Met beleid ben ik hem gaan werken na zijn zoveelste blessure. Ik ben anders gaan trainen, niet anders gaan rijden, maar ik heb bewuste trainingsschema’s gemaakt. Omdat Wendel nog al een workaholic is en ik ook, en Wendel zijn grenzen niet aangeeft, deden we al snel te veel. Ik schreef daarin het aantal rondjes dat ik mocht draven, hoe zijn evenwicht moest zijn en een planning langer vooruit met wanneer ik weer een pas opzij mocht enzovoorts. De oefeningen waren niet het probleem, hij kende bijna alles al een beetje. Maar hem fit krijgen en houden, dat was de uitdaging!
Des te meer ik hem werkte, des te beter werd hij, hij fleurde weer helemaal op, zijn ogen sprankelden weer en hij werd steeds fitter. Ik werkte hem hooguit 5 dagen per week, waarvan maar een keer ‘zwaar’ en dit doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds. De andere 4 dagen zijn lichte trainingen, hij staat nog steeds dagelijks buiten met zijn vriendin Diva en hij heeft weekend, wat inhoudt dat hij meestal zaterdag en zondag vrij is. De zware dag training is altijd ingebouwd met lichte dagen training en zo ziet zijn werkweek eruit.
Inmiddels ben ik van mening dat ik zelf debet ben geweest aan zijn blessures. Toen der tijd schreef ik het weg aan zijn lompe gedrag, slechte bodems of domme pech. Nu weet ik beter. Ik heb hem zelf te veel en te zwaar belast en ik denk dat dit niet enkel voor mij en mijn paard geldt, maar dat blessures vaak voorkomen uit langdurige overbelasting. En ja, zo’n glijer in de wei lijkt dan de boosdoener, maar er was al een zwakke plek gecreëerd. Een paard verdient rust, net als dat wij rust nodig hebben om te herstellen, fysiek en mentaal. Training is belangrijk, maar hersteltijd misschien nog wel belangrijker.
We bouwden op, tot we weer terug waren op ons oude niveau en eigenlijk nog wel een stapje verder. We schreven weer concours in en wat gebeurde…
Niet Wendel raakte geblesseerd, maar ik zwanger! Hartstikke blij, maar de balen, want ik kreeg dit keer te maken met bekkeninstabiliteit wat maakte dat ik al snel niet meer kon rijden. Nu een topfitte Wendel en ik uit de roulatie… Ik vond het zo zonde hem stil te zetten dat ik op zoek ben gegaan naar een geschikte ruiter. Door zijn verleden en speciale karakter wilde ik hem aan huis houden zodat ik hem goed in de gaten kon blijven houden. Gelukkig was er al snel een goede match gevonden en zo reed Wendel weer mee in het Z2, Zzlicht en Zzzwaar. Hij bleef in conditie en topfit zodat ik na mijn zwangerschap en de geboorte van Jesse weer heerlijk verder kon.
We trainden fijn, piaffe ging al best goed en ook de passage begon ergens op te lijken, maar die eners! Gek werd ik ervan!!! Ik dacht dat we het nooit onder de knie zouden krijgen, maar ook hier was Tonnie weer degene die me het vertrouwen gaf: “Gewoon rustig blijven, 1-2-recht, 1-2-recht, het komt vanzelf.” Jaja, vanzelf, dacht ik dan…
Ik besloot niet meer in de Lichte Tour de ring in te gaan, mijn idee was dat ik dan voor altijd daar zou blijven hangen. Nu was het erop of eronder, alles of niets. In alle rust doortrainen en rust inbouwen.
Inmiddels was Chantal Rijkhoff bij mij op stal komen staan. Chantal is dierenarts, chiropractor, acupuncturist, medical taping en nog veel meer. Wij zijn een samenwerking aangegaan wat inhoudt dat zijn iedere maand mijn paarden checkt en indien nodig iets behandelt. Dit maakt dat ieder klein dingetje direct wordt opgemerkt en aangepakt. Zij communiceert meteen haar bevindingen zodat ik hier rekening mee kan houden in de training. Chantal is zowel westers opgeleid als alternatief en dit maakt voor mij de perfecte combinatie. Wanneer je de dingen van meerdere kanten kunt bekijken zijn er meer oplossingen mogelijk. Wij zitten hierin helemaal op een lijn en dit werkt dus super!
Ik heb een modus gevonden waarin Wendel weer topfit is en al voor een lange tijd. Ik heb het vertrouwen dat hij in balans is, geen zwakke plekken meer kent en zijn trainingsschema goed voor ons werkt.
Een aantal weken geleden hebben wij de overstap gemaakt naar de Inter II. We moesten onze draai even vinden, want wat vond ik dat spannend! Daarnaast is Wendel de eerste keren na een periode van rust altijd erg lastig, hij heeft echt routine nodig. Als jong meisje droomde ik er al van om ooit Grand Prix te rijden en nu in eens was het zo dichtbij!
In Nieuw en Sint Joostland reden we onze winstpunt en haalden daarmee ons startbewijs voor de Grand Prix binnen. Een week later startten we in Dordrecht onze allereerste GPproef. We reden behoorlijk wat foutjes, eigenlijk alle dubbeltellers, onderweg was ik de weg even kwijt, dus ik geloof dat ik toch behoorlijk zenuwachtig was. Vol verwachting ging ik bij de punten kijken: 59,85% 15/100 te weinig, dat was zuur!
