Equinova

Ik trainde lekker door met kafka en we belandden uiteindelijk in het Zzlicht. Toen behoorde deze klasse nog niet tot de basissport en reden er voor mijn gevoel alleen maar knoeperds van paarden mee. Wat voelde ik me klein (met mijn ‘pony’) in die tijd. Al vanaf het eerste begin dat ik Kaf reed sprong hij een wissel achter na, dit heb ik nooit meer goed gekregen. Dit maakte dat voor ons het Zzlicht ons eindpunt was in de wedstrijdsport. Ik reed de Orun instructeuropleiding met hem en ook doorliepen wij het hele Freestyle systeem tijdens de instructeuropleiding in Deurne. Ik heb dan ook vreselijk veel van hem mogen leren.

Inmiddels had ik een aantal andere sportpaarden in mijn bezit, was ik mijn eigen bedrijf Equinova gestart in Oude-tonge en zo dan ook professioneel bezig met de paarden. Zo kwam het dat weer iemand met hem opnieuw begon in de wedstrijden. Ook zij vloog weer door alle klassen heen en zo kwam weer de volgende jonge dame en weer de volgende enzovoorts. Kafka heeft al zo veel enthousiastelingen op weg geholpen. Wij grappen wel eens dat als je het proefnummer zegt, dat Kafka zelf het proefje door loopt.

Hij genoot van alle aandacht van jong en oud en zette altijd zijn allerbeste beentje voor (in zijn geval rechtsvoor:-)). Na verloop van tijd haalde ik hem van zijn ijzers af en zelfs dat ging goed en bleef goed gaan, tot op de dag van vandaag.

Toen onze ‘buurman’, de dierenarts, een nieuw paardengedeelte opende op de kliniek, belde hij of hij even een paard kon lenen om alle rontgenapparatuur te testen. Natuurlijk mocht dat. “Wat voor iets wil je? Iets bijzonders?” Vroeg ik nog..

Even later werd ik gebeld: “Dit kan niet, dit is godsonmogelijk dat dit paard nog loopt.” “Toch wel, dagelijks, op blote voeten, zonder medicatie, in de wedstrijdsport.”

Op de foto’s was te zien dat zijn achterbenen puntgaaf waren, maar dat zijn voorbenen en vooral zijn voeten zo slecht waren qua botstructuur dat zij niet geloofden dat dit paard nog kon lopen. In zijn ene voorvoet was bijna geen straalbeen meer te ontdekken. Zoals je zult begrijpen zijn rontgenfoto’s voor mij sindsdien niet meer zo belangrijk. Natuurlijk kun je er veel informatie uithalen, maar ook met bemerkingen kan een paard nog heel goed uit de voeten;-) Mits je de rest van het lijf op orde hebt en rekening houdt met zijn zwakheden.

Jaren geleden snapte ik niet waarom ik rechtsom moest rijden met linkerstelling, inmiddels snap ik uiteraard wat hiermee bedoeld werd. Kafka viel in zijn balans altijd iets op het linker voorbeen, wat maakte dat zijn slechte voetje nog eens extra werd belast, iets dat hij niet op kon vangen. Zo kun je hem ook niet laag losrijden. Dit gaat best een keer, maar doe je dit structureel, dan zal zijn oude blessure opspelen. Dus Kafka wordt ‘altijd’ gereden in een minimaal horizontale balans (evenveel gewicht op de achterhand als de voorhand), wanneer hij deze te pakken heeft kun je hem prima zijn hals laten strekken bijvoorbeeld.

We hebben veel meegemaakt samen, zo werd hij een keer in de sloot gevonden en moest de brandweer eraan te pas komen om hem eruit te vissen. Dit lukte niet, omdat die ouwe eigenwijs telkens een duik achterover nam, koppie onder, op het moment dat we hem bijna op het droge hadden. Toen hij voor de 8e keer helemaal onder ging, zei ik tegen de mannen: “Maakt me niet meer uit waaraan je hem nu beetpakt en eruit trekt, maar hij moet nu op het droge, anders is het ook einde verhaal.” En dat hebben we toen gedaan, aan 1 voorvoetje eruit getrokken, vreselijk… Maar goed, preventief antibiotica gegeven tegen longontsteking en omdat hij zo lang zo koud en zo veel kracht had gezet, raakte hij na de antibiotica spierbevangen. Maar, ook dat weer overleefd!

