Nicky Star

Vorige week vrijdag was het zo ver, de ponykampioenschappen in Brabant.

Op stal bij mij staat Beau, een superfanatieke jongedame, met inmiddels 2 pony’s. Een 15 jarige E-pony Donja (merrie) welke herstellende is van een blessure en de 6-jarige D-pony Honswijks Tromp E (ruin).

De laatstgenoemde is er nog niet zo heel lang, vanaf september 2016, een goede 5 maanden nu dus. De combinatie is dan ook nog niet heel lang een combinatie en zij hebben zodoende nog weinig ervaring met elkaar in de ring. Hun allereerste wedstrijd was dan ook direct de eerste selectiewedstrijd.

Toen Beau thuis kwam van de eerste selectiewedstrijd en ik haar vroeg hoe het gegaan was, zei ze: “Slecht, ik heb verloren.” Toen ik doorvroeg bleek echter dat ze tweede was geworden, met hartstikke nette punten! We hebben veel gesproken de afgelopen weken over winnen, verliezen, de dingen waar je geen invloed op hebt en vooral de dingen waar je wel invloed op kunt uitoefenen. Wat ik merk bij de jonge meiden, is dat ze zich erg kunnen laten beïnvloeden door wie er nog meer rijdt, wat voor een goede pony’s er allemaal nog meer rondlopen en dat oranje linten heel erg belangrijk zijn. Hoe stel je een doel voor een bepaalde wedstrijd, wat is realistisch en fair naar jouw paard en hoe train je hier naar toe.

We hebben naast de gewone trainingen heel erg veel geoefend op allerlei gekke dingen die in en rond de ring voor roet in het eten zouden kunnen zorgen. Vooral Christel, de moeder van Beau, is hierin erg bedreven. De afgelopen weken hebben al onze paarden weer van alles mogen trotseren in ‘hun eigen’ bak: vlaggen, tafelkleden, ballonnen, muziek, paspoppen, parasols en noem maar op!

In beginsel bleef Tromp schrikken van alles, maar doordat we hem telkens maar weer van allerlei nieuwe dingen, telkens weer op een andere plaats, aan bleven bieden en dit iedere keer op een rustige maar duidelijke en consequente manier oplosten, kwam er een moment waarop tromp minder begon te reageren op alle gekkigheid.

We hebben daarnaast natuurlijk ook dressuurmatig goed getraind. Een trainingsschema gemaakt om de wedstrijden heen en bijvoorbeeld ook geoefend hoe je nu eigenlijk het beste los kunt rijden voor een wedstrijd.

De laatste selectiewedstrijd ben ik mee geweest om te begeleiden, zodat ik ook kon zien hoe het nu daadwerkelijk ging. Je ziet dan toch goed het verschil met thuis en ook zie je altijd toch weer net wat anders dan dat je op een filmpje, protocol of aan de hand van de verhalen te weten komt.

Het losrijden ging fijn, Tromp leek goed fit en lekker aan te pakken. Thuis kan hij nog wel eens een tikkeltje lui zijn.. Beau zat er keurig bovenop en was goed proactief aan het rijden. Ze mocht nog even op het voorstukje rijden, naast de wedstrijdring en hierna stond het te gebeuren. Ze reed vol enthousiasme, met veel bravoure de ring binnen, over de lange zijde, met aan het einde een juryhokje… Toch in de ankers helaas, maar Beau loste het keurig op en Tromp vervolgde, na enige aanmoediging, zijn weg langs de jury. Maar wat er gebeurde was dat vanaf dat moment Beau hem toch niet meer zo mooi voor het been kon houden en dat resulteerde in een braaf en net proefje, niets meer, niets minder. En dat leverde dan weer een tweede plaats op en de reservekringkampioenstitel!

Beau ging er keihard tegenaan thuis in de trainingen en we besloten nog een wedstrijd tussendoor te plannen om te kijken of ze de gestelde doelen waar kon maken in de ring. Een tweedaags concours, met op de eerste dag al megamooie scores van dik door de 200. Ook de tweede dag gingen ze niet voor niets van huis en dit leidde tot het overall kampioenslint! Super trotse juf en super blije Beau. Dat is nog eens lekker zo voor aanvang van de regiokampioenschappen.