De tweede keer startten we in Rucphen, ik was er helemaal klaar voor en erop gebrand dit keer boven die 60% uit te komen. Voorwaarts verzamelde draf, linkerhand, vhv uitgestrekte draf, appuyeren, terug appuyeren, C halthouden. En wat gebeurt er direct achter C? Achter de heg startten ze exact op dat moment een hakselaar of grasmaaier (daar zijn de meningen nog over verdeeld) en dat deed ons de das om. Niets had ik meer te vertellen en mijn controle was weer ver te zoeken. Wat had ik er de pest over in! Niet zo zeer het lawaai, die pech kan iedereen hebben, maar het feit dat ik na al die jaren nog steeds geen controle kon behouden. Ik kwam er wel weer langs en ik kon alle figuren rijden, maar 2ers werden eners, er is niet een pas van mij geweest en ik had mazzel dat ik mocht mee liften van mijnheer.
Op vrijdag belde Tonnie: “Heb je al gereden?” “Uh ja, waarom?” “Nou, ik ben in de buurt, dan kom ik.” “Dan rij ik nog een keer!” (Ik had alleen maar rustig rondje gereden die dag, nieuwe laarzen au-au-au) Wat was ik daar blij mee! Het was me gewoon niet meer gelukt naar Tonnie te gaan om te trainen, dus ik was weer alles alleen aan het doen en dat lukt eigenlijk gewoon niet meer op dit niveau. Tenminste ik niet, voor mij is het tenslotte ook allemaal nieuw. Ik had bijvoorbeeld nog nooit een zigzagappuyement met een exact aantal sprongen gereden onder begeleiding en dan word ik toch een beetje onzeker. Op concours rijdt iedereen met een oortje, de beste trainers staan langs de kant en ik rijd alleen mijn rondje. Dus ik was heel blij met deze schop onder mijn kont, want die kreeg ik!
Niet voor niets! Op 2e pinksterdag, mochten we weer, in Heerjansdam dit keer. Geen heggen met hakselaars dit keer, maar treinen en laten we daar nu juist helemaal aan gewend zijn! (bij ons thuis rijdt de trein ook direct langs de buitenbaan) Dus voor ons geen gekke taferelen dit keer, met losrijden voelde Wendel al direct beter aan, ik kon hem er veel beter aan krijgen, beter over de rug en relaxter. Ook had ik mijn mindset kunnen veranderen naar ‘boven de 60% uitkomen en niet afgaan’ naar ‘onderdeel voor onderdeel foutloos rijden’.
Ik ging met veel meer vertrouwen de ring in en merkte dat we al wat routine in de proef begonnen te krijgen. We hadden nog steeds wat kleine foutjes zoals: stapte een keer achterwaarts in de piaffe, de volgende dus te voorwaarts en ik maakte een fout bij de inzet van de 1ers. Maar overal heel erg tevreden, want dit keer had ik de proef wel gereden, in plaats van andersom. Ik kon blijven nadenken onderweg en zelfs genieten!
De jury’s waren unaniem, ze gaven exact hetzelfde aantal punten voor deze proef, wat uit kwam op 62,2% Nog geen monsterscore, maar ik ben er apetrots op!!!!
Van onhandelbaar tot Grand Prix paard!!!
Mijn doel behaald, trots:-)
Vorig weekend nog een keer naar Delft, het mooi aangeklede zomerconcours. Op wat wapperende tenten na kon ik best fijn losrijden. Nog even een ronde ring verkennen en toen voor het echt de ring in. Wendel vond het wel wat spannend, maar ik kon hem nu voldoende geconcentreerd houden. Mijn doel was wederom een ‘foutloze proef’ neer te zetten, het spectaculaire komt wel in een later stadium. Toch bouwde de spanning op wat maakte dat hij in de piaffe achter mijn been kwam en ik hem even helemaal kwijt was, maar daarna wisten we de draad weer op te pakken en reden we zonder grote fouten de proef uit. Weer net niet geslaagd in het behalen van mijn doelen, maar we zitten op de goede weg! En nu de druk eraf was van het behalen van die 60% kon ik toch net even wat lekkerder rijden:-) Het eindresultaat 62,8% met een 1 voor de piaffe die dubbel telt en een 2 voor de overgang eruit. Kortom nog veel meer mogelijkheden!
Bekijk hier het filmpje van deze wedstrijd met de hele proef aan het einde, wat vind jij er van?
En voor diegene die bang zijn dat ik nu in een diep donker zwart gat zal vallen. Niet gevreesd… Ik heb altijd geloofd dat Wendel GP kon lopen, maar ik dacht altijd dat aIs we het heel erg goed zouden doen, we dan misschien 64% zouden kunnen scoren. Inmiddels heb ik voor alle onderdelen over een aantal proeven verdeeld al eens een 7 of 7,5 gescoord. Wat inhoudt dat als ik ooit alles bij elkaar in 1 proef zou rijden…
Mijn nieuwe doel is dan ook gesteld, maar eerst (na nog een geplande wedstrijd) mag mijn vriend genieten van een welverdiende vakantie deze zomer! Omdat rust en herstel zo verschrikkelijk belangrijk zijn…