Kafka heeft inmiddels de respectabele leeftijd bereikt van maar liefst 26 jaar! Nog steeds is hij razend populair en is zijn agenda drukker bezet dan die van mijn topsportpaarden. Iedere dag wordt hij gereden en dit houdt hem goed. Hij is mega betrouwbaar, heeft alles al eens gezien en meegemaakt en maakt zich niet meer zo druk. Wat heel bijzonder is, is dat hij zich aanpast aan zijn ruiter. Bij de bange onzekere ruiter stopt hij direct met lopen als ze uit balans raakt, bij de fanatieke ruiter schudt hij nog steeds de piaffe uit zijn mouw. Het springen ging hij op een gegeven moment weigeren en sindsdien hoeft hij dat ook niet meer. Mee op buitenrit vindt hij nog steeds heerlijk, op zijn eigen tempo lekker om zich heen kijkend geniet hij nog steeds met volle teugen.

Ik zeg altijd: “Let maar op, die overleeft straks iedereen..” Ik hoop maar dat hij nooit iets kleins krijgt waardoor hij op ‘rust’ zou moeten, want dan denk ik dat het snel afgelopen kan zijn. Hij doet het nog steeds zo goed omdat hij beweegt, iedere dag weer. Aan het einde van de winter, net in het begin van het voorjaar heeft hij altijd een periode waarin hij achteruit lijkt te gaan, hij valt dan terug en lijkt stijver, maar zodra het zonnetje dan begint te schijnen en ze weer lekker de wei op kunnen wordt hij weer vol en lijkt hij wel van goud gemaakt! Hij staat dagelijks halve dagen buiten, net als al onze paarden. Vaak met zijn jonge vriendin Saartje en dat is echt zijn meisje. Niemand mag in de buurt komen van zijn vriendin, dan zou je hem echt geen 26 jaar geven…

Nicky

Ik had vroeger geen eigen pony of paard. Trouw reed ik in beginsel iedere zaterdag op de manege. Na verloop van tijd kreeg ik de mogelijkheid daar om op veel verschillende paarden te rijden en ook mocht ik wat eigen paarden bij gaan rijden. Zodoende heb ik wel veel ervaring op kunnen doen, maar die drang naar een eigen paard dat bleef.

Toch ben ook ik op zeventien jarige leeftijd (net als velen) gestopt met rijden. Ik werkte, kreeg andere interesses en had er de balen van altijd afhankelijk van anderen te zijn, toch bleef het verlangen naar een eigen paard.

Toen ik negentien was kwam er een dame bij mij werken, Anouk. Al gauw bleek dat wij een gemeenschappelijke deler hadden, paarden! En zij had er een, maar ook tijdgebrek en zo vroeg ze mij of ik niet een paar keer per week haar paard wilde rijden en dat was niet tegen dovemansoren! Zo gezegd, zo gedaan en ik reed weer paard. Anouk vertelde mij dat ze nog een jong paard in de opfok in Friesland had staan en dat ze die moest verkopen, omdat ze niet beide paarden aan kon houden. Of ik mee wilde om haar op te halen, want alleen met een jong paard zo een eind rijden is niet verstandig. Ik hou wel van een avontuurtje, dus natuurlijk, op naar Friesland!

Het bleek, een in mijn ogen, prachtige zwarte merrie , ietwat rond en gezond met wat korte benen. Maar ik was verliefd! En zodoende kocht ik in eens mijn allereerste eigen paard. Een Kennedy x Pygmalion merrie van twee jaar oud. Ze heette True Love, maar werd omgedoopt tot Tzigane, wat zigeunerin betekent. Maar eigenlijk noemde we haar Mop oftewel Moppie. Gewoon een eigen paard en dat zo maar in eens!!!