Vol vertrouwen gingen we dan ook op pad, naar de andere kant van Brabant. Beau had een heel duidelijke opdracht mee gekregen van me: “Met het mes tussen je tanden rijden, alles of niets! Iedereen hier kan een net proefje rijden, daarmee kom je niet op het NK. Aan een derde plek heb je al niets meer, dus nu moet je er echt voor gaan. Ik heb dan liever dat je een foutje maakt, dan te braaf rijdt, dus knallen en vooral genieten!”

Tijdens het losrijden staken ze met kop en schouders boven iedereen uit, wat een talentvolle pony en wat een kundige jongedame en dat in zo’n korte tijd samen!

Ingespannen gezichtjes, fanatieke begeleiders, huilende meiden en sussende moeders, allemaal present op deze vrijdagavond, alleen het plezier mis ik dan wel eens in deze sport. Het is allemaal al zo vroeg zo serieus.

Eenmaal in de ring, lieten ze zien dat alle schriktrainingen niet voor niets waren geweest. Twee juryhokjes werden per direct getrotseerd, evenals de vele bloembakken, een groot scherm, de geluidsinstallatie, muziek, fotografen en zo verder. Ze lieten een keurige en foutloze L2proef zien. Tromp liep niet zoals op het voorterrein, hij hield zich toch weer wat in, wat Beau dan nog niet helemaal opgelost krijgt met alle spanning in zo’n entourage. Maar wat zijn deze twee kanjers vooruit gegaan in zo’n korte tijd!

De punten vielen ons tegen, de hoofdjury gaf 191,5, terecht naar mijn mening. De jury bij H 179,5. Hier snap ik als jury helemaal niets van. Hoe kun je een foutloze proef, zonder storingen in de aanleuning, mooi in horizontaal evenwicht, rechtgericht, met een amazone die keurig stil zit en kleine hulpen geeft en een pony die vol vertrouwen door de ring loopt, beoordelen met niet winstwaardig??? We vonden het de moeite niet waard om nog 2 uur op het verlossende antwoord te wachten dat uit het protocol zou moeten blijken.

Uiteindelijk bleek Beau als 9^e geëindigd, wat nog steeds een knappe prestatie is na zo een korte tijd en een groot puntenverschil. Wat de jury bij H er ook van vond, ik ben megatrots op jullie Beau, jullie tijd op het NK komt nog wel, daar gaan we voor zorgen!

Wil jij ook een paard dat vol vertrouwen door de baan gaat? Dan hebben wij op 4 maart iets speciaal voor jou! “Bomproefwedstrijdpaard” Een clinic waarin jij precies leert hoe je dit kunt bereiken. We werken die dag met een hartslagmeter en 1 op 1, het aantal plaatsen is dan ook erg beperkt. Wil jij zeker zijn van jouw plek? Geef je dan vandaag nog op door een mail te sturen naar info@equinova.nl

Op jouw succes!

Nicky Star

 

 

Saartje was een heerlijk veulen, heel nieuwsgierig en vol vertrouwen. Mooi bergopwaarts gebouwd net als moeders en prachtig lange benen.

 

 

Mij viel na verloop van tijd op dat haar achterbeentjes niet helemaal recht stonden. Iedereen die ik er naar vroeg die er een beetje verstand van had zei: “Wacht maar af, dat trekt wel recht.”

We hadden een veulen wat net wat eerder was geboren die wat week in de koot stond in eerste instantie, waarvan iedereen hetzelfde had gezegd. Dit trok dan ook helemaal goed, dus ik hield me daar maar aan vast.

 

 

Toch zat het mij niet lekker en maakte ik er foto’s en een filmpje van. Toen ik met mijn andere paard in de kliniek in België was vroeg ik de arts of hij eens naar die achterbeentjes wilde kijken. Zijn woorden waren toen: “Amai, da’s niet best, die moet deze week nog onder het mes, anders hoeft het niet meer en is ze afgeschreven.” Slik….

 

Dus alles op alles en nog dezelfde week met merrie en veulen naar de kliniek in België. Het binnenwerk uit de trailer, spanband om de trailer, zodat de kleine meid nooit het voordeurtje open zou krijgen en rijden maar.

