Ik trainde lekker door met kafka en we belandden uiteindelijk in het Zzlicht. Toen behoorde deze klasse nog niet tot de basissport en reden er voor mijn gevoel alleen maar knoeperds van paarden mee. Wat voelde ik me klein (met mijn ‘pony’) in die tijd. Al vanaf het eerste begin dat ik Kaf reed sprong hij een wissel achter na, dit heb ik nooit meer goed gekregen. Dit maakte dat voor ons het Zzlicht ons eindpunt was in de wedstrijdsport. Ik reed de Orun instructeuropleiding met hem en ook doorliepen wij het hele Freestyle systeem tijdens de instructeuropleiding in Deurne. Ik heb dan ook vreselijk veel van hem mogen leren.
Inmiddels had ik een aantal andere sportpaarden in mijn bezit, was ik mijn eigen bedrijf Equinova gestart in Oude-tonge en zo dan ook professioneel bezig met de paarden. Zo kwam het dat weer iemand met hem opnieuw begon in de wedstrijden. Ook zij vloog weer door alle klassen heen en zo kwam weer de volgende jonge dame en weer de volgende enzovoorts. Kafka heeft al zo veel enthousiastelingen op weg geholpen. Wij grappen wel eens dat als je het proefnummer zegt, dat Kafka zelf het proefje door loopt.
Hij genoot van alle aandacht van jong en oud en zette altijd zijn allerbeste beentje voor (in zijn geval rechtsvoor:-)). Na verloop van tijd haalde ik hem van zijn ijzers af en zelfs dat ging goed en bleef goed gaan, tot op de dag van vandaag.
Toen onze ‘buurman’, de dierenarts, een nieuw paardengedeelte opende op de kliniek, belde hij of hij even een paard kon lenen om alle rontgenapparatuur te testen. Natuurlijk mocht dat. “Wat voor iets wil je? Iets bijzonders?” Vroeg ik nog..
Even later werd ik gebeld: “Dit kan niet, dit is godsonmogelijk dat dit paard nog loopt.” “Toch wel, dagelijks, op blote voeten, zonder medicatie, in de wedstrijdsport.”
Op de foto’s was te zien dat zijn achterbenen puntgaaf waren, maar dat zijn voorbenen en vooral zijn voeten zo slecht waren qua botstructuur dat zij niet geloofden dat dit paard nog kon lopen. In zijn ene voorvoet was bijna geen straalbeen meer te ontdekken. Zoals je zult begrijpen zijn rontgenfoto’s voor mij sindsdien niet meer zo belangrijk. Natuurlijk kun je er veel informatie uithalen, maar ook met bemerkingen kan een paard nog heel goed uit de voeten;-) Mits je de rest van het lijf op orde hebt en rekening houdt met zijn zwakheden.
Jaren geleden snapte ik niet waarom ik rechtsom moest rijden met linkerstelling, inmiddels snap ik uiteraard wat hiermee bedoeld werd. Kafka viel in zijn balans altijd iets op het linker voorbeen, wat maakte dat zijn slechte voetje nog eens extra werd belast, iets dat hij niet op kon vangen. Zo kun je hem ook niet laag losrijden. Dit gaat best een keer, maar doe je dit structureel, dan zal zijn oude blessure opspelen. Dus Kafka wordt ‘altijd’ gereden in een minimaal horizontale balans (evenveel gewicht op de achterhand als de voorhand), wanneer hij deze te pakken heeft kun je hem prima zijn hals laten strekken bijvoorbeeld.
We hebben veel meegemaakt samen, zo werd hij een keer in de sloot gevonden en moest de brandweer eraan te pas komen om hem eruit te vissen. Di
t lukte niet, omdat die ouwe eigenwijs telkens een duik achterover nam, koppie onder, op het moment dat we hem bijna op het droge hadden. Toen hij voor de 8e keer helemaal onder ging, zei ik tegen de mannen: “Maakt me niet meer uit waaraan je hem nu beetpakt en eruit trekt, maar hij moet nu op het droge, anders is het ook einde verhaal.” En dat hebben we toen gedaan, aan 1 voorvoetje eruit getrokken, vreselijk… Maar goed, preventief antibiotica gegeven tegen longontsteking en omdat hij zo lang zo koud en zo veel kracht had gezet, raakte hij na de antibiotica spierbevangen. Maar, ook dat weer overleefd!
Kafka heeft inmiddels de respectabele leeftijd bereikt van maar liefst 26 jaar! Nog steeds is hij razend populair en is zijn agenda drukker bezet dan die van mijn topsportpaarden. Iedere dag wordt hij gereden en dit houdt hem goed. Hij is mega betrouwbaar, heeft alles al eens gezien en meegemaakt en maakt zich niet meer zo druk. Wat heel bijzonder is, is dat hij zich aanpast aan zijn ruiter. Bij de bange onzekere ruiter stopt hij direct met lopen als ze uit balans raakt, bij de fanatieke ruiter schudt hij nog steeds de piaffe uit zijn mouw. Het springen ging hij op een gegeven moment weigeren en sindsdien hoeft hij dat ook niet meer. Mee op buitenrit vindt hij nog steeds heerlijk, op zijn eigen tempo lekker om zich heen kijkend geniet hij nog steeds met volle teugen.
Ik zeg altijd: “Let maar op, die overleeft straks iedereen..” Ik hoop maar dat hij nooit iets kleins krijgt waardoor hij op ‘rust’ zou moeten, want dan denk ik dat het snel afgelopen kan zijn. Hij doet het nog steeds zo goed omdat hij beweegt, iedere dag weer. Aan het einde van de winter, net in het begin van het voorjaar heeft hij altijd een periode waarin hij achteruit lijkt te gaan, hij valt dan terug en lijkt stijver, maar zodra het zonnetje dan begint te schijnen en ze weer lekker de wei op kunnen wordt hij weer vol en lijkt hij wel van goud gemaakt! Hij staat dagelijks halve dagen buiten, net als al onze paarden. Vaak met zijn jonge vriendin Saartje en dat is echt zijn meisje. Niemand mag in de buurt komen van zijn vriendin, dan zou je hem echt geen 26 jaar geven…
Nicky