De compagnon van mijn ex partner had een boerderij gekocht welke werd verbouwd, met stallen, weide en een bak. Wij verhuisden daarheen met de paarden en al snel breidde de veestapel zich uit. Mop werd drie jaar oud en we maakten haar zadelmak, dit ging niet geheel vanzelf, het was best een pittige tante, maar achteraf gezien heeft daarin heel veel aan mij gelegen. Tja, wat wist ik er nu eigenlijk van.. maar al doende leert men zeggen ze niet voor niets. Onze allereerste wedstrijd in de B, ik weet het nog als de dag van gisteren. Iedereen kwam kijken, echt iedereen! Nooit over nagedacht dat ze nog nooit een binnenbaan van de binnenkant had gezien en dat het wel eens spannend zou kunnen zijn. A fin, we gingen af als een kanonskogel met opstappen en ik werd na een diagonaal tegen de muur gekwakt, ondersteboven droop ik langs de bakrand naar beneden. Toch fijn dat er zo veel fans staan te kijken dan:-) Maar, de eerste proef onder luid gehinnik kunnen rijden, de tweede proef gewoon een mooie winstpunt in de pocket..

We deden alles samen, dressuur, springen en buiten rijden. We grapten altijd dat we de MopMop (ipv TomTom) bij ons hadden. Want wanneer we weer eens waren verdwaald op de Veluwe en het donker begon te worden, gooide ik mij teugels los en Mop bracht ons direct naar waar we waren begonnen. Wel eens waar hield ze dan geen rekening met ruiterpaden of laaghangende takken, maar ging in een rechte lijn, overal dwars doorheen rechtstreeks naar ons beginpunt.

Ik reed toen in mijn oude auto met mijn eigen oude trailer en mijn eigen paard overal heen. We crosten over het strand, het ultieme gevoel van vrijheid was dat voor mij, ik voelde me zo intens rijk dan! Ik kon alles met haar, lezen en schrijven. Ik dacht iets, zij deed het. Ze was pittig en knetterheet, maar ik voelde me altijd veilig op haar.

We reden onze eerste officiële springwedstrijd, iets waar ik echt geen held in ben. Maar ik wist, zij sprong altijd, hoe ik ook stuurde of hoe we ook uit kwamen. Een stuurfout van mij kostte ons een winstpunt, maar zij deed het gewoon. Tijdens de springles reed ik op de nieuwe sloot af en de instructeur riep nog: “Niet doen!” Maar ja hoor, dat deden we ook gewoon even.

In de dressuursport was ze fantastisch, ze had een sterk achterbeen en kon ondanks haar korte voorbeen prima bewegen. Zij was mijn eerste paard en ik trainde haar zoals de oefeningen volgen in de wedstrijden, eerst contragalop en daarna een vliegende wissel. Twee en een half jaar duurde het voor ze een wissel sprong omdat ik haar zo bevestigd had in de contragalop. Maar toen ze eenmaal die wissel sprong, stopte ze er niet meer mee. Ik kan me nog goed een dag herinneren dat we na een lange tijd weer eens de ring betraden en dat Mop acht wissels sprong (onbedoeld voor alle duidelijkheid) tussen het bij A binnen komen en op X halt houden en groeten.  Ik kon er enkel om lachen.

We behaalden samen het Zzlicht en dit was voor haar lang niet haar max. Ik behaalde mijn Orun instructeurdiploma’s met haar evenals mijn Freestyle instructeurdiploma’s.

Ze werd moeder van twee prachtige donkere hengsten, Khubilai en G-Star. De laatst genoemde, met als vader Wonderboy, heb ik nog steeds in mijn bezit en hij lijkt in zo verschrikkelijk veel dingen op zijn moeder. Aan de ene kant dat nuchtere, maar aan de andere kant heel erg veel karakter. Ik weet nog zo goed dat bij de geboorte van de eerste ze lag uit te puffen, het veulen achter haar begon te hinniken en ze beurtelings mij aankeek en dan weer achter zich alsof ze mij vragen wou: “Wat ligt daar nu?”