Na verder o.a. röntgenologisch onderzoek bleek dat het veulen te hard groeide, waardoor er ontstekingen ontstonden in de groeischijven van de kogels en spronggewrichten in de achterbenen. Door deze ontstekingen groeide de groeischijven aan de ene kant harder dan de andere kant. Hierdoor kwamen de kogelgewrichten bol aan de buitenkant, O-benig en de spronggewrichten bol aan de binnenkant, X-benig zeg maar. Wanneer er niets aan gedaan zou worden zou dit verder scheef groeien waardoor er geen best leven voor haar in het vooruitzicht lag. De prognose van een operatie waren gelukkig heel goed.

 

Tja, wat doe je dan… Daar hoef je niet lang over na te denken als het je trots, je oogappeltje, je prinsesje is. Wanneer je het puur zakelijk zou bekijken zou je misschien een andere conclusie trekken, maar als ik iets niet ben op dat gebied, is het wel zakelijk zijn.

 

 

 

Ze konden direct die dag plek maken voor een operatie omdat ik er graag bij wilde zijn zodat ik alles kon zien. Ik vind dat namelijk reuze interessant! Ze hebben daar een prachtige operatiekamer met aan een zijde allemaal glas zodat je alles kunt volgen. Met heel erg veel zorg en kunde hebben ze de dames gescheiden, Saartje onder narcose gebracht en op tafel gelegd. Alle vier de gewrichten zijn geopend geweest. Bij alle gewrichten is er een sneetje gemaakt in het botvlies waardoor er aan die zijde een reactie optreedt waardoor het meer gaat groeien. Bij een gewricht was dit niet voldoende en hebben ze een schroef geplaatst zodat die zijde niet meer kon groeien. De operatie was geslaagd! Haar beentjes werden van top tot teen in het verband gezet en nadat ze bijgekomen was van de narcose mocht ze weer bij moeders. Ze hebben nog een aantal dagen op de kliniek doorgebracht voordat ze weer mee naar huis mochten.

Thuis werd het om de dag verband wisselen wat ervoor gezorgd heeft dat ze nog handtammer werd dan ze al was. We moesten in de gaten houden wanneer de beentjes recht stonden want dan moest de schroef eruit worden gehaald.

Wat een hele vervelende bijkomstigheid was, is dat het veulen op boxrust moest en ja, hoe doe je dat als het zogende is en rust moet houden? Dan kun je dus niet de merrie uit stal halen. Daarnaast kreeg het veulen dus te veel eiwitten binnen waardoor het zo hard groeide. Dit zorgde ervoor dat de merrie geen krachtvoer meer mocht terwijl ze wel volop melk gaf. Wat een drama was dat, er bleef niets van mijn prachtige merrie over. We deden er alles aan, onbeperkt ruwvoer, we bouwden een box grenzend aan de binnenbaan zodat het veulen daarin kon en ik de merrie wat kon laten bewegen. Bewegen wilde ze op een gegeven moment niet eens meer, ze was zo mager en zo lusteloos dat ik besloot dat het genoeg was.

Het veulen mocht eigenlijk niet worden afgespeend, maar ik ging ook mijn merrie hier niet aan onder door laten gaan. We hebben toen de tegenoverliggende box in orde gemaakt door de tralies af te schermen waardoor ze er niet tussendoor kon met haar voetjes en Saartje verhuisd. Gelukkig viel dit toen alles mee en konden we de Diva weer als een Diva gaan behandelen en mondjesmaat weer op gaan voeren en conditie op laten bouwen. Het heeft minimaal anderhalf jaar geduurd voor Diva weer een beetje op krachten was en ik vind eigenlijk dat ze nu pas zo ver is als dat ik toen der tijd afsloot. Ik heb dan ook besloten om mijn topper niet meer te laten dekken omdat ik echt met haar in de sport verder wil. Als er nog een veulen komt is dit door middel van een draagmerrie.

Na een poosje mocht Saartje weer gaan bewegen en stond ze samen met onze pony King en mijn ouwetje Kafka bij ons aan huis. Haar beentjes groeide helemaal recht wat maakte dat de schroef eruit mocht. Ook deze operatie verliep prima en zo kwam de tijd dat ze voor het eerst ’s zomers de opfok in ging.

 

Mijn jonge paarden staan ’s winters altijd thuis en ’s zomers in de opfok. Ik vind het belangrijk dat de paarden veel buiten komen en dit is iets dat ik thuis in de winter kan waarborgen. Daarnaast ben ik geen grote voorstander van groepshuisvesting op stal en allemaal leeftijdsgenoten bij elkaar. Thuis een gevarieerde kudde overdag en ’s nachts alleen in een box en ’s zomers met leeftijdsgenootjes dag en nacht buiten.

