Equinova

Van 2 keer verhuisd tot nu een hele fijne echte eigen plek. Van bang voor mijn eigen paard tot het behalen van mijn meisjesdroom, het rijden van de Grand Prix met ditzelfde -zelf opgeleide- paard. Van het afscheid nemen van het meest bijzondere paard tot het fokken van de meest fantastische opvolgers. Van zoekend en dwalend tot volledige focus in alignement. Van financieel onder de grond tot alles op orde. Van hoogtij tot crisis tot hoogtij tot crisis tot hoogtij en repeat. Van alleen tot 2 prachtige, lieve, slimme, wijze boeven. Van zo verschrikkelijk bleu, tot nu iets wijzer:-) Van ongelukkige tijden tot nu de allerleukste tijd in 12 jaar Equinova!

Rozengeur en maneschijn

Ik kan dan ook zeker niet zeggen dat het altijd rozengeur en maneschijn is geweest; onzekerheid, ploegen, twijfel, ploeteren, frustratie, bikkelen, onenigheid, doorzetten wanneer ik dacht dat ik niet verder kon en verdriet. Maar het is het allemaal dubbel en dwars waard geweest. Ik zou alles zo weer opnieuw doen. Ok, sommige dingen wel echt een beetje anders, met de kennis die nu aanwezig is. Maar had ik het destijds zo gedaan, had ik niet geleerd wat ik nu weet…

Daarom is alles helemaal goed zoals het is, ik ben waar ik moet zijn.
Ik ben een heel gelukkig en dankbaar mens. Wie kan er nu zeggen dat je iedere dag doet wat je het allerliefste doet? Wat een inmens voorrecht is dat.

Dank

Natuurlijk heb ik hier zelf keihard voor geknokt. Maar zonder alle steun, toeverlaat en vertrouwen van de mensen om me heen had ik hier nu niet op kantoor in dit heerlijke huis, op deze fantastische plek in Hoeven, achter mijn computer, met uitzicht op al die geweldige paarden dit zitten te schrijven. Mijn dank naar iedereen die hier een rol in gespeeld heeft is dan ook heel erg groot.

Daarnaast maken de mensen in het Dreamteam dat dit de leukste tijd is in al die jaren. Samen genieten we van deze fijne plek, de sport, de geweldige paarden en elkaar. Iedere dag weer ga ik met zo veel plezier aan het werk. Het is heerlijk om met jullie te werken, allemaal zo enthousiast, leergierig, geduldig, vrij van drama en met veel waardering voor de paarden. Allemaal jagen we onze eigen dromen na, met niet alleen respect voor elkaar, maar jullie gunnen elkaar alles, wat heel bijzonder is en niet vaak genoeg gezegd kan worden.

Feest

Al met al voeren alle leuke, mooie, geweldige, leerzame, maar vooral ook heel bijzondere dingen dan ook veruit de boventoon. Hopelijk vieren we op 1 mei 2021 dan ook een mooi feestje met elkaar voor het 12,5 jarig bestaan van Equinova!

“Naar voren. Been. ‘Klik-klik’ Duidelijker been. Harder been. Er gebeurt niets! ‘Klik-klik’ Geef nou eens echt een hulp alsof je het meent. Als je been geeft moet er een reactie komen naar voren, je geeft geen been om in hetzelfde tempo te blijven, dus kom op! ‘Klik-klik’ Doe nu eens alsof je achterna gezeten wordt door een of andere creep!” Zucht “Juist ja, nu zag ik een reactie voorwaarts.”

Waarom heb ik soms het idee als ik les geef dat ik harder aan het werk ben om mijn leerling aan het werk te zetten, te houden en te motiveren, dan dat mijn leerling bezig is om het paard aan het werk te zetten, te houden en te motiveren?

