Ik sta er om bekend niet alleen de mooie kanten te laten zien van de sport en het ondernemen in de paarden. Maar ook ieder struikelblok te delen. Het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn, soms is het gewoon echt heel lastig…
Mijn droom had ik verwezenlijkt, het rijden van Grand Prix met een zelf opgeleid paard. Alles had er jaren voor in het teken gestaan, alleen maar paard, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Niet op vakantie, onbegrip, schuldgevoel, angst en teleurstelling.
Maar dan eindelijk! Die felbegeerde punt in de GP!
Ik herinner het me als de dag van gister, ik reed onderweg terug en ik dacht: Wat is er nu eigenlijk veranderd? Ik had gedacht dat ik over zou stromen van geluk en blijdschap, maar eigenlijk was het tegengestelde bijna het geval. Heb ik hier nu al die jaren alles voor op het spel gezet?! Het voelt helemaal niets anders dan gister of vorig jaar…
Van dat gevoel heb ik best een poos last gehad. Het duurde even voordat ik in kon zien dat het niet gaat om het behalen van dat einddoel, maar de weg die je naar dit doel toe hebt afgelegd, dat is waar de magie heeft plaats gevonden. Toen ik dit snapte, duurde het zelfs nog weer een poos voor ik dit ook echt zo kon voelen.
Ik wil geen spijt krijgen
Vandaar dat ik het ook een hele tijd niet op kon brengen om er weer helemaal voor te gaan, maar die tijd is voorbij. Ik wil samen met mijn vriend weer knallen in de ring! Wendel is net 17 geworden en ondanks dat hij topfit is, is het toch een behoorlijke leeftijd. Als ik er nu niet nog eens voor ga, dan gebeurt het niet meer en ik weet dat ik daar spijt van krijg. Wij hebben namelijk echt nog niet op de top van onze kunnen gepresteerd. Het doel is een proef in Flow neer kunnen zetten, keer op keer, want dat is mijn allergrootste uitdaging met Wendel.
Onze protocollen lijken meestal meer op de uitslag van een loterij. Wij zijn namelijk niet van de 6jes, maar van de 8en en 1en, met over het algemeen ook nog -2 ergens. Hier moet dan ook verandering in komen, dus we hebben weer hard getraind de afgelopen maanden en zijn back on track!
Proevenclinic als tussenstap
Omdat Wendel dus nog al heftig kan zijn en zeker wanneer we voor het eerst weer op wedstrijd gaan -hij heeft echt ritme en regelmaat nodig- schreef ik me in voor een proevenclinic. Geen hoge verwachtingen en stress, maar gewoon relaxed een proefje rijden. Hierna nog wat onderdelen uit de proef verbeteren onder het toeziend oog van een GP jurylid.
Losrijden ging super relaxed en op het gemakje. Toen jas aan en de ring in, waar de spanning zich eigenlijk direct al opbouwde. Waarom? Eigenlijk weet ik het niet, ik weet dat de spanning niet bij mij vandaan kwam. Ik ben al niet zo gestresst voor wedstrijd en nu al zeker niet, omdat er niets vanaf hing.
Niets meer te vertellen
Het eerste stuk van de proef weet ik dan nog door te rijden, totdat er gepassageerd en gepiaffeerd moet worden, daar gaat het al mis. Te weinig voorwaarts, te veel terug en hup in zijn achteruit. Vervolgens het galopstuk, met eerst de 2ers, dat kon ik vergeten, geloof dat het 21 eners werden! En dat terwijl ik hem helemaal een kant uit gebogen hou om hem in een galop te houden en hem te laten wachten, tevergeefs.
Zig-zag was goed, dan waar de eners wel gesprongen moeten worden, werd het weer iets heel anders. Pirouettes in 3 sprongen, ook knap, maar echt niet correct. En dan de laatste lijn, ik geloof dat ik deze 5 keer opnieuw heb gereden voor het er enigszins op leek. Kortom een groot fiasco!
Maar goed, het was maar een training en ik kreeg hulp. Dus hierna samen aan de gang, fijne tips over de drafappuyementen, over de benen zo mooi groot, maar rustiger en meer gedragen houden, daar kon ik wat mee!
Dit had ik niet aan zien komen
Toen nog wat passage- piaffe, laatste meer op de plaats. Wendel dacht terug, maakte zich strak, drukte zich uit de rug.
Hij moest meer op de plaats, ik twijfelde, maar luisterde. En toen gooide hij zich achterover.
Loodrecht kwam hij omhoog, verloor zijn balans en toen wist ik dat ik weg moest.
Gelukkig rolde hij op zijn zij en probeerde hij bij mij vandaan te blijven.
Hij stond op en ging er direct van tussen. Iedereen aan het rennen, hekken afsluiten en gelukkig hadden ze hem snel te pakken.
“Ga je er weer op?”
Ik zette mijn voet in de beugel en stapte weer op. “Ga je er weer op?” Natuurlijk! Ik had me niet echt zeer gedaan en dit was me in 12 jaar tijd met Wendel nog nooit overkomen. Hij deed het niet expres om mij te bezeren. Het is gewoon zijn manier van communiceren als hij niet kan doen wat ik van hem vraag.
Het bleef redelijk dramatisch, alsof hij dan helemaal in zijn eigen wereld is en mijn hulpen niet meer door voelt komen. Hij doet zijn stinkende best, maar helemaal zo als hij denkt dat het moet, naar mij luisteren doet hij niet meer. Als ik toch tot hem probeer door te dringen, dan flipt hij.
Dan nu, mijn struikelblok…
Waar doe ik goed aan? Een paard met zo veel stress en gevaarlijke acties. Heel goed controleerbaar als ik thuis ben, of in het bos. Als ik weer mee wil rijden, dan moeten we er door heen. Eenmaal in het ritme, dan wordt het steeds beter weet ik uit ervaring, maar zo ver is het nog niet.
Overmorgen staat onze eerste wedstrijd gepland. Wel starten? Niet starten? HC starten? Uitstellen? Helemaal niet meer gaan? Opgeven?
Ik twijfel me suf!
Opgeven is niet iets voor mij, maar toch twijfel ik me suf over deze kwestie, wat een struikelblok. Ik wil mijn vriend niet in de stress, graag blijf ik zelf heel en daarnaast speelt ook nog eens mee dat ik niet meer voor l*l wil staan, mezelf onder andere een nederlaag met 2 verliespunten wil besparen.
Gelukkig heb ik 2 toptrainers met wie ik hierover kan sparren. Zowel Tonnie Huberts als Stephanie Kooijman zeggen volmondig: “Gaan!” Gelukkig zitten we hier in allemaal op 1 lijn en is Steph er bij zondag. Ik kan niet zeggen dat ik sta te popelen om weer de ring in te gaan dit keer, maar ik ga het toch doen, ongeacht de uitkomst.
Want… Succes begint met doorzetten waar een ander de handdoek in de ring gooit. Dus einde struikelblok, stoppen met piekeren en op naar zondag!