Ze moeten altijd lachen daar wanneer wij een paard brengen of halen, zo ook weer de laatste keer. Een heleboel zijn aan het tobben om de paarden gevangen en op de wagen te krijgen. Wij komen aan, dan staat het prinsesje al aan het hek te wachten, ze steekt zelf haar hoofd in het halster, loopt zo keurig bij al haar vriendinnetjes vandaan zo in een keer de trailer op. Wel neem ik altijd een ander rustig paard mee als steun voor onderweg. Trots ben ik dan, dat ze zo veel vertrouwen heeft in de mens, ondanks wat ze al heeft meegemaakt. Blij ben ik dat we doen de stap genomen hebben en nu een prachtige bijna 3-jarige hebben staan waar ik eigenlijk niet kan wachten om mee te beginnen!

Nicky Star

 

 

 

De tijd verstreek, Diva haar buik werd dikker, haar uier meer gezwollen en haar karakter niet milder zullen we maar zeggen…

We hadden een mooie grote box van 6 bij 3 voor haar, met camera’s op de stal waarmee we overal mobiel mee konden gluren.

Een paar weken eerder was bij ons het eerste veulen, Johnny Walker, geboren van Stephanie Kooijman, een Johnson uit de volle zus van Avanti, Figurante. We waren toen al dagen aan het waken en Figurante had al een aantal keer ervoor gezorgd dat ze precies met haar kont in die ene hoek was gaan liggen die niet geheel te zien was op camera, wat maakte dat we met 200 kilometer per uur naar huis scheurden om daar een verbaasde Figurante aan te treffen waarom wij toch zo aangesneld kwamen. De laatste avond was ik dan ook zo moe, dat mijn vriendinnetje die bleef slapen zei dat ik lekker moest slapen en dat zij de camera’s in de gaten hield. “Weet je het zeker?” vroeg ik. “Jahaaaa.” Was het antwoord. Nou graag, want een paar uurtjes slaap kon ik wel gebruiken!

Ik werd wakker, keek op de laptop op bed, wreef nog een keer in mijn ogen, keek toen nog een keer en toen naast me, ja hoor, die was in slaap gevallen… “Wakker worden!!!! Er ligt een veulen!!!”

Rennend en struikelend de stal in en daar was een prachtig mooi hengstveulen op zijn weg geboren te worden.

 

Maar goed terug naar Diva.. Dit ging mij dus niet nog een keer gebeuren, ik moest erbij zijn, van het begin tot het einde. Ook al moest ik het weken zonder slaap doen. Uiteindelijk hebben we een hele nacht zitten puzzelen, zo’n rotding met tigduizend stukjes, om maar wakker te blijven, de nacht erna maar hulptroepen ingeschakeld wat maakte dat we met zijn allen dit bijzondere moment hebben mee kunnen maken. De bevalling ging goed, ze had het wel zwaar en ik heb haar daarom wat geholpen door telkens als ze perste iets mee te trekken.

Ik heb het vlies open gemaakt, het slijm wat uit het neusje gehaald zodat het kon ademen. Toen het veulen er helemaal uit was, liet Diva het daar gewoon liggen. Ze had echt geen flauw benul wat hier nu de bedoeling van was. Het bleek een prachtig voskleurig merrieveulentje. We legden haar dichter bij het hoofd van Diva zodat ze het kon ruiken en likken, maar nog weinig reactie. We hebben Diva toen wat gemolken, het veulen met de fles wat biest gegeven, haar beentjes gestimuleerd door er zachtjes in te knijpen en te wrijven (iets wat de merrie normaal zou doen) en hierna een beetje in de benen geholpen.

Wanneer het veulen haar moeder opzocht en aanraakte, piepte Diva heel hard en keek ze weg. Dit heeft ze dagen volgehouden. Gelukkig was het veulen zo wijs dat ze haar moeder in een hoek dreef en zelf ging drinken, zij regelde het eigenlijk wel, de dappere jonge dame. De eerste paar keer moesten we Diva nog even vast houden die nacht, maar na een paar keer bleef ze staan en durfden we hen wel alleen te laten voor een paar uur (met de camera’s erop).