De draf verruimen

“We gaan een oefening rijden om de draf te leren verruimen. Tel eens het aantal passen dat je maakt in een gewone arbeidsdraf tussen de letters M en B; 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12-13-14-15-16-17-18-19-20. Oké, wanneer je nu de draf wilt verruimen, moet je dan meer of minder passen maken?”
“Uh, minder.”
“Heel goed, hoe veel minder denk je dat voor jullie op dit moment mogelijk is?”
“Geen idee, 2?”
“Oké, niet heel prestigieus, maar laten we daar beginnen. Volgende lange zijde, ga er voor!”
“1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12-13-14-15-16-17-18-19″ Dat is er 1tje minder dan net en dan dat je bedacht had. Heb je jezelf nu volledig ingezet?”
“Nee, dat niet.
“Voor hoe veel procent heb je nu wel je best gedaan om die 18 passen te behalen?”
“Nee geen 100%. Ik weet niet, 60% of zo?”

“En wat zou er gebeuren als je je voor de volle 100% in zou zetten?”

“Dan zouden er wel minder passen mogelijk zijn denk ik.”
“Ja, dat denk ik ook. Zullen we er nog eens echt voor gaan? Kom op, je kunt het! Maak er een noodzaak van voor je zelf. Wat je erbij bedenkt maakt me niet uit, of je nu achter na gezeten wordt door een tijger, of de allerlaatste trein moet halen, doe wat nodig is! Kom op!”
“1-2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12-13-14-15-16-17!” Kijk, dat begint er op te lijken! Heb je nu gereden voor wat je waard was?”
“Nee, wel al veel meer, 85% of zo?”
“Waarom dan niet die volle 100%?”
“Omdat ik bang ben dat het dan mis gaat denk ik…”
“En wat is dan het ergste dat er kan gebeuren?”
“Tja, dat hij in galop gaat misschien?”
“En hoe erg zou dat zijn tijdens een training hier thuis?”
“Niet zo heel erg eigenlijk.”
“Nee, dus wat heb je te verliezen?”
“Niets, ik ga nog een keer! Net zo lang tot ik er 5 minder kan, op naar de 15!”
“Zo mag ik het horen!”

Bloedfanatiek

Ik prijs me heel erg gelukkig dat ik een supertoffe club mensen, het Dreamteam, heb die minimaal wekelijks trainen en bloedfanatiek zijn, heerlijk vind ik het om met hen te werken:-)

Alles hoeft echt niet altijd goed te gaan, helemaal niet, ook teleurstelling en frustratie horen er bij, daar praten we over, we lachen er om en trainen weer hard verder.

Maar er zijn ook leerlingen waarbij dat anders gaat. Zij hebben net zulke dromen en doelen en zijn denk ik ook net zo fanatiek, al lijkt dat soms niet zo.

Onzekerheid

Ik denk dat het ergens anders aan ligt, namelijk onzekerheid. De onzekerheid of zij het wel goed doen, geen fouten maken, het paard niet in de weg zitten, wel net zo goed zijn als de rest en te veel in hun hoofd zitten in plaats van gewoon te rijden.

En begrijp me goed, ik ben van mening dat je eerst moet begrijpen wat je doet en waarom. Maar op een gegeven moment moet je, als je de theorie kent, ook gewoon doen. Sterker nog, soms zelfs zonder die informatie helemaal te begrijpen, moet je gewoon doen! Op die manier ervaar je en daar leer je ook heel erg van. Je leert wat er goed gaat, maar ook wat er fout gaat, je leert waar de grens ligt en om deze met kleine stukjes op te rekken. Die van jouw paard, maar ook die van jezelf.

Dus voor die leerling, gooi je angsten en remmingen over boord, vertrouw op jouw instructeur en ga er helemaal voor!

Ik heb in ieder geval veel liever dat ik tegen je moet zeggen: “Ho maar, ik zei een beetje voorwaarts.”

Niet omdat ik er anders moe van word, maar omdat ik weet dat die mentaliteit jou verder brengt in het paardrijden, maar ook in het hele leven. Op jou, ga voor die volle 100%!

Voor ons Dreamteam zijn wij op zoek naar een ideaal leerpaard. Het paard zal het aan helemaal niets ontbreken en mag voor altijd hier blijven wonen, want dat is hoe wij onze paarden zien, als familie en zo zorgen wij er dan ook voor.