Mop raakte kreupel, aan een voorbeen. Het hoefgewricht werd ingespoten, omdat daar een ontsteking zat. Het kwam steeds sneller terug, tot uiteindelijk bleek dat er botwoekering was ontstaan op de plek waar er werd ingespoten. Sindsdien laat ik nooit meer een gewricht inspuiten, ik heb mezelf vervloekt erom, maar wat wist ik ervan…

Ze was in de kracht van haar leven, 13 jaar oud, voelde zich prima en zag eruit om door een ringetje te halen, behalve dat voetje, dat werkte niet meer mee. Ik liet een zenuwsnede uitvoeren en hoopte dat ze daarmee nog jaren als grasmaaier en vriendin mocht fungeren, maar ook dit haalde niets uit. Ik wist haar in een trial te krijgen dat in Engeland liep voor een nieuw medicijn, maar ook dit mocht niet meer baten.

Toen ze eenmaal in stal ging liggen, helemaal plat en zich helemaal afsloot besloot ik dat het genoeg was. Tot op het laatste moment glansde ze als een spiegel, was ze rond en gezond en rende ze bokkend en springend op drie benen door de wei.

Ik heb haar in laten slapen, nu 4 jaar geleden, ik ben bij haar gebleven tot ze weg was en heb haar langs de weg gelegd. Ik wilde er niet bij zijn als ze werd opgehaald, dat wilde ik niet als laatste beeld in mijn herinnering en ben daarom met mijn (inmiddels) andere paarden een rit gaan maken over de heide en door het bos.

Mop, mijn mooie, lieve meisje, ik ben je zo ontzettend dankbaar voor de prachtige tijd met jou, de geweldige herinneringen, de schat aan ervaring die ik door jou heb opgedaan en jouw bijzondere zoon. Het spijt me dat ik voor jou niet meer heb kunnen doen. Een diepe buiging voor jou, ik zal je nooit vergeten…

Liefs Nicky

Wanneer ik een paard binnen krijg om te trainen, begin ik eigenlijk altijd eerst met loswerken, ongeacht of het paard al onder het zadel is of op hoog niveau loopt. Het geeft me ontzettend veel informatie over het paard.

Hoe reageert hij op bepaalde situaties? Hoe reageert hij op mijn aanwezigheid en op mijn hulpen? Zoekt hij toenadering of sluit hij zich af? Loopt hij regelmatig, hoe gebruikt hij zijn lijf? Heeft hij een voorkeur voor links- of rechtsom? Blijft hij gespannen of ontspant hij? Is er iets dat me opvalt aan zijn manier van bewegen of zijn lijf? Hoe snel is zijn reactievermogen? Wat voor gedrag vertoont hij?

Door enkel en alleen gebruik te maken van de positie waarin ik sta, de houding die ik aanneem en de bewegingen die ik maak, krijg ik controle over het paard en dan wel over de richting die hij oploopt en het tempo dat hij daarbij aanneemt. Ik doe dit in een vierkante ruimte van 15 bij 15m en het paard loopt helemaal los, zonder hoofdstel, halster of lijn.

Het mooie is dat wanneer ik deze controle verkrijg, ik automatisch een ‘stapje’ hoger ben dan het paard (in zijn ogen). Dus hiermee zetten wij direct de verhoudingen tussen ons even duidelijk voor we verder met elkaar aan het werk gaan.

Doordat ik ook naar het paard kan kijken, krijg ik altijd meer informatie binnen dan wanneer ik er op zou zitten en enkel kan voelen. Omgekeerd werkt dit hetzelfde, het paard kan mij ook zien wanneer ik op de grond in het midden sta en ook dit geeft het paard weer veel informatie over mij. Weet ik wat ik wil? Ben ik congruent? Ben ik consequent? Gedraag ik mij als een leider? Ben ik stabiel? Ben ik zeker van mijn zaak? Gebruik ik mijn lijf effectief? Ben ik te intimideren?