 

 

Het was prachtig weer (dat is dan weer het voordeel van een laat veulen), dus de volgende dag konden ze gelijk even naar buiten. Na heerlijk rondgedarteld te hebben, was ons knappe prinsesje moe en viel ze buiten in de zon op onze schoot in slaap, wat de mooiste plaatjes op leverde!

 

Diva vond het helemaal prima dat wij ons over haar dochter ontfermden. Ook mijn zoontje Luca kon er direct alles mee, een heerlijk beestje!

 

Dit jaar was het jaar van de “J” bij het KWPN. En bij zo’n mooi, lief en dapper dametje hoort een zelfde soort naam, het werd Jahzara wat ‘gezegende prinses’ betekent. Al snel werd ze Saartje genoemd.

 

 

 

Omdat Diva van mij altijd samen stond met Wendel en Wendel verder heel vriendelijk, wel erg enthousiast, is, had ik besloten Wendel weer gewoon bij Diva en Saartje te zetten. Dit was niet zo’n groot succes de eerste keer.

Diva snapte nog steeds niet veel van het moederschap en het beschermen van een veulen. Moeder en dochter stonden in de wei en Wendel lieten we daarbij los. Hij ging als een gek op het veulen af en Diva snapte niet dat ze ertussen moest gaan staan om het veulen af te schermen. Het veulen viel en Wendel daardoor ook op zijn voorknieen, vlak, maar dan ook vlak voor het veulen. Bizar hoe snel zoiets gaat en hoe veel controle zo’n paard dan toch nog heeft. Eigenlijk zou Wendel er boven op gevallen zijn, maar hoe hij het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar het was er tegenaan.

Hier schrok Diva wel zo van, dat in eens het moederinstinct boven kwam, een geluk bij een ongeluk. Sindsdien beschermde ze het veulen overal en draaide ze zo dat ze altijd tussen veulen en ‘gevaar’ zat. Een wijze les voor ons en een wijze les voor Diva. En zo hebben koning Wendel en zijn harem en kinderen heerlijk bij elkaar gestaan, wat een genot!

Thuis hebben we Diva keuringsklaar gemaakt, ook werd ze PROK goedgekeurd. Op de keuring deed ze het goed, ze mocht door naar de centrale keuring waar ik blij was dat ik een professional had gevraagd haar voor te brengen, ik had haar never bij kunnen benen en die mannen doen dat super! Daar werd ze dan ook voorlopig KEUR verklaard.

Het verdere zadelmak maken viel ook niet mee, ze bleef erg heftig in alles wat ze deed. Toch viel dat stukje mee ten opzichte van het accepteren van de singel. We hebben er regelmatig naast gelegen, maar het moeilijkste stuk kwam eigenlijk pas later. Wanneer de Diva niet meer zo heel bang was en haar eigen krachten begon te kennen. Ze wist heel erg goed wat ze kon doen om je buiten spel te zetten. Zo kon ze je helemaal pletten tegen de bakrand, maar zichzelf helemaal bol maken en als een rodeostier door de baan heen stieren bleef favoriet. Ze had in principe maar 1 bok nodig om je tegen de grond te smijten en vervolgens op je neer te kijken alsof ze zeggen wilde: “Zo, dat is jouw plek, daar op de grond!”

Toch ging het langzamerhand steeds beter, we reden de IBOB hartstikke goed, wat maakte dat we haar op haar derde al ELITE mochten noemen. Ook reden we mee met de Prinsenstad jonge paarden competitie wat ook hartstikke goed ging. Dit wel eens waar met hulp van mijn toenmalige instructeur Laurens van Lieren die me daar doorheen gekletst heeft, want men wat vond ik dat spannend, met een nog zo’n ongeleid projectiel in zo’n ambiance!

 

Wanneer ik op een donkere winter avond thuis in onze binnenhal opstapte en aan een lang teugeltje naar achteren stapte, ging het van het een op het andere moment kei en keihard hagelen. En dat maakte toch wel zo’n verschrikkelijk lawaai, dat zij oprecht heel erg schrok en compleet door het lint ging. Al bij de allereerste sprong wist ik dat ik nooit kon blijven zitten en dat ik op de grond zou eindigen. Toch kwam ik er op de een of andere manier maar niet vanaf. Ze bleef bokken en springen, maar bleef telkens precies onder mij. Ik kwam een meter uit het zadel, klapte weer op haar rug enzovoorts. Ik geloof dat dit zo een sprong of 8 is doorgegaan voordat ik eindelijk op de koude harde grond smakte. Ik kon niets meer bewegen en had een vreselijke pijn. Uiteindelijk bleken al mijn ruggenwervels zwaar gekneusd, maar gelukkig niets gebroken.

