te giechelen langs de kant wanneer je net aan het stuntelen bent. Of je gewoon herhaaldelijk uitlachen voor je grootse dromen. Staleigenaren die zeggen dat je maar beter een ander paard kunt kopen, want met deze wordt het toch niets.

En dan alle informatie die voorbij komt, die soms lijnrecht tegen elkaar in gaat, dus waar moet je nu naar luisteren, welke voorbeeld volg je, wie kies je om jou te begeleiden op jouw pad.

Uiteindelijk denk ik dat het allemaal heel simpel is. Voor het grootste gedeelte van de (paarden)mensen is paardrijden een hobby! Een f*cking hobby! En een hobby hoort leuk te zijn! Je hoort te genieten, een feestje te maken van iedere rit! Te leren, beter te worden! Jij hoort blij te zijn, jouw paard hoort blij te zijn, jullie moeten blij zijn met elkaar! Is dat niet het meest belangrijke?

Dus wat vind jij nu echt?

Niet wat een ander wil, of vindt… Wat vind jij? Wat zijn jouw kernwaarden? Hoe ziet in jouw ogen een goed gaand, gezond en blij paard eruit? Hoe zou jij op jouw paard willen zitten? Wanneer ben jij gezond en zie je er ook zo uit? Hoe is dit voor jouw paard? Wanneer ben jij happy? Wat heeft jouw paard nodig om happy te zijn? Als je diep van binnen voelt, weet je de antwoorden op deze vragen al lang, ook als je nog maar net bent begonnen op jouw pad der ontwikkeling.

Als we ons nu allemaal eens op onszelf focussen, hebben we daar niet al ons handen vol aan? En brengt het ons niet daadwerkelijk veel meer? Puur vanuit jezelf, met hulp van iemand die jij vertrouwt, die jou aanzet tot het vinden van de antwoorden in jezelf en in jouw paard.

Stel dat we met elkaar een pact zouden sluiten. Wij; jij en ik. Jij en al jouw stal/teamgenoten. “Wij praten niet meer slecht over een ander. Punt. Uit. Zo simpel.”