Mochten wij na een sessie het nog niet geheel eens zijn met elkaar, dan ga ik ook de komende dagen op dezelfde manier aan het werk. Pas wanneer ik onze rollenverdeling helder heb, het paard op de juiste manier reageert, in het tempo dat ik prettig vind, dan pas ga ik weer een stap verder.

Wil jij ook zo effectief mogelijk communiceren met jouw paard? Maak jezelf bewust van je eigen lichaamstaal en welke signalen je hiermee aan je paard doorgeeft! 

Een stap verder in dit geval betekent het grondwerk. Naast dezelfde lichaamstaal die ik gebruik in het loswerken, ga ik nu gebruik maken van hulpen die ik geef op het lichaam, oftewel met fysiek contact. Dit kan zijn door middel van aanraking, maar ook door middel van materiaal.

In het grondwerk leer je een onbeleerd paard te wijken voor fysieke druk, iets waar ons hele rijsysteem op is gebaseerd. In de praktijk kom ik echter regelmatig beleerde paarden tegen die niet wijken voor druk, maar er tegen in gaan. Ook hier is het dus handig even een kleine stap terug te doen en ze dit weer even uit te leggen om daarna weer een aantal stappen vooruit te kunnen, ook onder het zadel!

Een paard beweegt van nature tegen fysieke druk in, dit komt doordat een paard een vluchtdier is, maar wanneer het vluchten geen zin meer heeft omdat een tijger hem heeft ingehaald en op zijn rug gesprongen is, hij er alles aan zal doen die tijger van zijn rug te krijgen door te schoppen, bijten, springen, oftewel tegen die fysieke druk in te gaan. Het is dus iets dat van nature in het paard zit, maar we kunnen hem wel trainen het tegenovergestelde te doen.

Door het paard aan te raken, ofwel met je eigen lichaam of met materiaal, en deze druk hetzelfde te houden tot het paard ervoor wijkt en dan de druk weg te nemen, leert het paard dat dit de ‘oplossing is voor zijn probleem’. En bij herhaling zal het paard steeds eerder van de druk af bewegen en krijg je dus een steeds snellere juiste reactie op je hulp en dit werkt allemaal weer door in het rijden.

Wil jij ook dat jouw paard snapt wat jij bedoelt zodat hij snel jouw hulpen op kan volgen? Alles waar je energie in steekt wordt groter, steek energie in het wijken voor fysieke druk aan de hand en het zal je een beter reagerend paard opleveren onder het zadel!

De volgende stap voor mij is het werken aan de dubbele lange lijnen. Dit is echt een fantastische stap naar het werken onder het zadel. Ik kan het communiceren door middel van mijn lijf effectief te gebruiken en het geven van fysieke hulpen combineren om zo de balans van het paard te trainen en hem daarbij leren in een juiste rijtypische houding te lopen waarin hij mij, als ruiter, het beste kan dragen. Wat ik hier zo super aan vind, is dat je alles, maar dan ook echt alles, kunt trainen wat je onder het zadel ook kunt. Alleen nu voor het paard onbelast en voor mezelf een extra zintuig om waar te nemen. Zelf ben ik visueel ingesteld (net als de meeste mensen), wat maakt dat ik het beste waarneem en leer als ik de dingen kan bekijken. Dit werk geeft me de gelegenheid te gelijktijdig te voelen en kijken. Ook in dit werk ligt mijn focus op zo veel mogelijk reactie op zo klein mogelijke hulpen.

Wil jij ook een paard dat zichzelf in balans kan houden onder het gewicht van de ruiter, zonder steun te zoeken in je hand, met stelling, buiging en een ondertredend binnenachterbeen de wending doorlopend? Werk het paard dan ook onbelast aan de dubbele lijnen!

Soms lijkt het of dit een lange weg is om te bewandelen, maar in de praktijk blijkt telkens weer dat het zijn vruchten afwerpt. Ik heb veel paarden zadelmak gemaakt en werk nog steeds veel met ‘probleempaarden’, naast de vele voordelen die ik al genoemd heb, is het ook nog eens de meest veilige en dat is waarschijnlijk nog wel het meest belangrijke.