Vanaf dat moment zat de schrik er goed in, het opgebouwde vertrouwen had een hele flinke deuk opgelopen. Ik reed haar wel weer, maar ik durfde niet meer door te pakken, ik had me zo verschrikkelijk kansloos gevoeld. Het gevoel dat ik echt geen schijn van kans maakte, maakte me heel onzeker.

Het ging van kwaad tot erger, want Diva had aan mij geen enkele steun meer en zo koos zijn haar eigen plan, dat van stil staan, niet meer willen lopen, staken, het schot inlopen en ga zo maar door. Uiteindelijk heb ik toen de hulp ingeschakeld van een stalgenoot die ook professioneel in de paarden zit, veel jonge paarden reed en vooral niet bang was. Toen ik zag dat het haar wel lukte, gaf mij dit de benodigde durf, om met haar hulp, weer aan te pakken. Het heeft ook toen nog de benodigde bloed, zweet en tranen gekost, maar we hebben het overwonnen!

Toch, na inmiddels al die jaren, wanneer het onverwachts keihard gaat regenen of hagelen, verstijven we nog steeds, beiden…

We gingen op wedstrijd, werden clubkampioen, reservekampioen in Zeeland, Zuid-Hollands kampioen in het M1, MacRidercup kwartfinales en het ging allemaal zo hard en zo goed. Ik was helemaal niet van plan haar weg te doen en had daarom ook geen haast. Ik besloot haar te laten dekken om haar een ‘tussenjaartje’ te gunnen. Het was namelijk ook geen paard om rustig aan een beetje in de rondte te rijden, je moest haar wel echt werken.

Diva is groot, 1.74m, mooi opwaarts gebouwd, maar had wat meer lengte mogen hebben. Ze was zelf behoorlijk pittig van karakter. We hebben toen gekozen om met Dreamboy te dekken, ze was mooi in 1x drachtig en alles verliep prima. We reden nog lekker door en reden dan ook met dikke buik Nederlandse, dit was niet ons beste optreden. Verder ging het nog zo goed dat ik besloot nog 1x, met dikke buik, een Z2 proefje te rijden, ze moest toen nog 6 (ja, dat mag) worden. Ik dacht, ik probeer het 1 keer, lukt het dan staat er op het papier van het veulen ook direct het sportpredicaat bij moeders. Lukt het niet, mag ze lekker met zwangerschapsverlof en kijken we daarna weer verder.

Nou dat lukte dus, we wonnen direct 2x op ons debuut, met dikke buik, met maar liefst 70% en 65% rond, hoppa 5 winstpunten!!!

Daarna heb ik haar dan ook rustig aan afgebouwd, zodat ze lekker kon gaan genieten van het drachtig zijn.

Nicky Star

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een weekend vol wedstrijden met de Diva, dat was het plan. Eens kijken of we, wanneer we een aantal keren achter elkaar startten, weer een aantal dingen onder de knie konden krijgen. Daarnaast was ik benieuwd hoe zij zich lichamelijk zou houden bij drie dagen van redelijke inspanning, want thuis train ik nooit zwaar meerdere dagen achter elkaar.

Vrijdag had ik ons ingeschreven voor De Mortel, we mochten al vroeg aan de start verschijnen. Helaas hadden we pech met vervoer, of in ieder geval met de verlichting van ons vervoer. We konden niet op deze manier de weg op, ik kon niet later starten, dus ik had net de moed opgegeven toen we op de valreep gered werden door een stalgenoot.

We moesten al onderweg zijn, dus snel baby Jesse ingepakt, spullen mee, in de auto, paard uit stal, deken af, zweetdekens om, in de kappen, in de trailer en hup de weg op, bijna een uur later dan gepland.

God zij dank geen enkele file tegengekomen onderweg en zo dan vijfentwintig minuten voor tijd op locatie, Erik aanmelden, ik de Diva opzadelen, baby Jesse nog in de auto. Kortom, ik heb maar heel kort los kunnen rijden en ik vind het dan oneerlijk om veel van een paard te vragen, dus lekker wat los gegaloppeerd en daarna heel eventjes wat opgepakt in draf. Diva gedroeg zich voorbeeldig, alleen hierom was ik al trots op haar.