Ideaal leerpaard gezocht:

Als ik ons ideale Dreamteam-paard zou omschrijven, dan zou dit als volgt zijn:
– gezond
– tussen 5 & 15 jaar oud
– merrie of ruin
– braaf
– netjes opgeleid
– z of hoger geklasseerd
– veelzijdig; buitenrit, springen, grondwerk en natuurlijk dressuur
Maar, ik hou van buiten de lijntjes kleuren, dus alles wat niet in dit wensenlijstje past, is niet per definitie afgekeurd.

Ons ideale Dreamteam- leerpaard zal aan de slag gaan met 2 vaste Dreamteamleden. Zij zorgen beide 3 dagen per week voor de training van het paard. Beide teamleden trainen 1 dag per week onder begeleiding, 1 dag rijden zij zelf en 1 dag werken zij op een andere manier met het paard, vanaf de grond bijvoorbeeld of tijdens een heerlijke buitenrit.

De overige verzorging nemen wij, “Equinova”, geheel voor onze rekening, zo komt het paard iedere dag hele dagen buiten, zomer en winter. Ze krijgen kwalitatief erg goed ruwvoer en hebben veel sociaal contact. Kortom een verzorgd en veelzijdig leven waaraan het hen aan niets ontbreekt.

Heb jij? Of weet jij? Het ideale Dreamteam leerpaard voor ons?

Nu zijn er tal van mogelijkheden te bedenken waarop we dit in kunnen kleden. Om maar eens een voorbeeld te noemen; het paard is en blijft in eigendom van een ruiter die ook graag zelf wil blijven trainen. Het paard wordt 3 dagen per week door de eigenaresse getraind. Nog 3 dagen wordt het paard door 1 van de Dreamteamleden getraind; iedereen blij!

Wanneer je echt een goed tehuis zoekt voor jouw paard, jouw maatje, je jezelf niet wil afvragen wat er mee gebeurt en of het wel goed gaat, of waar hij is gebleven, dan ben je bij ons aan het juiste adres.

Zo is Kafka, nog zo’n ideaal leerpaard, al 18 jaar bij me. Hij is nu 29 jaar oud en nog steeds hartstikke fit!

Stuur ons een mailtje: info@equinova.nl ovv leerpaard aangeboden.

Ik sta er om bekend niet alleen de mooie kanten te laten zien van de sport en het ondernemen in de paarden. Maar ook ieder struikelblok te delen. Het is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn, soms is het gewoon echt heel lastig…

Mijn droom had ik verwezenlijkt, het rijden van Grand Prix met een zelf opgeleid paard. Alles had er jaren voor in het teken gestaan, alleen maar paard, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Niet op vakantie, onbegrip, schuldgevoel, angst en teleurstelling.

Maar dan eindelijk! Die felbegeerde punt in de GP!

Ik herinner het me als de dag van gister, ik reed onderweg terug en ik dacht: Wat is er nu eigenlijk veranderd? Ik had gedacht dat ik over zou stromen van geluk en blijdschap, maar eigenlijk was het tegengestelde bijna het geval. Heb ik hier nu al die jaren alles voor op het spel gezet?! Het voelt helemaal niets anders dan gister of vorig jaar…

Van dat gevoel heb ik best een poos last gehad. Het duurde even voordat ik in kon zien dat het niet gaat om het behalen van dat einddoel, maar de weg die je naar dit doel toe hebt afgelegd, dat is waar de magie heeft plaats gevonden. Toen ik dit snapte, duurde het zelfs nog weer een poos voor ik dit ook echt zo kon voelen.

Ik wil geen spijt krijgen

Vandaar dat ik het ook een hele tijd niet op kon brengen om er weer helemaal voor te gaan, maar die tijd is voorbij. Ik wil samen met mijn vriend weer knallen in de ring! Wendel is net 17 geworden en ondanks dat hij topfit is, is het toch een behoorlijke leeftijd. Als ik er nu niet nog eens voor ga, dan gebeurt het niet meer en ik weet dat ik daar spijt van krijg. Wij hebben namelijk echt nog niet op de top van onze kunnen gepresteerd. Het doel is een proef in Flow neer kunnen zetten, keer op keer, want dat is mijn allergrootste uitdaging met Wendel.