Als ik iets wel geleerd heb in de loop der jaren is dat niet iedereen even volledig is in het geven van informatie en dat paarden onvoorspelbaar kunnen zijn. “Dat doet ie anders nooit hoor!” is op deze manier dan ook minder van belang omdat ik alles zelf ‘test’.

Alle ‘probleemgevallen’ hebben we op deze wijze weer op de rit gekregen, zo ook mijn eigen kanjer Wendel. Van onhandelbaar tot fantastisch sportpaard!

Maar ook voor alle fijn te rijden paarden, blijven deze technieken een welkome afwisseling, voor hen en voor jezelf.

Mijn visie is dat afwisseling cruciaal is, net als jezelf blijven ontwikkelen en streven naar de meest effectieve communicatie! Alleen dan kom je tot het gevoel van de ultieme “Happy athlete”.

Wil jij ook jullie communicatie optimaliseren? Hier kun je jezelf inschrijven voor dit drieluik. Voor meer informatie 

Was een van de reacties van onze deelnemers aan de ‘bomproef wedstrijdpaard’ clinic. En daar ben ik blij mee, want confronterend is altijd leerzaam, mits je dit zo kunt interpreteren. En is dat niet waar het om draait? Dat wij, als ruiters, onszelf ontwikkelen en daardoor de paarden kunnen ontwikkelen? En dat ontwikkelen van onszelf kan weer alleen wanneer je wordt geconfronteerd met bepaalde aspecten.

Nog veel te vaak hoor ik dat ruiters het probleem bij hun paard leggen, of bij andere factoren, maar daar wil ik het vandaag niet over hebben. De paarden hebben last van spanning, luiheid, stress, domheid, een teveel aan energie of gewoon een baaldag. Maar is het niet aan ons, om de paarden zo te trainen dat ze onder iedere omstandigheid hun, door ons aangeleerde, kunsten kunnen vertonen?

Tenminste dat is mijn visie, uiteindelijk is alles onze verantwoordelijkheid. Wij willen een paard onder andere rijden en uitbrengen op wedstrijden. Dan is het onze taak om er voor te zorgen dat het paard dit ook kan, fysiek en mentaal. Mijn missie is dan ook om zo veel mogelijk mensen aan te zetten tot het trainen van deze aspecten.

Help jij mee in het verspreiden van deze visie? Dat te allen tijde de ruiter zelf verantwoordelijk is voor de geleverde prestatie en nooit het paard.

Wij trainen vaak met verschillende vreemde objecten in of langs de bak, om de paarden te laten wennen aan allerlei vormen van afleiding. Maar hoe vaak krijg of neem je de mogelijkheid om echt de aspecten te trainen die je tegen kan komen op wedstrijd? Niet zo vaak, we gaan gewoon en zien daar wel waar het schip strandt, of soms de sportieve prestaties.

Daar hebben wij iets op verzonnen: Een trainingsdag waarop een ieder kan komen trainen hoe om te gaan met vreemde objecten als een juryhokje, geluidsinstallatie, bloembakken, vlaggen, witte hekjes, prijsuitreikingen en ererondes. Dit alles doen we met een hartslagmeter om, bij zowel het paard als de ruiter! Want dan kun je ook echt zien wat er van binnen gebeurt. Ruiters waaraan je vraagt of ze last hebben van spanning, die met een strak gezicht zeggen van niet, terwijl ze een hartslag van 175 slagen per minuut hebben. Nou geloof mij als ik zeg dat daar meer voor nodig is dan een paar rondjes doorzitten in draf, ook met een slechte conditie…

Voor ons was het ook leerzaam om zo veel verschillende combinaties de revue te zien passeren onder deze omstandigheden. Er vielen namelijk nog al wat dingen op die ik van te voren toch anders had ingeschat. Zo zie je maar, meten is weten!