Tijdens de eerste proef hebben we eruit kunnen halen wat er op dat moment in zat, meer dan dat kon ik niet verwachten. Ze liep direct de ring rond, langs terras, hekjes, juryhokjes en plantenbakken. Buiten balans verlies in onze eerste pirouette, waardoor ze omsprong, liep ze een foutloze proef, nog trotser:-)

Er zat veel tijd tussen de twee proeven, wat maakte dat ik er niet op kon blijven en haar dus weer terug op de wagen moest zetten. Dit was voor haar voor het eerst, dus ik was erg benieuwd hoe ze zou zijn wanneer ik haar voor de tweede keer zou rijden, dit keer op het gemakje wel eens waar. Mij gaf het de tijd om even op adem te komen van de stressvolle morgen, de volgende proef nog eens te lezen en de scores en het commentaar van de eerste proef. Het resultaat: 63,57% met als opmerkingen: sympathiek paard, meer gedragen, gesloten en bergop en van de ander meer souplesse en lengtebuiging. Al met al was ik hartstikke blij met deze score met zo’n slechte voorbereiding..

Het losrijden ging goed, ze ging gewoon weer fijn aan het werk, er was niets te merken dat dit de tweede keer was op dezelfde dag. Ik heb niet voluit gereden, dit om haar te sparen voor de volgende twee dagen. Ik had Erik gevraagd voor te lezen, dit was de eerste keer. Ik ging de ring binnen, er werd gebeld, geen Erik.. Paniek! Hij was even druk met baby Jesse, ik maar vast binnen komen in galop, X halt houden, groeten. Gelukkig, een dame ontfermde zich over Jesse en daar kwam Erik: “A-X binnenkomen in verzamelde galop, X halt houden en groeten!” Jaaahaaa, dat stuk hadden we al gehad.. Zo liep hij drie onderdelen voor, zo weer twee achter. Gelukkig had ik de proef nog gelezen van te voren en wist ik deze nagenoeg foutloos, op H-P in plaats van S-F van hand veranderen in uitgestrekte draf wat -2 opleverde, door te rijden. Het maakte echter wel dat ik alleen maar aan het nadenken was over wat het volgende onderdeel zou zijn. Voor deze proef had ik iets anders in gedachten, maar toch nog 62,64% met 20 punten juryverschil.

Ik mag zelf ook plaats nemen om te jureren, dus ik snap heel goed dat er best snel een behoorlijk verschil in punten op kan treden wanneer je bijvoorbeeld overal een halve punt afwijkt en dat het kan schelen vanaf welke plek je alles bekijkt. Wat ik me wel afvraag is wat de ene jury gezien heeft waardoor zij het niet winstwaardig vond en de andere jury het 2 winstpunten waard vond.

Maar goed, duidelijke doelen voor de volgende dag in Ammerzoden, relaxed losrijden, meer gedragen en lengtebuiging naar links beter afwerken.

 

Relaxed losrijden, check! Meer gedragen check! Lengtebuiging links, check!

De eerste proef begon redelijk, maar al in het zigzag-appuyement, het derde onderdeel, ging de handrem erop en ik moest alle zeilen bijzetten om het draf stuk door te komen. Ik was dan ook blij dat ik mocht stappen en daarna galopperen, dat gaat me makkelijker af. Ik had een half uur tot mijn  tweede proef, lekker lang gestapt tuss

endoor en opgepakt toen degene voor mij de ring in ging.  Even goed vlug gemaakt en aangezien het eerder is voorgekomen, mezelf als doel gesteld om  ervoor te zorgen dat ik haar voor me uit zou houden, hoe dan ook!

 Ik wist de proef uit mijn hoofd, toch wilde Erik voorlezen en hoe? Overal perfect op tijd, in een  dag een volleerd voorlezer!

 Het lukte me om Diva voor me te houden, dus mijn missie was geslaagd, hierdoor werd het wel  wat slordig hier en daar, maar dit vond ik minder belangrijk. Beter afwerken kan ik goed, dus  dat nemen we de dag erna er weer bij.

 Na Diva lekker uitgebreid uitgereden en naverzorgd te hebben, de kantine in. Daar werd ik  verwelkomd door de goedgemutste heer van de jury. “Waarom zit je nou zo te jagen? Dat gaat  ten koste van alles!”

