Oude trouwe vriend

Toen wij, Anouk en ik, bij een vriend thuis stonden met onze paarden, raakte hij besmet met het paardenvirus. Er moest dus nog een paard bij komen.

Anouk leste bij iemand die toevallig een paard te koop had staan. Zodoende zouden wij   gaan kijken bij dit eerste paard op de zoektocht. De instructrice had ons nog zo gezegd niet   te laat te komen, want ze had geen licht bij de buitenbaan. Maar goed, je begrijpt het al, het  was dus al hartstikke laat, toen wij daar -met veel te veel mensen- aan kwamen om te kijken.

Het paard stond keurig netjes opgezadeld klaar met een stang en trens hoofdstel in. Ik  vroeg of deze verwisseld kon worden voor een gewoon trensje, omdat hier niet veel ervaring mee was. Als eerste heb ik even gereden en toen kwam de man in kwestie aan de beurt: “Is hij braaf? vroeg hij. Waarop het antwoord jazeker klonk en hij er onderdoor kroop en vervolgens opstapte en weg ‘scheurde’. Ik kan me nog zo goed herinneren dat de dressuuramazone zei: “Hij kan helemaal niet rijden!” Maar daar kwam hij al weer aangereden en ‘stapte’ met een achterwaartse salto af. “Ik vind hem wel leuk, ik neem hem!”

Ik geloof dat wij allemaal net zo flabbergasted waren als de verkopende dame. Gelukkig hadden we de trailer ook direct meegenomen, waarin het lichtje niet eens brandde. Paard niet gekeurd, geen dekens, geen box opgestrooid thuis. Echt alles, zoals je NIET moet handelen tijdens de aankoop van een paard.

                                                                       

Maar goed, daar was hij dan, een 11 jarige ruin van 1.65m. Voskleurig, met 3 witte benen en een grote witte bles. Een Trakehner: Polarjaeger x Kontreu, officieel Kevin genaamd, maar Kafka genoemd door zijn voormalig eigenaresse en nummer 83 gebrandmerkt.

Omdat zijn nieuwe eigenaar niet altijd de tijd voor hem had, mocht ik hem rijden. Voor mij was dat een fantastische ervaring, want Kafka kon eigenlijk alles! Appuyeren, vliegende wissels en zelfs piaffe! Ik kon heerlijk van hem leren en al snel startten wij onze eerste wedstrijd waarbij we direct 5 winstpunten verdienden. Wat heb ik bergen oranje lintjes met hem binnen gehaald, een echt ‘vuurtype’, het beste dressuurpaard dat je je kon wensen. Hij genoot van alle vormen van aandacht en zodra hij in de ring kwam gingen zijn pluisoortjes (want die mocht ik niet scheren) erop, werd hij twee keer zo groot en strekte hij nog verder uit dan anders.

We sprongen, want dat kon hij ook heel goed en reden heerlijke buitenritten. Ik had twee paarden tot mijn beschikking wat maakte dat ik met mijn vriendinnen buiten kon rijden. Zo ook een keer met met mijn vriendin Barbara, alleen was dit niet zo’n succes… Bar was helemaal fan van mijn merrie Mop, die nog een stuk jonger was dan Kaf. Die keer zaten we dus omgekeerd, Barbara voorop met Mop en ik erachter met Kaf rustig stappend over de dijk terug naar de boerderij. Tot er achter ons een dikke Harley kwam rijden, de paarden schrokken zo van het geluid, dat ze vreselijk aan de kletter gingen. Vol gas over de slingerende dijk met verkeer. De vonken sloegen onder de ijzers vandaan en we naderden de boerderij, het enige dat ik wist uit te schreeuwen was: “Niet naar beneden!!!” Omdat ik wist dat we beneden aan de dijk te pletter zouden slaan tegen de poort, als we dat al zouden redden.. Dat lukte god zij dank, maar nog steeds zat de Harley ons op de hielen! Uiteindelijk wisten we de paarden te stoppen, maar wat een angsten hadden we uitgezeten die dag. En wat bleek, de man op de Harley achter ons was een bekende die niet door had dat onze wilde rit door hem kwam…

Toen wij van stal verhuisden kon ik Kafka niet meer achterlaten. Hij was niet alleen mijn maatje geworden, maar ook die van mijn merrie Mop (Tzigane). Na een lange onderhandeling hebben wij hem uiteindelijk over genomen en zo behoorde Kafka dan toch echt officieel tot onze familie.

Het is ons echter niet altijd van een leien dakje gegaan. Kafka kampte regelmatig met kreupelheden. Hij stond al op een ijzer met een zooltje en siliconen. Toen der tijd wist ik niet beter en liet ik dan de dierenarts uit het dorp komen, maar echt helpen deed het ons niet. Uiteindelijk werd dit een bezoek aan de kliniek en hier werd al snel duidelijk wat er aan de hand was. Kafka had last van een chronische ontsteking aan het hoefkatrolgebied, grote cysten in het straalbeen, niets meer aan te doen… Advies: in laten slapen.

Dit ging er bij mij niet in. Volgende kliniek: zelfde diagnose, zelfde advies.

Tja, wat kan ik zeggen, ik ben nog al ‘eigen wijs’. Ander beslag, breakover en op naar de volgende kliniek, een holistisch dierenarts en wel Eric Laarakker. Hij zei: “Ik behandel hem drie keer, dan moet hij dusdanig beter zijn, als het niet zo is, kan ik ook niets meer voor je betekenen.” Na een paar behandelingen gaf Eric mij aan dat hij hem voor 90% op de rit had, maar dat ik het laatste stukje met training moest doen. Er werd mij toen een dame geadviseerd die zich gespecialiseerd had in ‘rechtrichten’ volgens een bepaalde methode. Dus ja, op naar de andere kant van het land voor een training!

“Je moet rechtsom beginnen met linker stelling en zo een poos blijven rijden.” was het advies. Waarom was mij niet duidelijk en werd mij ook na het vragen om uitleg niet verteld. Sterker nog… “Als je M rijdt zou je toch op zijn minst moeten weten waarom dat is!” was het antwoord en ik liet me hiermee de mond snoeren. Ik wist het dus niet, als ik het wist, had ik het gedaan, want ik deed er alles voor en had er alles voor over om hem weer helemaal 100% te krijgen. Dus ik deed braaf wat me werd opgedragen (toen nog wel) en reed rechtsom met linker stelling. Thuis voelde ik wel dat het beter werd, maar ik kon niet uitleggen waarom. Ik reed nog eens een les bij deze dame en besloot hierna dat ik het verder zelf wel verder kon. Het ging goed met Kafka, hij had geen last meer van zijn voet en als hij eens wat onregelmatig aanvoelde begon ik braaf rechtsom met linkerstelling.

Helaas heb ik geen foto’s meer uit die tijd. Mijn papegaai had de toetsen van mijn laptop gepikt en toen deze werd gemaakt hebben ze alles wat erop stond gewist. Zodoende heb ik niet 1 foto meer van Kaf en ik uit die tijd.

Wordt vervolgd…