De dag begon met een Friese merrie, die voor aanvang al los een ronde deed over het terrein, bij binnenkomst in de baan een rolberoerte kreeg en weinig ontzag meer toonde voor haar amazone. Toen ze na het losrijden de “wedstrijdbaan” betrad, ging ze vol in de ankers, draaide om en wilde de benen richting uitgang nemen. Ook hierna kostte het enige overtuigingskracht om haar langs de bloembakken en het juryhok te krijgen, maar de aanhouder won. Wat het opvallende voor mij was, is dat de hartslag van het paard relatief laag bleef, geen echte uitschieters, dit had ik wel verwacht. De hartslag van haar amazone was wel aan de hoge kant, maar voor haar kostte het dan ook wel wat inspanning de dame in kwestie te overtuigen.

Een jonge dame, die door het horen van de woorden: “Je mag je proef beginnen.” Van een hartslag van 80 naar een hartslag van 170 schoot, wat vervolgens tijdens de proef weer mooi afvloeide.

Een paard die helemaal niet toonde dat het spanning had, maar toch een hoge hartslag had. Dusdanig hoog, dat dit niet enkel door inspanning was te verklaren. Het paard bleef keurig bij de amazone en liet zich langs alles leiden, zonder te verblikken of verblozen, maar het had wel degelijk spanning en dit is wel echt iets om rekening mee te houden.

Wat een hele mooie eyeopener was voor een deelnemer, is dat wanneer zij zelf een (te) directe hulp gaf voor de galop, de hartslag van het paard omhoog schoot en daardoor ook een felle reactie terug kreeg. Na wat oefenen met het doseren van hulp, kwam hier een mooie vloeiende overgang uit voort, zonder spanning bij het paard.

Voor mij is dit jaren geleden al duidelijk geworden in een clinic die we gaven op Horse Event, ook met behulp van de hartslagmeter. Als ruiter kun je, geheel alleen, door het te veel-te snel-te onverwachts geven van hulp, het paard net zo veel stress bezorgen als wanneer er een paar honderd man applaudisseert. En ik denk niet dat de meeste ruiters zich dit realiseren!

Wat opviel is dat de paarden, over het algemeen genomen, in goede conditie verkeerden. Zij herstelde snel na gedane arbeid. De ruiters leken hier toch iets meer moeite mee te hebben, ook over het algemeen gesproken. Werken aan je eigen fysieke gesteldheid is dus echt geen overbodige luxe!

Wat doe jij naast paardrijden om in topconditie te zijn? Maak een trainingsschema voor jezelf en ga aan de slag, je bent het jouw paard verplicht!

Het tweede dat opviel is dat de ruiters meer last van stress leken te hebben dan de paarden, ook weer uitzonderingen daargelaten. Werken aan de mentale weerbaarheid van het paard is dus van groot belang, maar ook aan jouw eigen mentale gesteldheid, zodat de volgende keer bij het instarten van de muziek de ruiters niet meer wit wegtrekken, maar vol overgave de ronde kunnen rijden zoals die bedoeld is!

Train jij jezelf mentaal en hoe doe jij dat? Neem jouw ‘angst’ in het paardrijden, hak het in kleine stukjes en ga het trainen! Hoe veel vrijer zou je jezelf voelen als je dat hebt overwonnen?

Door het mogelijk maken van het trainen van deze aspecten, het inzichtelijk maken van wat er nu echt daadwerkelijk gebeurt en hier de begeleiding op toe te spitsen, hopen wij op dit gebied het bewustzijn van de mens te vergroten en hierdoor het leven van de paarden te veraangenamen, dat is onze doelstelling.

Help jij mee met onze missie? Zorg dat je erbij bent, deel dit bericht en neem iemand mee!

Wil jij ook jullie mentale weerbaarheid trainen? Op www.equinova.nl/contact/agenda/ kun je jezelf inschrijven voor onze nieuwe “Bomproef wedstrijdpaard” trainingsdag op zaterdag 6 mei 2017. Voor meer informatie