Onze protocollen lijken meestal meer op de uitslag van een loterij. Wij zijn namelijk niet van de 6jes, maar van de 8en en 1en, met over het algemeen ook nog -2 ergens. Hier moet dan ook verandering in komen, dus we hebben weer hard getraind de afgelopen maanden en zijn back on track!

Proevenclinic als tussenstap

Omdat Wendel dus nog al heftig kan zijn en zeker wanneer we voor het eerst weer op wedstrijd gaan -hij heeft echt ritme en regelmaat nodig- schreef ik me in voor een proevenclinic. Geen hoge verwachtingen en stress, maar gewoon relaxed een proefje rijden. Hierna nog wat onderdelen uit de proef verbeteren onder het toeziend oog van een GP jurylid.

Losrijden ging super relaxed en op het gemakje. Toen jas aan en de ring in, waar de spanning zich eigenlijk direct al opbouwde. Waarom? Eigenlijk weet ik het niet, ik weet dat de spanning niet bij mij vandaan kwam. Ik ben al niet zo gestresst voor wedstrijd en nu al zeker niet, omdat er niets vanaf hing.

Niets meer te vertellen

Het eerste stuk van de proef weet ik dan nog door te rijden, totdat er gepassageerd en gepiaffeerd moet worden, daar gaat het al mis. Te weinig voorwaarts, te veel terug en hup in zijn achteruit. Vervolgens het galopstuk, met eerst de 2ers, dat kon ik vergeten, geloof dat het 21 eners werden! En dat terwijl ik hem helemaal een kant uit gebogen hou om hem in een galop te houden en hem te laten wachten, tevergeefs.

Zig-zag was goed, dan waar de eners wel gesprongen moeten worden, werd het weer iets heel anders. Pirouettes in 3 sprongen, ook knap, maar echt niet correct. En dan de laatste lijn, ik geloof dat ik deze 5 keer opnieuw heb gereden voor het er enigszins op leek. Kortom een groot fiasco!

Maar goed, het was maar een training en ik kreeg hulp. Dus hierna samen aan de gang, fijne tips over de drafappuyementen, over de benen zo mooi groot, maar rustiger en meer gedragen houden, daar kon ik wat mee!

Dit had ik niet aan zien komen

Toen nog wat passage- piaffe, laatste meer op de plaats. Wendel dacht terug, maakte zich strak, drukte zich uit de rug.

“Ga je er weer op?”

Ik zette mijn voet in de beugel en stapte weer op. “Ga je er weer op?” Natuurlijk! Ik had me niet echt zeer gedaan en dit was me in 12 jaar tijd met Wendel nog nooit overkomen. Hij deed het niet expres om mij te bezeren. Het is gewoon zijn manier van communiceren als hij niet kan doen wat ik van hem vraag.

Het bleef redelijk dramatisch, alsof hij dan helemaal in zijn eigen wereld is en mijn hulpen niet meer door voelt komen. Hij doet zijn stinkende best, maar helemaal zo als hij denkt dat het moet, naar mij luisteren doet hij niet meer. Als ik toch tot hem probeer door te dringen, dan flipt hij.

Dan nu, mijn struikelblok…

Waar doe ik goed aan? Een paard met zo veel stress en gevaarlijke acties. Heel goed controleerbaar als ik thuis ben, of in het bos. Als ik weer mee wil rijden, dan moeten we er door heen. Eenmaal in het ritme, dan wordt het steeds beter weet ik uit ervaring, maar zo ver is het nog niet.

Overmorgen staat onze eerste wedstrijd gepland. Wel starten? Niet starten? HC starten? Uitstellen? Helemaal niet meer gaan? Opgeven?

Ik twijfel me suf!

Opgeven is niet iets voor mij, maar toch twijfel ik me suf over deze kwestie, wat een struikelblok. Ik wil mijn vriend niet in de stress, graag blijf ik zelf heel en daarnaast speelt ook nog eens mee dat ik niet meer voor l*l wil staan, mezelf onder andere een nederlaag met 2 verliespunten wil besparen.