 En ja hoor, hij heeft helemaal gelijk! Ik ben er weer ingestonken. Ik heb het gevoel dat het niet  actief genoeg gaat en ik ga zitten jagen.. Het is niet dat dit de eerste keer is dat ik hier in trap, wel eens waar met een ander paard van me, Equinova’s Bruce O, maar exact hetzelfde verhaal. Weer een leermoment…

Eindresultaat: twee keer derde met 61,21% en 62,07% en weer mooie doelstellingen voor de laatste dag, alles bij elkaar voegen wat ik dit weekend geleerd heb.

De zondag, de dag waar voor nu alles bij elkaar zou komen van dit weekend, waar we voor minimaal 65% gingen. Dit keer in Maasdijk, maar 1 proef, dus alles of niets, rijden met het mes tussen de tanden!

Hier bleken ze toch iets leuks verzonnen te hebben… De hele wedstrijdring in winterse taferelen, het zag er prachtig uit!! De gehele bakrand was bekleed met wit plastic, hier overheen hingen donkerblauwe draperieën. Op de korte zijde boven de bakrand hing een prachtig doek met een winterse tekening, boven de lange zijde hingen platen van plastic die meedansten in de wind, boven de E-B lijn hingen dezelfde donkerblauwe draperieën en op de korte zijde bij de jury was een heel winterwonderland gesitueerd, met huisjes, takken, torentjes, popjes, lichtjes, sneeuw en nog veel meer.

Wat was ik blij dat ik na de pauze mocht, de pauze waarin we ring mochten verkennen. Diva kwam binnen, schoot vooruit en stond vervolgens aan de grond genageld, ze ging niet meer voor of achteruit. Het heeft echt een hele poos geduurd voor ik haar over de hoefslag gestuurd kreeg en precies op dat moment komt er iemand voorbij gegaloppeerd en dat paard gooit wat zand op tegen het witte plastic op de bakrand, daar lag ik bijna! Bijna iedere ruiter leek moeite te hebben met de entourage. Wij hadden thuis toch druk geoefend de afgelopen weken, maar zo bont hadden we het ook weer niet gemaakt.

Inmiddels had ik mijn doelen bijgesteld voor vandaag: zonder al te grote storingen de proef door komen. Dit was bijna gelukt, tot ik vanuit uitgestrekte stap terug ging naar verzamelde stap, bij de deur en hierachter een trekker met de bijbehorende geluiden aan het werk was. Dit alles bij elkaar werd te

veel, Diva ging achteruit en wilde niet meer vooruit. In mijn hoofd begon ik gelijk te tellen om te voorkomen dat ik uitgebeld zou worden. Op een gegeven moment dacht ik nu moeten we vooruit, maakt niet uit welke kant op en gelukkig daar ging ze weer! De rest hebben we weer redelijk af kunnen maken. Al met al hadden we drie puntjes te weinig voor winst, dankzij onder andere de 1 op onze lijst, oftewel 59,57%

Achteraf bleek dat we 7^e waren geworden van de 28 deelnemers in zowel het ZZzwaar als de Inter I, we hadden dan zelfs prijs gehad! Hier hadden we natuurlijk niet op gerekend met geen winst, dus waren we de Diva lekker thuis gaan brengen, waar ze welverdiend met haar vriendjes in de paddock kon spelen.

Wanneer je de uitslagenlijst bekijkt, is het een waar slagveld gebleken. Slechts 1 ruiter leek in deze gecombineerde rubriek haar paard echt onder controle te hebben gehad, de nummers 2 tot en met 7 waren nog geen 2% van elkaar verwijderd, de overige starts daar gelaten.

Er is een mooie spreuk voor mij op deze dag van toepassing: “Soms win je, soms leer je.” En 1 ding is zeker, de Diva heeft iets geleerd deze zondag, namelijk dat ze zelfs in zo’n entourage niet opgegeten wordt en dat ik best te vertrouwen ben. Ik heb geleerd dat je iedere keer weer je doelen moet kunnen bijstellen en blij moet zijn met de resultaten die je op dat moment boekt, omdat deze weer bij zullen dragen aan het grotere geheel.

 Nicky Star

YMLPUF

Uitschrijven / Gegevens wijzigen

Powered door YMLP

YMLPUFE