Gelukkig heb ik 2 toptrainers met wie ik hierover kan sparren. Zowel Tonnie Huberts als Stephanie Kooijman zeggen volmondig: “Gaan!” Gelukkig zitten we hier in allemaal op 1 lijn en is Steph er bij zondag. Ik kan niet zeggen dat ik sta te popelen om weer de ring in te gaan dit keer, maar ik ga het toch doen, ongeacht de uitkomst.

Want… Succes begint met doorzetten waar een ander de handdoek in de ring gooit. Dus einde struikelblok, stoppen met piekeren en op naar zondag!

Begrijp me niet verkeerd, met een gezonde dosis kritiek is helemaal niets mis, integendeel, mits het opbouwend is…

Ik word er helemaal niet goed van om telkens weer alle stukjes leerling, collega en stagiair op te rapen. Deze bij elkaar te zoeken en weer in elkaar te passen van al die -toch al zo- onzekere (paarden)meiden.

Nare ervaringen

De afgelopen weken komen er telkens weer opnieuw mensen op mijn pad die behoorlijk wat nare ervaringen achter de rug hebben als het gaat om ‘communicatie’.

Of het nu gaat om een stagiair die rot behandeld werd op haar vorige stageadres, waar ze enkel takken mocht rapen de hele dag, structureel. Een meid die haar benen uit haar lijf loopt voor haar baas, waar dagelijks tegen geschreeuwd en gescholden wordt. Of iemand die tijdens de les -waar ze nota bene voor betaalt- wordt afgezeken. En zelfs een handgemeen, met politie en al erbij, voor iemand die de staleigenaar probeert te helpen met het vangen van een losgebroken paard.

Dit zijn geen uitzonderingen, het is schering en inslag!

Leerlingen en stagiairs durven geen vragen te stellen of hardop antwoord te geven (ik vraag nog al veel tijdens lessen), omdat ze bang zijn ‘dom’ gevonden te worden. Nou meiden, als jullie niets vragen of geen antwoord durven geven, dan zorgt dat uiteindelijk voor domheid…

Iedere week vraag ik me wel een aantal keren af waar die onzekerheid bij al die (jonge) meiden toch vandaan komt. Social Media levert hier een grote bijdrage aan, maar de manier van communiceren -in de paarden?- zeker weten ook.

Ik hou 1 hele simpele regel aan: “Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden.”

Kritiek is goed

Nogmaals, helemaal niets mis met kritiek, zonder kritiek ook geen leermomenten, maar kritiek kan op een normaal volume, met normale taal, met als doel iemand of iets verder te helpen.

Het werkt namelijk allemaal exact hetzelfde als bij een paard: Je kunt enkel nieuw gedrag aanleren door middel van beloning.

Onzekere meid, het wordt tijd om voor jezelf op te komen!

Laat je niet gek maken, ga voor jezelf staan. Laat niet tegen je schreeuwen of je belachelijk maken, maar eis dat er met respect met je wordt omgegaan en anders verlaat je de situatie.

Vaak heeft het niet eens iets met jou te maken, maar met degene die de ‘boodschap’ brengt. Een slecht humeur, vervelende gebeurtenissen waar jij niets van af weet of gewoon een eikel/ kreng die met zijn of haar eigen onzekerheid kampt en dit op jou afreageert.

Is het je wel eens opgevallen dat door deze bullebakken niet tegen iedereen op dezelfde manier wordt ‘gesproken’? Dat is niet omdat deze mensen alles goed doen en jij niet. Dit is omdat deze mensen dit gedrag niet accepteren en jij wel…

Schop onder je kont

Omring jezelf met mensen die je met respect behandelen. Mensen waarbij jij jezelf veilig voelt, want alleen dan kun je leren. Mensen die het liefst rete kritisch (kan niet kritisch genoeg) tegen je zijn, je een spiegel voor houden, je een flinke schop onder je kont geven wanneer je die nodig hebt, maar ook net zo goed complimenteus zijn wanneer je het goed doet. Alleen dan groei je uit tot de prachtige, lieve, mooie, zelfverzekerde (paarden)vrouw die je nu al in je hebt.

Ook al is het spannend of moeilijk, je kunt het! Het is een les die je moet leren. Liever nu, dan ga je er nog heel veel plezier aan beleven:-)